Διάβαζα χθες το “δελτίο Τύπου” που εκδόθηκε, για να προβληθεί το γεγονός ότι η Περιφέρεια Κρήτης θα χρηματοδοτήσει τα έργα στερέωσης και αποκατάστασης του μητροπολιτικού ναού του Αγίου Μηνά (πολύ σωστή απόφαση, μόνο που θα πρέπει να κινηθούν όλοι γρήγορα, γιατί ήδη έχουμε πολύ καθυστερήσει…), και στάθηκα σε μια αναφορά του φίλου αντιδημάρχου Μανώλη Βασιλάκη, ο οποίος υπενθύμισε τις επεμβάσεις συντήρησης στη δεκαετία του 1980, τις οποίες είχε πραγματοποιήσει ο ίδιος με τον Νίκο Βασιλάκη και τον Γιάννη Περτσελάκη.
Παρατήρησα λοιπόν, ότι ο συντάκτης του δελτίου δεν ανέγραψε Περτσελάκης, αλλά… Παρτσαλάκης. Μόνο που ο αείμνηστος συμπολίτης αρχιτέκτονας Γιάννης Περτσελάκης, ουδεμία σχέση είχε με τον γνωστό, καλό ηθοποιό Γιώργο Παρτσαλάκη. Άλλο Περτσελάκης, κι άλλο Παρτσαλάκης λοιπόν.
Αυτή η αστοχία, αποδεικνύει πόσο εύκολα, αλλά και πόσο γρήγορα ξεχνάμε, εμείς οι Ηρακλειώτες, τους σημαντικούς ανθρώπους που ανέδειξε κατά καιρούς τούτος ο τόπος.
Μια και αναφέρομαι στον (λησμονημένο πλέον, όπως αποδεικνύεται) Γιάννη Περτσελάκη, έναν Ηρακλειώτη που αγαπούσε παθολογικά την πόλη του και πρόσφερε σ’ αυτήν πολλές και ανεκτίμητες υπηρεσίες, παραθέτω ένα περιεκτικό απόσπασμα γραπτού που αφιέρωσε προ δεκαετίας στη μνήμη του, ο συνάδελφός του και φίλος Γιώργος Γαλενιανός:
(…Ο Γιάννης υπηρέτησε την προσπάθεια της γενιάς της μεταπολίτευσης για πρόοδο και δημοκρατία κυρίως μέσα από την ενασχόληση του με τον πολιτισμό (ιδιαίτερα τη μουσική) και τις εξαιρετικά επεξεργασμένες προτάσεις του για θέματα πολεοδομικά, κυκλοφοριακά, αναπτυξιακά αναφορικά πάντα με την αγαπημένη του πόλη, το Ηράκλειο. Υπήρξε ένας σοβαρός, έντιμος και παραγωγικός Αρχιτέκτονας και ένας χαριτωμένος και ολοκληρωμένος άνθρωπος…).
Αλλά, αν σήμερα είχε λησμονηθεί από τους Ηρακλειώτες, μόνο ο Γιάννης Περτσελάκης, η απογοήτευσή μας θα ήταν σχετική. Δυστυχώς, πολλοί, και προπαντός οι νεότεροι συμπολίτες, αγνοούν παντελώς ποιοί άνθρωποι και κάτω από ποιές συνθήκες, βοήθησαν στο παρελθόν τούτο τον τόπο να σταθεί στα πόδια του και να προοδεύσει.
Ενδιαφέρον θα είχε, να περιηγηθεί κάποιος με ένα μικρόφωνο στο χέρι, σε τόπους συνάθροισης νέων ανθρώπων, και να τους ρωτήσει ποιός ήταν και τι ήταν ο Μενέλαος Παρλαμάς, ο Νικόλαος Σταυρινίδης, ο Στέργιος Σπανάκης, ο Νίκος Γιανναδάκης, ο Στέλιος Αλεξίου, και τόσοι άλλοι. Η πιθανότερη απάντηση που θα εισέπραττε ο ερευνητής, θα ήταν “τραγουδιστής” ή “ποδοσφαιριστής”…
Και, ποιοί ευθύνονται γι’ αυτή την απρέπεια και αχαριστία; Όχι οι νέοι άνθρωποι. Αλλά ο Δήμος, η πολιτεία και γενικότερα η κοινωνία μας, που θάπρεπε να είχαν ανακαλύψει πρόσφορους τρόπους επικοινωνίας του σήμερα με το χθες αυτής της πόλης, αυτού του νησιού, αυτής της χώρας. Γιατί όσοι αγνοούν το χθες, δεν μπορούν να εκτιμήσουν το σήμερα, ούτε να σχεδιάσουν το αύριο.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019