Το παρόν κείμενο, ενόψει και του ότι η Γερμανία στο εξάμηνο που διανύουμε, έχει όλες τις πρωτοβουλίες στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρήσιμα είναι να τονισθούν τα παρακάτω.
Ήδη εμφανίζεται η Γερμανία να «παρεμβαίνει» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για την «αποκλιμάκωση της κρίσης στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο».
Η δημιουργία εντάσεων μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας με πρωτοβουλία της γείτονος χώρας, δίδει την ευκαιρία στη Γερμανία να κάνει «διαχείριση της κρίσης». Όμως εν όψει αυτής της κατάστασης επιβάλλεται να λεχθούν τα εξής:
Η Γερμανία, κατά παράδοση είναι φιλοτουρκική χώρα. Το απέδειξε δε και προσφάτως σε επίπεδο υπουργών εξωτερικων της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ή παρασκηνιακή δε επιμέλεια του Βερολίνου ώστε η Ελλάδα και η Τουρκία να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που εξ αντικειμένου θα αφορά επιδιαιτησία της Γερμανίας και της παρούσας διοίκησης των ΗΠΑ, αποτελεί εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα που αντίκειται εκ προοιμίου στα συμφέροντα και στα δικαιώματα της Ελλάδας!
Για να μην θεωρηθεί επίσης ότι εάν σε κάποια ιστορική στιγμή, με πρωτοβουλία της Γερμανίας ,Τουρκία και Ελλάδα καταλήξουν στο «τραπέζι διαπραγματεύσεων» με ενδεχόμενο ακόμη και προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και ότι αυτό θα είναι υπέρ των ελληνικών συμφερόντων, καλό θα είναι πρώτα η Γερμανία να ζητήσει απο την Τουρκία να επικυρώσει διεθνώς και να κυρώσει στην εσωτερική έννομη τάξη της τις πρόνοιες της διεθνούς νομιμότητας.
. Εάν συνεπώς επιθυμεί να είναι χρήσιμη η Γερμανία για την ομαλή επίλυση του ζητήματος της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, επιβάλλεται ως ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ να ζητήσει απο την Τουρκία να αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλλασσας (UNCLOS). Διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει συζήτηση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας εάν δεν έχει επιλυθεί το ζήτημα ότι η Τουρκία έχει προσχωρήσει στη διεθνή νομιμότητα.
Κοντολογίς, επειδή τίθεται και το ζήτημα επανέναρξης των συζητήσεων των λεγόμενων «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, εγείρεται το ζήτημα «τί είδους εμπιστοσύνη» μπορεί να οικοδομηθεί μεταξύ δύο γειτονικών χωρών, με αναφορά στο Δίκαιο της Θάλασσας και στη Διεθνή Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης, όταν ως προς τη Διεθνή Συνθήκη υπάρχει η απαίτηση της αναθεώρησης της και όταν ως προς το Δίκαιο της Θάλασσας δεν υπάρχει η ανεπιφύλακτη παραδοχή του.
Καλό θα είναι συνεπώς για να μην υπάρχει εμπαιγμός επάνω σε καίρια ζητήματα,όπως τα προαναφερόμενα , να διευκρινιστούν οι συνθήκες υπό τις οποίες μπορεί να γίνεται συζήτηση, ώστε αυτή να είναι λυσιτελής και πρωτίστως νομικά βάσιμη.
ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Για να μην θεωρηθεί επίσης σε κάποια ιστορική στιγμή ότι Τουρκία και Ελλάδα μπορεί να καταλήξουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με πρωτοβουλία της Γερμανίας, καλό θα είναι εαν η Γερμανία πιστεύει στη διεθνή νομιμότητα και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, πρώτα να ζητήσει για την ίδια τόσο το κατοχικό δάνειο, όσο και οι επανορθώσεις που οφείλει στην Ελλάδα, να παραπεμφθούν προς επίλυση σ´ αυτό το διεθνές δικαιοδοτικό όργανό!
Και τούτο διότι ισχύουν τα εξής:
Πριν από ένα (1) μόλις έτος (10/7/2019), η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εμπειρογνώμων του Γερμανικού Κοινοβουλίου (Bundestag) με σχετικό πόρισμα-γνωμοδότησή της έχει αναγνωρίσει ότι δεν τίθεται ζήτημα παραίτησης ή παραγραφής των αξιώσεων της Ελλάδας και προτρέπει «expressisverbis», την γερμανική πλευρά να αποδεχθεί την προσφυγή Ελλάδας και Γερμανίας στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Ωστόσο, στις 18/10/2019 η Κυβέρνηση της Γερμανίας απέρριψε την «ρηματική διακοίνωση» της Ελλάδας για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο.
Ενταύθα επισημαίνεται ότι η Ελλάδα μέχρι σήμερα δεν έχει αποδεχθεί και δεν πρέπει να αποδεχθεί την άρνηση αυτή.
Η Γερμανία συνεπώς είναι «εγκλωβισμένη»(!) είτε να αποδεχθεί για την ίδια ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι αρμόδιο για την επίλυση των όποιων διαφορών (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που αφορούν στις αξιώσεις της Ελλάδας για της επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο), είτε να μην προβεί σε οποιαδήποτε «διαδικασία» προκειμένου να «συρθεί» η Ελλάδα σε «συνυποσχετικό» προσφυγής στη Χάγη κατά παράβαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και ειδικότερα του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Και ο νοών νοείτω!
Με τούτα ως προδιάθεση ας υπενθυμίσουμε στους φίλους, συμμάχους και εταίρους Γερμανούς τα εξής:
· ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ (1)
Όταν η Γερμανία κήρυξε το πόλεμο κατά της Ελλάδας, η Σύμβαση της Χάγης της 18ης Οκτωβρίου 1907 αναφερόταν με βάση το άρθρο 3, τόσο στις αξιώσεις αποζημίωσης λόγω των εχθροπραξιών, όσο και στην ευθύνη «δια πάσας τας υπό των συμμετεχόντων της στρατιωτικής δυνάμεως ενεργεθείσας πράξεις».
Παραλλήλως, ειδικότερα για τις εχθροπραξίες, με βάση το άρθρο 22 της προαναφερόμενης Σύμβασης της Χάγης, καθιερωνόταν η Αρχή Δικαίου, και για τη Γερμανία που ήταν άλλωστε η επιτιθέμενη, ότι ο εμπόλεμος: «δεν έχει απεριόριστο δικαίωμα περί την εκλογή των μέσων προς βλάβην του εχθρού».
Επίσης, με βάση το άρθρο 25 της προαναφερόμενης Σύμβασης της Χάγης, ρητώς υπήρχε ο κανόνας της απαγόρευσης της «προσβολής ή βομβαρδισμού ανυπεράσπιστων πόλεων, χωρίων, κατοικιών ή κτηρίων».
Υπ’ όψιν δε ότι η Ελλάδα μέχρι την κήρυξη του πολέμου δεν ήταν εχθρός της Γερμανίας, δεν απείλησε ποτέ τη Γερμανία, ούτε δε κατ’ υπαινιγμό εκδήλωσε την παραμικρή απειλή βίας η πρόθεση διεξαγωγής εχθροπραξιών εναντίον της. Ωστόσο η κήρυξη του πολέμου από τη Γερμανία επιβάλει την εφαρμογή του Δικαίου του Πολέμου.
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ:
Αντικείμενο του Δικαίου του Πολέμου είναι πάντοτε η θέσπιση περιορισμών στη χρησιμοποιούμενη ισχύ από τους εμπόλεμους. Βεβαίως, επικρατεί και η «θέση» ότι το Δίκαιο του Πολέμου αφορά μια «χωρίς αξία» ρύθμιση, καθόσον η πείρα έχει διδάξει ότι οι κανόνες του Δικαίου του Πολέμου παραβιάζονται συνεχώς από τους εμπόλεμους και ότι ο δικαιϊκός αυτός κλάδος αφορά διατάξεις οι οποίες δεν είναι αντικείμενο σεβασμού. Δηλαδή το Δίκαιο του Πολέμου συγκροτείται από διατάξεις οι οποίες δεν λαμβάνονται καν υπ’ όψιν κατά την περίοδο των εχθροπραξιών.
Ωστόσο, ένας τέτοιος ισχυρισμός ακυρώνεται με βάση την ιστορία, τον πολιτισμό, αλλά και την κοινή πείρα. Και τούτο γιατί θα πρέπει να θεωρούνται (με βάση την κοινή πείρα) «χωρίς αξία» και οι διατάξεις του Ποινικού Δικαίου, καθόσον αφορούν κανόνες που παραβιάζονται αφορήτως και μάλιστα σε ακραίες εκδοχές λόγω της καθημερινής εγκληματικότητας των ατόμων. Ωστόσο όμως και το Δίκαιο του Πολέμου και το Ποινικό Δίκαιο, στο πλαίσιο της έννομης τάξης διαθέτουν αποτελεσματικότητα και ως εκ τούτου κυρωτικές συνέπειες. Τις συνέπειες δε αυτές επιβάλλει η πολιτισμένη και δημοκρατική εσωτερική και διεθνής έννομη τάξη.
Για την ταυτότητα δε του νομικού λόγου αξιοσημείωτο είναι ότι σε συνθήκες «διεθνούς ειρήνης» (δηλαδή μη γενικευμένων συρράξεων) η διεθνής έννομη τάξη έχει ιδρύσει και λειτουργεί αποφασιστικώς (ad hoc) Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο που προβλέπει και τιμωρεί εγκλήματα πολέμου με ειδικότερες αναφορές α) στη γενοκτονία και β) εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας Επίσης το Δίκαιο του Πολέμου εστιάζει ειδικώς στα πολεμικά εγκλήματα (war crimes). Σύμφωνα με το άρθρο 6 του Κανονισμού του Διεθνούς Στρατοδικείου (γνωστού υπό την ονομασία και ως Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης), τα εγκλήματα πολέμου αφορούν όχι μόνο εγκλήματα κατά της ειρήνης γενικώς, αλλά και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις ειδικές τους εκδηλώσει
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ
Η Γερμανία σήμερα, είναι Χώρα που ανήκει στο Συμβούλιο της Ευρώπης και έχει προσχωρήσει στη Σύμβαση του Ευρωπαϊκού Δικαίου που αφορά στη Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών. Συνεπώς η Γερμανία έχει προσχωρήσει και υπάγεται σε κανόνες δικαίου του σύγχρονου νομικού και πολιτικού ευρωπαϊκού πολιτισμού. Έχει προσχωρήσει στις πρόνοιες και αξιώσεις της ΕΣΔΑ. Οφείλει συνεπώς να πολιτεύεται συμμορφούμενη με τις διατάξεις της ΕΣΔΑ και όχι να παρεκκλίνει από τις υποχρεώσεις που καθορίζονται δεσμευτικώς.
Ήδη η Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας σημαντικότατος εταίρος και Κράτος-Μέλος είναι η Γερμανία, έχει προβεί σε κατευθυντήριες γραμμές για την προώθηση του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση που θεμελιώνεται πάνω στις Αρχές της Ελευθερίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Κράτους Δικαίου, έχει ως στόχο την διαφύλαξη και υπεράσπιση των κανόνων του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Συνεπώς η ενωμένη Γερμανία δεν μπορεί να πολιτεύεται αγνοώντας τις μεταπολεμικές υποχρεώσεις της, αρνούμενη ουσιαστικώς τις εμπόλεμες ευθύνες της. Άλλως, δεν έχει δικαίωμα να επικαλείται τις Αρχές και Αξίες του «ενωσιακού κεκτημένου» ούτε τις Αξιώσεις της ΕΣΔΑ. Πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να επικυρώνει και να κυρώνει το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου .Δηλαδή, αντί πολλών, η Γερμανία δεν μπορεί να είναι υπερασπιστής των σύγχρονων ευρωπαϊκών Αρχών και Αξιών, αλλά ούτε και τιμωρός των σύγχρονων εγκληματιών πολέμου, χωρίς την προηγούμενη και λυσιτελή ανάληψη των δικών της απαράγραπτων ευθυνών
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜέΡΑ 25 και η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Βλ. R.M.M. Wallace-O.MartinOrtega, International Law, 2009 σελ. 194 και επ., I.Brownlie, Principles of Public Internatiol Law, 1979, σελ. 431, επ.,G.Amador,L.B.Sohn,R.
(*) Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019