Σπουδή στο Νίκο Φρουδαράκη,  τον μουσικό και δάσκαλο

«Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην». (Μέγας Αλέξανδρος).

Ήταν μια αρκετά δύσκολη εβδομάδα  και   παρόλο τον εργασιακό φόρτο , έπρεπε να προετοιμάσω ένα σύντομο μουσικό πρόγραμμα κλασικής κιθάρας ,για μια λογοτεχνική βραδιά , στα γραφεία της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη.

Συμπεριέλαβα στο πρόγραμμα και μια σπουδή για κιθάρα, σύνθεση του δασκάλου μου. Ήταν η ίδια εκείνη σπουδή που είχα εκτελέσει σε μια συναυλία ενός ωδείου, στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, στο Ηράκλειο της Κρήτης (καθότι το ωδείο  ζήτησε «δανεικό»  κάποιο προχωρημένο μαθητή του δασκάλου μου ) .  Πολλά –πολλά χρόνια πριν. Τώρα μέτοικος πια εγώ, στη νύφη του Θερμαϊκού. Μα οι ρίζες πάντα στη μεγαλόνησο.

Τον σκεφτόμουν εντόνως αυτές τις ημέρες. Ήλπιζα να είναι ακόμα στη ζωή. Να μπορέσω να εκπληρώσω την υπόσχεση στον εαυτό μου , όταν θα κατέβω πάλι  στη γενέτειρά μου, να τον επισκεφτώ.

Δάσκαλε, θυμάμαι πριν  λίγα χρόνια , θα  ΄ταν το 2018 αν θυμάμαι καλά, που με πρωτοβουλία του πατέρα μου που τότε ήταν εν ζωή ( του παλιού σου γνώριμου και φίλου και συμπράκτη σε καντάδες και συναυλίες, του Παναγιώτη Δασκαλάκη, εσύ με την κιθάρα και ο πατέρας με τη φωνή ή τη φυσαρμόνικα,  γράφατε ιστορία στα σοκάκια και τα στενά του Ηρακλείου) μιλήσαμε τηλεφωνικά.

Με ρώτησες αν παίζω ακόμα κιθάρα. Διέκρινα ένα τόνο ανησυχίας στη φωνή σου δάσκαλε. Μήπως και υπήρξε διαζύγιο οριστικό με το όργανο.

Μα στη θετική μου απάντηση, μου ανταπάντησες με έκδηλη  ικανοποίηση ότι έβαλες κι εσύ το λιθαράκι σου.

Χωρίς σκέψη και καθυστέρηση σου είπα δάσκαλε , πως δεν έβαλες λιθαράκι . Ούτε καν μια πέτρα μόνο. Έριξες ολόκληρα θεμέλια, σε ένα κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Όρισες ένα μεγάλο ποσοστό του είναι μου.

Εχθές έμαθα απ’την αδελφή μου στην Κρήτη (την καθηγήτρια πιάνου την Μαρίνα  Δασκαλάκη) κάτι γι’ αυτό που βασάνιζε το μυαλό  μου αυτές τις ημέρες. Σαν ρομφαία στην καρδιά μου ήρθε η είδηση της θανής σου δάσκαλε.

Μια διαίσθηση μου έλεγε δάσκαλε ότι μας άφησες.

Τώρα που σου γράφω τα ύστατα λόγια , είναι υπό τους ήχους  του Sevilla του Isaac Albeniz   σε ερμηνεία του  Julian Bream και κλαίω.

Τώρα που έφυγες νιώθω μια απ’ τις ρίζες μου να κόβεται. 

Γιατί συνέβαλες θεμελιωδώς στη διαμόρφωση ενός κομματιού αυτού που είμαι.

Θυμάμαι εκεί στο στενό της οδού Περδικάρη  του Ηρακλείου (κάθετη της Κοραή), στην παλιά διάσημη σχολή κιθάρας σου,  με πήρες απ’ το παιδικό μου χεράκι , με αγκάλιασες με αγάπη και καρτερία , με πολύ υπομονή και στο τέλος έκαμψες τις αντιστάσεις μου για τη  σπουδή της κιθάρας. Μου δίδαξες τα μυστικά της.  Με παρέσυρες στο να αγαπήσω την κλασική μουσική και ιδιαιτέρως την κλασική κιθάρα.

Ο William Arthur Ward  (Αμερικανός συγγραφέας)  είχε πει πως « Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει.»

ΔΑΣΚΑΛΟΣ με κεφαλαία γράμματα που ενέπνευσες γενιές κιθαριστών, εκτός από αξιοζήλευτος δεξιοτέχνης ,  μα και άνθρωπος.

Μεγάλη ευλογία που υπήρξα μαθητής σου δάσκαλε.

Δεν πρόλαβα να στα πω αυτά από κοντά.

Σου μιλάω σε ενεστώτα χρόνο γιατί ξέρω πως και τώρα ακούς.

Μας λείπεις πολύ. Ξέρω πως εκεί που πας , θα τέρπεις τους αγγέλους με την κιθάρα σου.

Με πήρες απ’ το χέρι και με έβαλες στο λαβύρινθο της μουσικής. 

Τη μια άκρη του νήματος την κρατούσες και πάντα θα την κρατάς. Πάντα σε έχω στη μνήμη και την καρδιά μου, αγαπημένε δάσκαλε.

Με έστειλες σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Σε ένα ταξίδι πλημμυρισμένο με νότες, μελωδίες, αρπίσματα και κλίμακες.

Εκεί που η καρδιά σκεπάζει το μυαλό και η κιθάρα κυβερνά  την ύπαρξη.

Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση δάσκαλε.

Σε ευχαριστώ για όλα!

Θεσσαλονίκη 21/11/22

 

 

(*) Ο Αριστείδης Δασκαλάκης είναι Μηχ. Μηχανικός – Μηχανικός Λογισμικού –Επιχειρησιακός Σύμβουλος, Τακτικό μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος & ερασιτέχνης κιθαρίστας)