«Έλα, ω Διθύραμβε Βάκχε, έλα να φέρεις τις ιερές ώρες του ιερού σου έαρος. Με τον οίνον και με οίστρους θεϊκούς ήρθες στους ανθηρούς λειμώνες της Ελευσίνος ΕΥΟΙ Ω ΙΟ ΒΑΚΧΕ Ω ΠΑΙΑΝ κι όλο το έθνος το Ελληνικό πηγαίνει στα όργια τα ΟΣΙΑ τα εννεαετή και ΊΑΚΧΟ σε καλεί, που διώχνει τους πόνους και τις λύπες των θνητών….»
(Δελφικός ύμνος που ψάλλεται κατά τη γέννηση του Διονύσου)
Δεν υπάρχουν μύθοι ανόητοι, ανήθικοι ή κατάλοιπα δεισιδαιμονιών, όπως χρόνια τώρα προσπαθούν να μας πείσουν οι πολέμιοι του ελληνικού πνεύματος, αλλά μεγάλες αλήθειες που ζητούν αποκάλυψη όπως στον μύθο του Διόνυσου. Μητέρα του η Σεμέλη, κόρη του Κάδμου, ιδρυτή της Θήβας, η οποία κατακαίγεται από την λάμψη του Διός. Στην προσπάθεια της να παρουσιαστεί μπροστά της με όλο του το μεγαλέιο. Θαυμαστή ένωση του θείου με το ανθρώπινο! Ο Ζευς αποσπά από την καιγόμενη Σεμέλη το έμβρυο και το τοποθετεί στο μηρό του. Ο γεννηθείς Διόνυσος φέρει το σπέρμα του ουράνιου φωτός αλλά και την γήινη φύση της μητρός του. Αμέριμνο παίζει και γελά όταν δέχτηκε επίθεση από Τιτάνες. Ξεφεύγει αλλάζοντας μορφές .Όφις, λέων τίγρης ,ταύρος. Σαν ταύρο τον συλλαμβάνουν. Κομμάτια κάνουν το παιδί σε σούβλες το περνάνε. Ψήνουν, τρώγουν Ζαγρέα τον θεάνθρωπο. Η Αθηνά σώζει και μεταφέρει την καρδιά του κατασπαραγμένου Διόνυσου στον πατέρα Δία. Από την διασωθείσα καρδιά αναγεννιέται ένας νέος αθάνατος Διόνυσος. Ο νέος Τρισφανέρωτος Διόνυσος δεν φέρει επάνω του τίποτα το φθαρτό, η τιτανική του φύση έχει εξαφανιστεί κι είχε να επιτελέσει σπουδαίο έργο. Το έργο του ήταν να δώσει στην ψυχή του κόσμου την Ελευθερία του, έτσι ο Διόνυσος γίνεται Λύσιος (λυτρωτής των ανθρώπινων ψυχών από την αρπαγή του θανάτου. Τα υπ’ αυτού ιδρυθέντα μυστήρια είχαν ως αντικείμενο μύησης την γέννηση, τον θάνατο, την αναγέννηση.
Ο Διόνυσος παντρεύεται την Περσεφόνη την απελευθερώνει από τον Άδη κι ονομάζεται γι’αυτό Διόνυσος ο Ελευθερεύς.
Παντρεύτηκε όμως και την Αριάδνη. Ο Θησέας αφού σκότωσε τον Μινώταυρο με τη βοήθεια της Αριάδνης, την πήρε μαζί του στο γυρισμό για την Αθήνα. Την εγκατέλειψε όμως στην νήσο Άνδρο. Ο Διόνυσος γνωρίζοντας την φωτεινή ψυχή της Αριάδνης, γίνεται ο φυσικός ελευθερωτής της .
Ο Διόνυσος εμφανίζεται και σαν εκπολιτιστής των λαών της Ασίας… Τοιχογραφίες εμφανίζουν την πορεία που ακολούθησαν ο Ηρακλής κι αργότερα ο Μεγαλέξανδρος να είναι η ίδια με εκείνη της πανάρχαιας εκστρατείας του ενσαρκωμένου Θεού Διονύσου .
Η Διονυσιακή λατρεία είναι αρχαιότερη οποιαδήποτε άλλης .
Γενικό χαρακτηριστικό των εορτών του Διονύσου ήταν η υπερβάλλουσα ευθυμία και ο άκρατος ενθουσιασμός.
Οι ακολουθούντες την πομπή των Διονυσίων μεταμφιέζονταν σε Σάτυρους, Σειληνούς και Βάκχες που αποτελούσαν την ακολουθία του Διόνυσου. Περίεργα όντα που μοιάζουν με τον Θεό Πάνα. Το σώμα τους από την μέση και κάτω ζωώδες, ενώ στην κεφαλή φέρουν μεγάλα αφτιά και κέρατα.
Την ακολουθία συμπληρώνουν οι Μαινάδες οι οποίες πάντοτε γαλουχούν άρρενα τέκνα ζώων ή ανθρώπων που καμιά φορά τα κατασπαράζουν.
Οι πανηγυριστές έφεραν στεφάνους από κισσό και θύρσους. Οι άνδρες έφεραν προσωπεία ή χρωμάτιζαν τα πρόσωπά τους.
Άνδρες και γυναίκες περιζωνότανε με αιγίδες (προβιές) και νεβρίδες που είναι δείγματα φυσικού ανθρώπου που δεν έχει μεταλλαχθεί.
Η μέθη (πνευματική), η θορυβώδης μουσική, τα κύμβαλα και τα τύμπανα ήταν κοινά σε όλες τις Διονυσιακές γιορτές.
Μεταφέροντο με αυτόν τον τρόπο στον αρχικό θίασο του Διονύσου και αισθανόταν το Θεό παρόντα και συμπανηγυρίζοντα.
Η αλληγορία της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης του Διόνυσου αποτελεί ένα από τα μεγαλουργήματα της διανόησης των αρχαίων προγόνων μας. Ανθελληνικό όμως σύστημα εκπαίδευσης κράτησε και κρατάει μακριά τους Έλληνες από όλες αυτές τις υψηλές ιδέες, που δίνουν απαντήσεις στα πανανθρώπινα ερωτήματα της ζωής, του θανάτου, της ψυχής και της αθανασίας.Πνευματικά παιδιά των Διονυσιακών δρώμενων η τραγωδία, το σατυρικό δράμα και η κωμωδία.
Οι Διονυσιακές γιορτές παρώτρυναν τους ανθρώπους να ατενίζουν την ζωή με ελευθερία και χαρωπή διάθεση απαλλαγμένοι από φόβους και προκαταλήψεις.
Η χαρωπή θεώρηση του κόσμου, η πλήρης αίσθηση της ζωής ,η χαρά του έρωτα, έγιναν βίωμα στην Αρχαία Ελλάδα επιβαλλόμενα από την θρησκεία τους. Η πνευματική αυτή Διονυσιακή, μέθη σε συνδυασμό με την ηθική και φιλοσοφική μόρφωση, βοηθούσε την ψυχή να εκδηλώσει κι απόκρυφες δυνάμεις που θα βοηθήσουν τον προβιβασμό της ψυχής σε ανώτερη πνευματική βαθμίδα. Η ψυχική αυτή διάθεση διαμόρφωσε το ελληνικό πνεύμα και έδωσε σε αυτό φτερά να πετάξει σε άλλους κόσμους ωραίους και ιδανικούς. Χρησιμοποίησε την αρμονία και το κάλλος στην διαμόρφωση δυνατών ψυχών ηρώων, φιλοσόφων, ποιητών και καλλιτεχνών δημιουργώντας έτσι το ελληνικό θαύμα Ο Διόνυσος δεν είναι ο «γλυκανάλατος» Θεός που μας παρουσιάζουν, δεν είναι ο μόνιμα παραδομένος στο γλέντι, το πιοτό και την τρυφή! Είναι εύζωος –ναι!- αλλά γι’ αυτό ακριβώς ξέρει να πολεμά πάντα το άδικο, το επικίνδυνο και το βάρβαρο. Χαρείτε, λοιπόν, ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ, τα διονυσιακά δρώμενα σ’ αυτό το πνεύμα: το βακχικό και μαχητικό!
Μην αφήνετε τον μπαμπούλα της αμαρτίας να αμαυρώσει και –ακόμα χειρότερα- να εξοβελίσει το των Ελλήνων ΕΥ ΖΗΝ! Χορέψτε στον ρυθμό των αυλών και των τυμπάνων και χτυπάτε γερά το κακό με το θύρσο του Βάκχου τον ιερό! Έτσι νικά ο Διόνυσος κι έτσι θα νικήσει και τώρα τους παγκοσμιοποιητές που επιβουλεύονται την εξαφάνιση του παλιού κόσμου και την αντικατάσταση του με έναν σκοτεινό καινούριο απάνθρωπο κόσμο ! ΕΥΟΙ ΕΥΑΝ!
ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ
(*) Η κ. Ελένη Μανιωράκη – Ζωϊδάκη είναι δασκάλα – λογοτέχνις
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019