Για χρόνια το Παλαιστινιακό ήταν ένα σημείο αναφοράς για ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Ακόμη και καθεστώτα διεφθαρμένα και αυταρχικά, πάντα υπογράμμιζαν ότι στηρίζουν το αίτημα των Παλαιστινίων να αποκτήσουν το δικό τους κράτος.
Δεν ήταν μόνο η πικρή ανάμνηση των δύο ηττών, του 1948 και του 1967 που μετρούσαν σε αυτό. Κυρίως ήταν ο τρόπος που το ίδιο το Παλαιστινιακό κίνημα, οι οργανώσεις οι προσωπικότητές του παρέπεμπαν σε μια πιο ριζοσπαστική και δημοκρατική εκδοχή του αραβικού εθνικισμού που τους έδινε ένα ευρύτερο κύρος. Συντελούσε και το ίδιο το γεγονός ότι η παλαιστινιακή εθνική ταυτότητα συγκροτήθηκε ακριβώς μέσα σε έναν αγώνα που αφορούσε και ένα αίτημα αυτοδιάθεσης και απελευθέρωσης και τη δυνατότητα ενός άλλου πολιτικού δρόμου συνολικά για τον αραβικό κόσμο.
Όμως, εδώ και χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σταδιακά τα αραβικά κράτη, προσπαθούν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ. Δεν μιλάμε απλώς για την προσπάθεια αποφυγής εντάσεων και μια συμβολή σε μια δυνητική ειρηνευτική διαδικασία, κατά τα πρότυπα του διαλόγου Αιγύπτου και Ισραήλ ήδη από το 1979. Ούτε απλώς για την αποτύπωση κάποιων σχετικά καλύτερων ή λιγότερο εχθρικών σχέσεων, όπως σταδιακά έγινε μετά τη συμφωνία του Όσλο. Αντίθετα, μιλάμε για την προοπτική μιας συνεργασίας που αλλάζει ουσιαστικά τις διαχωριστικές γραμμές στην περιοχή και πλέον δεν θεωρεί το Παλαιστινιακό ένα ζήτημα που μπορεί να έχει προτεραιότητα απέναντι σε άλλες γεωπολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες.
Το εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά δεν συνδυάζονται με κάποιου τύπου υποχωρήσεις από τη μεριά του Ισραήλ που θα μπορούσαν να δώσουν την προοπτική μιας βελτίωσης της κατάστασης για τους ίδιους τους Παλαιστινίους. Αντίθετα, το τελευταίο διάστημα το Ισραήλ των κυβερνήσεων Νετανιάχου έχει υιοθετήσει μια πιο επιθετική στάση, που αποτυπώνεται και στην ένταση του κατακερματισμού των εκτάσεων που υποτίθεται ότι ανήκουν στη δικαιοδοσία της Παλαιστινιακής Αρχής και στην ένταση του αποκλεισμού στη Γάζα και βεβαίως πρόσφατα στις ανακοινώσεις για την προοπτική προσάρτησης ενός σημαντικού τμήματος της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, στο πλαίσιο του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπισε και το λεγόμενο «Σχέδιο Τραμπ».
Το γεγονός ότι η προσάρτηση, που είχε ανακοινωθεί για το καλοκαίρι δεν προωθήθηκε τελικά, πιθανότητα γιατί το Ισραήλ θεωρεί πιο σημαντικές τις συμφωνίες «εξομάλυνσης» με αραβικά κράτη, δεν αναιρεί τον πυρήνα της κατεύθυνσης, που είναι πρακτικά η άρνηση οποιασδήποτε λύσης «δύο κρατών» και η παράταση στο διηνεκές μιας συνθήκης όπου οι Παλαιστίνιοι θα είναι «λαός χωρίς πατριδα». 
in.gr
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019