Άλλα χρόνια, τέτοιες μέρες, όλος ο κόσμος άφηνε στην άκρη τα καθημερινά του προβλήματα, έπαιρνε τα συμπράγκαλά του και έφευγε για διακοπές. Ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες, άλλος έκλεινε δωμάτιο σε ξενοδοχείο, άλλος έψαχνε για κάποιο κάμπιγκ, κι οι υπόλοιποι έβαζαν ρότα για το χωριό της καταγωγής τους.
Τα χρόνια της κρίσης, αλλά ειδικά φέτος που μας προέκυψε και η εθνική τραγωδία με τις πυρκαγιές, τα γεγονότα μας υποχρεώνουν να αλλάξουμε και να περιορίσουμε ακόμα κι αυτή τη μικρή παραδοσιακή θερινή παρένθεση.
Μας έχουν όλους συγκλονίσει τα όσα φοβερά και τρομερά είδαμε να συμβαίνουν στις πυρπολημένες περιοχές της Αττικής. Τα απίστευτα ανθρώπινα δράματα, το φρικτό τέλος που βρήκε τόσους αθώους ανθρώπους, το κλάμα των μικρών παιδιών, τα δάκρυα των γονέων και των συγγενών τους…
Πρόκειται για τραγωδία δυσανάλογα μεγάλη, για τα ελληνικά δεδομένα. Που μας πονάει ακόμα πιο πολύ, όταν βλέπουμε κάποιους να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, αντί να σιωπήσουν και να εξαφανιστούν από προσώπου γης.
Αυτό πάντως που εύκολα πλέον διαπιστώνει ο καθένας, είναι πως η αρχική θλίψη και ο πόνος, βαθμιαία μετατρέπονται σε δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση. Ο κόσμος βράζει. Και αλοίμονο σε αυτούς πάνω στους οποίους θα ξεσπάσει!
Αυτές τις μέρες, δεν καταγράφονται μόνο τα θύματα από τις φωτιές. Δεν καταγράφονται μόνο οι ζημιές στα καμμένα σπίτια και τις διαλυμένες υποδομές των καμμένων περιοχών. Καταγράφεται και η όλη συμπεριφορά όσων είχαν και έχουν την αποκλειστική ευθύνη των χειρισμών που έγιναν ή δεν έγιναν. Καταγράφονται τα λάθη, οι παραλείψεις, τα ψέματα, η υποκρισία, η ανευθυνότητα, οι φυγομαχίες, όλα όσα αρνητικά συνθέτουν τον καμβά αυτής της τραγωδίας. Που, όπως ανέτρεψε τη ζωή των ανθρώπων που την υπέστησαν, έτσι θα ανατρέψει και τους ανόητους και ιδιοτελείς “σχεδιασμούς” εκείνων που μέχρι τις 23 Ιουλίου απλώς απολάμβαναν αμέριμνοι τα αγαθά μιας εφήμερης “εξουσίας”, που κάποιοι τους είχαν προσφέρει “στο πιάτο”, και είχαν την εντύπωση πως θα μπορούσαν να οικειοποιούνται για πάντα.