Δεν μας τα καταφέρνουν καθόλου καλά, τον τελευταίο καιρό, ούτε η γειτόνισσα Ιταλία, ούτε βέβαια και η “φίλη” Γερμανία.
Χθες Σάββατο, παρακολουθήσαμε, μέσω Τουρκίας, τα “ήξεις αφήξεις” του Ιταλού υπουργού Εξωτερικών Ντι Μάιο για τον αγωγό EastMed. Διέψευσε βέβαια ο Ντι Μάιο τα όσα είχε προηγουμένως μεταδώσει το τουρκικό πρακτορείο Anadolu, ότι δηλαδή η Ιταλική κυβέρνηση δεν θέλει τον συγκεκριμένο αγωγό και ότι ο Ιταλός υπουργός “δεν πιστεύει ότι το έργο αυτό θα υλοποιηθεί”. Αλλά η διάψευσή του δεν μας έπεισε και τόσο…
Επίσης, ο Ιταλός πρωθυπουργός Κόντε, πολύ “τουρκοφέρνει” τον τελευταίο καιρό, πηγαινοερχόμενος στην Τουρκία, συνομιλώντας και μηχανορραφώντας με τον Ερντογάν.
Τα συμφέροντα κάνουν κουμάντο, κι αυτά διαμορφώνουν τις πολιτικές κάθε χώρας, θα μου πείτε. Και έτσι είναι. Αλλά, παντού θα έπρεπε να υπάρχει ένα όριο, έστω και προσχηματικά, έστω και για τα μάτια του κόσμου…
Για τη Μέρκελ, τι να πει κανείς. Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε εκείνη το “μεγάλο αφεντικό” της Ευρώπης. Κανείς Ευρωπαίος ηγέτης δεν πήγαινε ούτε στην τουαλέτα, αν δεν του έδινε άδεια. Τώρα, πάει, έχει δύσει το άστρο της. Προσπαθεί απλώς να συντηρηθεί κάποιους μήνες ακόμη στην Καγκελλαρία, δεδομένου ότι οι φερόμενοι σαν διάδοχοί της δεν πείθουν κανένα για τις ικανότητές τους. Τους λείπει, βλέπετε, το κύρος, και όχι μόνο…
Έτσι, αντί να κάνει επίδειξη δύναμης, όπως έκανε κάποτε, η Μέρκελ πλέον αποκαλύπτει την αδυναμία της, απέναντι στις πιέσεις του Πούτιν, ακόμη και του Ερντογάν, υποχωρώντας σε ζητήματα όπου κανονικά θα έπρεπε να έχει το πάνω χέρι.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί, πριν από λίγα χρόνια, λ.χ. πως η Μέρκελ, δηλαδή η Γερμανία, θα υπέκυπτε στην αξίωση του Ερντογάν, να μην προσκαλέσει την Ελλάδα στη σημερινή διάσκεψη του Βερολίνου για το πρόβλημα της Λιβύης! Πάει, έγινε σκιά του εαυτού της η Μέρκελ, και μαζί της η Γερμανία, που παρακολουθεί ψοφοδεής, χωρίς να αντιδρά, την Τουρκία να πατάει πόδι όχι μόνο στην Ανατολική, αλλά και στην Κεντρική Μεσόγειο, και να στέλνει, αντιστάσεως μη ούσης, μισθοφόρους τρομοκράτες στη Λιβύη για να συγκρατήσει την κατάρρευση του καθεστώτος Σάραχ.
Δεν είμαστε μάντεις για να προβλέψουμε την κατάληξη της σημερινής διάσκεψης στο Βερολίνο, αν και οι ίδιοι οι διοργανωτές της έβαλαν τον σχετικό πήχη πολύ χαμηλά. Ούτως ή άλλως, αυτό είναι κάτι που δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα και δεν μας φοβίζει διόλου.
Αυτό όμως που μας προβληματίζει, είναι η διαπιστωμένη πλέον πλήρης αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων.
Έχει περάσει πολλές κρίσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση, από τη σύστασή της. Ποτέ όμως άλλοτε δεν βρέθηκε στα σημερινά μαύρα της χάλια! Και, δεν ευθύνεται γι’ αυτό, ούτε το… Brexit, oύτε ο Τράμπ, ούτε ο Πούτιν, ούτε βέβαια ο καλαμοκαβαλάρης Ερντογάν. Το κενό της ηγεσίας της φταίει!
Μπορεί πρόσφατα να εξελέγη η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα πολυδαίδαλα και πολυδάπανα όργανα των Βρυξελλών, ουσιαστικά όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση πορεύεται σήμερα ακέφαλη. Και αδύναμη να συγκρατήσει και να συγκροτήσει τις δυνάμεις της. Με συνέπεια, να μην είναι πλέον σε θέση να διαμορφώσει σαφείς κοινοτικές θέσεις και σαφή κοινοτική πολιτική, ούτε εσωτερική, αλλά ούτε και εξωτερική. Γι’ αυτό και κάθε χώρα κάνει του κεφαλιού της, σταθμίζοντας μόνο τα άμεσα ή μεσοπρόθεσμα “δικά της” συμφέροντα..
Αν η κατάσταση αυτή δεν αλλάξει σύντομα (και δεν βλέπουμε προϋποθέσεις και προοπτικές να αλλάξει), η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπεί σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Θα χάσει εντελώς την όποια αξιοπιστία της έχει απομείνει. Και θα καταντήσει απόλυτος και αδιαφιλονίκητος ουραγός των διεθνών πολιτικών, οικονομικών και γεωστρατηγικών εξελίξεων. Δεν θα περιμένει πλέον κανείς από αυτήν, τίποτε απολύτως!
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019