Α. Τσίπρας. Επιπόλαιος και συνάμα εθνικά επικίνδυνος

Τον κατηγόρησε ότι στο διάστημα της θητείας του επέδειξε αδράνεια και πολιτική κατευνασμού στις τουρκικές αιτιάσεις με το βλέμμα στραμμένο στις προσφυγικές ροές.

Τις κατηγορίες αυτές τις έκανε ένας πρώην πρωθυπουργός ο οποίος στο παρελθόν είχε αναρωτηθεί αν οι θάλασσες έχουν σύνορα .

Ένας Πρωθυπουργός που ειχε κληροδοτήσει την πολιτική ανοικτών συνόρων ως προς το μεταναστευτικό  στη νέα κυβέρνηση.

Σίγουρα όμως δεν έλαβε υπόψη του ότι ο Πρωθυπουργός βρισκόταν στη σύνοδο για τα 70 χρόνια του ΝΑΤΟ όπου θα είχε συναντήσεις με πολλούς ηγέτες της συμμαχίας για να κάνει γνωστές τις προκλητικές πράξεις της Τουρκίας με το μνημόνιο της Λιβύης , όπως επίσης την κρίσιμη συνάντηση με τον πρόεδρο Ερντογάν για να αποκρούσει την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο , το θέμα του μεταναστευτικού και την κήρυξη ΑΟΖ με τη Λιβύη.

Δεν έχει σημασία μονάχα τι λέει ο κ. Τσίπρας αλλά και τη χρονική στιγμή που επέλεξε να το πει προκειμένου να αντιπολιτευθει με τον Πρωθυπουργό.

Με αυτές του τις πράξεις ο κ. Τσίπρας πέρα από την αγωνία του να αποδείξει στην κοινωνία ότι έχει ηγετικό προφίλ το οποίο έχει τσαλακωθει πολλαπλώς το τελευταίο διάστημα  , προσπαθεί να βρίσκεται στην επικαιρότητα  χρησιμοποιώντας αντιπολιτευτικές κορώνες που αφορούν τα εθνικά θέματα  κάνοντας εθνική ζημιά.

Αγνοεί ότι τα εθνικά ζητήματα δεν έχει τον ίδιο αντιπολιτευτικό λόγο όπως με διεκδικήσεις για την τιμή στα ροδάκινα ή για τις καταστροφές από το δακο στα ελαιόδεντρα.

Ο αντιπολιτευτικος λόγος στα εθνικά πρέπει να είναι στοχευμένος και εμπεριστατωμένος αλλά το βασικότερο προσεκτικός και με γνώση ότι αυτός  μεταφέρεται σε εχθρούς και συμμάχους.

Η κοινωνία που με μεγάλη προσοχή και αγωνία  παρακολουθεί την έκβαση των εθνικών ζητημάτων, συγχρόνως όμως κρίνει λογικές, πράξεις και συμπεριφορές βαθμολογώντας ανάλογα τους πρωταγωνιστές.

Θυμάται για  τις συγκρούσεις των πολιτικών για κομματικά ωφέλη , όταν όμως επρόκειτο για εθνικά ζητήματα επικρατούσε σύμπνοια και κοινές αφετηρίες..

Παράδειγμα η κρίση με την Τουρκία το 1976 και το περίφημο ” βυθισατε το χορα ” του Α. Παπανδρέου στον Κωνσταντίνο Καραμανλή δείχνοντας την απόλυτη στήριξη του  και τη σίγουρη παρασκηνιακή στήριξη.

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα κόμματα χρειάστηκε να ομονοησουν σε στιγμές κρίσιμες για τη χώρα.

Σε άλλες Ελληνοτουρκικες κρίσεις όπως με την έξοδο του Σισμικ στο Αιγαίο με πρωταγωνιστές τους δύο προαιωνιους πολιτικά εχθρούς Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Ανδρέα Παπανδρέου  σε θέση Πρωθυπουργού και αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης και αντίστροφα , υπήρχαν οι λεγόμενοι δίαυλοι επικοινωνίας και συνεννόησης για να εκφράζουν από κοινού το εθνικό συμφέρον βάζοντας το κομματικό συμφέρον στην άκρη και τις αντιπαραθέσεις για άλλη ώρα..

Για όσους έχουν ζήσει εκείνη την εποχή της έντονης κομματικοποιησης με τα μπλέ και πράσινα καφενεία , καταλαβαίνουν τη δυσκολία που υπήρχε για αυτούς τους πολιτικούς ηγέτες να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να παραμερίσουν τις διαφορές τους.

Το έκαναν όμως και κατάφεραν να δίνουν την εικόνα ενός αραγους μετώπου σε ότι είχε να κάνει με εθνικά θέματα  στο εξωτερικό και στο εσωτερικό.

Επιθυμία του λαού και αίτημα του προς τους σύγχρονους πολιτικούς σε περιόδους κρίσεως να έχουν την παρασκηνιακή επικοινωνία που χρειάζεται για να παρουσιάζεται η χώρα με κοινό σχέδιο και στόχους.

Οι πολίτες γνωρίζοντας τα πολλά και ανοικτά θέματα ιδιαίτερα στα εθνικά απαιτούν την πολιτική ηγεσία ενωμένη και όχι με το ένα μάτι στραμμένο σε αντίθετη κατεύθυνση  με σκοπό την πολιτική εκμετάλλευση καταστάσεων μονάχα για παροδικές εντυπώσεις και ξύλινο αντιπολιτευτικό λόγο.

Στην ώρα της μάχης είναι υποχρέωση όλων των δυνάμεων η συστράτευση για υποστήριξη των εθνικών ζητημάτων .

Η σύνταξη αυτή θα εκτιμηθεί ανάλογα από την κοινωνία  που θα εκτιμήσει το πνεύμα συνεργασίας και ομονοιας δίνοντας το ποσοστό που αναλογεί στους πρωταγωνιστές.

Το ερώτημα είναι όμως για τον κ Τσίπρα .

Αν το αίσθημα θυμού και απογοήτευσης υπερισχύσει  επειδή δεν υπήρξε επιλογή του Ελληνικού λαού στις πρόσφατες εκλογές τελικά αυτό υπερισχυσει από το αίσθημα καθήκοντος που πρέπει να έχει ο οποιοσδήποτε ασχολείται με τα κοινά.

Αν  ο θυμός η παραζαλη της ήττας  και η απογοήτευση είναι συναίσθηματα που κυριεύουν τον αρχηγό  της αξιωματικής αντιπολίτευσης , καλό είναι να  τα ξεπεράσει αυτά για καλό δικό του αλλά για καλό και της χώρας.

Αν όμως δεν τα  ξεπεράσει θα αποδειχθεί για μια ακόμα φορά η σοφή επιλογή του Ελληνικού λαού που δεν τον ψήφισε για πρωθυπουργό.

Με αυτές όμως τις συμπεριφορές αποδεικνύεται ότι δεν έχει τα προσόντα ούτε  για την εξίσου σοβαρή θεσμική  θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

ΥΓ

Αφού ο κ. Τσίπρας έχει κάνει άπειρες προσπάθειες να αντιγράψει τη φωνή τις κινήσεις και τα συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου πολλές φορές ανεπιτυχώς , γιατί δεν προσπαθεί να αντιγράψει τα θετικά του και όταν χρειάζεται η βοήθεια του στα εθνικά να είναι σύμμαχος και όχι αυτός που σε λάθος χρόνο και με λάθος λόγια δημιουργεί κλίμα ηττοπάθειας στην Ελληνική κοινωνία;