Του Νίκου Αγγελάκη
.
Φέτος συμπληρώθηκαν 44 χρόνια από τότε που ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε τη Σύμβαση Προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε).
Άλλη μια παραγνωρισμένη ιστορική επέτειος. Άλλη μια ιστορική ημερομηνία που δεν της έχουμε δώσει τη δέουσα σημασία. Θυμόμαστε π.χ. την ημέρα που επιβλήθηκε η Δικτατορία, την ημέρα που δοξάστηκε το Πολυτεχνείο, την ημέρα που η Δημοκρατία επανήλθε στην Ελλάδα, αλλά δεν θυμόμαστε όμως, αρκούντως, την ημέρα της Α΄ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο, κατά την οποία άρχισε να αποκτά υπόσταση το ελληνικό κράτος, αμυδρά θυμόμαστε την 3η Σεπτεμβρίου, την οποία πιο πολύ θυμόμαστε ως ημερομηνία ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, παρά ως την ημέρα που η χώρα μας απέκτησε Σύνταγμα, και σχεδόν καθόλου την ημερομηνία (28/5) κατά την οποία η Ελλάδα έγινε το 10ο κατά σειρά μέλος της σημερινής Ε.Ε..
Δεν έχουμε εκτιμήσει δεόντως την κατάκτηση ορισμένων πραγμάτων από εμάς τους ίδιους. Λες και τα κατακτήσαμε δωρεάν! Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και οι σημερινές γενιές δεν θα πρέπει να παίρνουν τα πράγματα ως δεδομένα. Έχουμε άραγε αναλογιστεί, εμείς σήμερα, που θα βρισκόταν η Ελλάδα, αν δεν ήταν ενταγμένη στην Ε.Ε.; – «Θα έψαχνε να βρει τον εαυτό της μεταξύ Ουκρανίας και Βενεζουέλας», όπως έγραψε εξ Αθηνών συνάδελφος, τον οποίο τον παρακαλώ να με συγχωρήσει, επειδή μου διαφεύγει το όνομά του.
Αν δεν ήμασταν στην Ε.Ε. θα βρίσκαμε διέξοδο σε όσα δεινά σήμερα μας ταλανίζουν; Και μη μου πείτε ότι αυτή φταίει, η Ε.Ε., δηλαδή, για αυτά, διότι δεν θα με βρείτε μεταξύ των οπαδών αυτής της άποψης. Θα συμφωνήσω όμως ότι δεν είναι ο Παράδεισος. Είναι μια ένωση κρατών με τις ιδιαιτερότητες του κάθε κράτους και ως εκ τούτου με τα προβλήματα που ανακύπτουν από αυτές. Όμως αν κάνει κάποιος ένα ισοζύγιο θα δει ότι τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά και σίγουρα, σημαντικότερα. Οι εθνικοί λόγοι, παραδείγματος χάριν, παραμονής της χώρας μας μέσα στην Ε.Ε. είναι κατά την εκτίμησή μου οι σημαντικότεροι και ο θεμέλιος λίθος της ύπαρξής μας μέσα σε αυτήν. Ή, με απλά λόγια, καλύτερα το μαζί παρά το χώρια.
Υπάρχει όμως και ένας όχι απλά ιστορικός, αλλά ιστορικότατος λόγος: Είναι δυνατόν να υπάρξει, σε αυτόν τον Κόσμο, ένας πλανήτης με μια ήπειρο που φέρει ελληνικό όνομα, χωρίς την Ελλάδα;
Παραδέχομαι ότι μέσα από αυτές τις αράδες ανακύπτουν θέματα για μεγάλη συζήτηση. Θα τα θίξουμε και αυτά εν καιρώ. Προς το παρόν, αυτό το άρθρο είναι μια προσέγγιση του θέματος σε αδρές γραμμές και νομίζω ότι αξίζει να το διανθίσουμε με τα εξής λόγια του Κωνσταντίνου Καραμανλή την ημέρα εκείνη υπογραφής της συνθήκης: «Εις την συνείδησιν των Ελλήνων, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης δεν συνιστά απλώς μίαν οικονομικήν κοινοπραξίαν, αλλά αποτελεί οντότητα με ευρυτέραν πολιτικήν αποστολήν και σημασίαν. Εάν πρώτοι επεδιώξαμεν την μετά της Κοινότητος Σύνδεσιν, ας επράξαμεν τούτο εμπνεόμενοι από την πίστιν ότι η οικονομική ενοποίησης της Ευρώπης θα οδηγήση εις την ουσιαστικήν ευρωπαϊκήν ενότητα και δι’ αυτής εις την ενίσχυσιν της δημοκρατίας και της ειρήνης εις ολόκληρον τον κόσμον».
(Σ.Σ.: Η χώρα μας ήταν το πρώτο συνδεδεμένο κράτος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας).
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019