Κουβέντιαζα χθες, με ένα φίλο επιχειρηματία που διατηρεί μια δραστήρια, παραγωγική μονάδα στην βιομηχανική περιοχή Ηρακλείου, κι έγινα δέκτης μιας από τις αγωνίες του: “Δεν μπορούμε να βρούμε εξειδικευμένους τεχνίτες”, μου έλεγε περίλυπος, “με αποτέλεσμα να χάνουμε τις μισές δουλειές που θα μπορούσαμε να είχαμε αναλάβει”…
Για αυτή την έλλειψη εξειδικευμένων τεχνιτών, έχω ακούσει κι άλλους αρκετούς να μιλούν. Και, μακάρι να μας έλειπαν, εδώ στην Ελλάδα, μόνο “εξειδικευμένοι τεχνίτες”. Εδώ, βρε παιδιά, δεν έχουμε εργάτες για να μαζέψουμε τις ελιές από τα δένδρα που πάνε να σπάσουν από τον καρπό! Και προσπαθούμε να βρούμε από άλλες, κοντινές ή και μακρινές χώρες, αφού οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι που είχαμε, έχουν μετακομίσει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που δίνουν υψηλότερα μεροκάματα (και βέβαια, τους παίρνουν πίσω τα παραπάνω λεφτά με τα ακριβά ενοίκια, με την ακριβή διατροφή, και με άλλα, διάφορα κόλπα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Ψάξτε σήμερα, για να προσλάβετε, έναν μηχανικό, ή έναν υδραυλικό, ή έναν οδηγό. Δεν θα βρείτε, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν διαθέσιμοι. Ουσιαστική επαγγελματική εκπαίδευση έχει από χρόνια πάψει να υπάρχει σ’ αυτή την χώρα. Οι παλιότεροι θα θυμούνται τις Τεχνικές Σχολές στη Νέα Αλικαρνασσό, που τροφοδοτούσαν την αγορά με όλων των ειδών τους τεχνίτες. Τώρα, κάτι τέτοια τα έχουμε ξεχάσει… Καταργήσαμε ακόμα και τις Γεωργικές Σχολές, όπως αυτή στη Μεσαρά, που δίδασκε τόσα χρήσιμα πράγματα στον αγροτικό κόσμο! Τα τελευταία χρόνια, ακούμε να γίνονται παντού, μόνο “σεμινάρια κατάρτισης”. Απλώς, για να τα οικονομούν εκείνοι που τα οργανώνουν, κι όσοι τα παρακολουθούν, ξεχνούν κι αυτά που γνωρίζουν…
Εδώ όμως, εκτός από όλα τα άλλα, έχουμε και έναν εντελώς παράδοξο συνδυασμό. Από τη μια, πάσχει σήμερα η Ελλάδα, σε εργατικό, αλλά και εξειδικευμένο, επιστημονικό προσωπικό. Κι από την άλλη, έχει ακόμα υψηλή ανεργία (για 11,5% κάνουν επίσημα λόγο, αν και φυσικά η πραγματική ανεργία είναι αρκετά υψηλότερη).
Αρέσει – δεν αρέσει, πρέπει εδώ να προσθέσω κάτι ακόμη, που κι εσείς το βλέπετε καθημερινά: Οι καφετέριες, που αυξάνονται και πληθύνονται αλματωδώς, είναι μέρα και νύχτα γεμάτες από νέους και νέες, που ψάχνουν εκεί να εξασφαλίσουν το μέλλον τους…
Έτσι, απομένει σε όλους εμάς, να λύσουμε τον γρίφο, “ποιός φταίει πιο πολύ για όλα τούτα” τα ωραία και θαυμαστά.
Φταίνε οι ίδιοι οι νεολαίοι, αλλά αυτοί έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης.
Φταίνε οι γονείς τους, που λένε πως ενδιαφέρονται για το μέλλον των παιδιών τους, αλλά άθελά τους στην πράξη το υπονομεύουν. Πώς; Αυτό αξίζει να το σχολιάσουμε σε μιαν άλλη ευκαιρία, γιατί πρέπει να πούμε πάρα πολλά.
Φταίει, όμως και το κράτος. Αυτό, έχει την μεγαλύτερη ευθύνη. Το κράτος που δεν ξέρει, δεν μπορεί και δεν θέλει, να κινηθεί με βάση τις πραγματικές ανάγκες ενίσχυσης της κοινωνίας γενικώς. Το κράτος που ενώ ιδρύει πανεπιστημιακές σχολές μέχρι και στην Κωλοπετινίτσα, δεν ξέρει να επιλέξει τις ειδικότητες που οφείλει να υποστηρίξει, για να έχει πρακτικό όφελος η κοινωνία και η χώρα από τις προσφερόμενες σπουδές.
Έτσι, φτάσαμε στην εποχή που η Ελλάδα διαθέτει πλήθος άνεργων αποφοίτων θεολογικών σχολών, γαλλικής και ιταλικής φιλολογίας, μεταλλειολόγους, αρχαιολόγους, ιστορικούς τέχνης, τεχνικούς αεροδιαστημικής επιστήμης, δασολόγους, δασοπόνους, και άλλες, παρεμφερείς ειδικότητες, που το μόνο που μπορούν να περιμένουν, είναι να διοριστούν κάποτε στο (φρακαρισμένο) δημόσιο.
Για τον ιδιωτικό τομέα και τις ανάγκες του, το κρατικό ενδιαφέρον είναι από εξαιρετικά περιορισμένο, μέχρι ανύπαρκτο ή και εχθρικό.
Έτσι πορευόμαστε σήμερα, βαδίζοντας, όπως επιμένουμε να λέμε, στη λεωφόρο της προόδου!
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019