Το όνομα του δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστό στο ευρύ κοινό και η είδηση του θανάτου του το Φεβρουάριο του 2020 (σε ηλικία 95 ετών) πέρασε λίγο-πολύ στα ψιλά. Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ακολουθήσει τις συμβουλές του το 1986, ίσως σήμερα να ήταν γνωστός ως ο εκσυγχρονιστής και σωτήρας της ελληνικής οικονομίας.
Με τη μεταπολίτευση, ο Χαλικιάς συνεργάστηκε με τον τότε προσωρινό διοικητή της ΤτΕ Παναγή Παπαληγούρα στην εκπόνηση του οικονομικού προγράμματος της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ο Παπαληγούρας ανέλαβε υπουργός Συντονισμού στη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που προέκυψε από τις εκλογές του Νοεμβρίου και το οικονομικό πρόγραμμα αυτής «πάτησε» πάνω στη μελέτη του Χαλικιά, ο οποίος πήρε προαγωγή σε οικονομικό σύμβουλο της ΤτΕ με ευρείες αρμοδιότητες.
Ως διοικητής ο Χαλικιάς προσπάθησε να αναδειχθεί σε ανάχωμα της αλόγιστης σπατάλης και της ξέφρενης αύξησης του δημοσιονομικού ελλείμματος, που διέκρινε σε οικονομικό επίπεδο την πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (1981-85). Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του ’85, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τον εκτροχιασμό της οικονομίας, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων την ανάγκη να μπει φρένο στις δημοσιονομικές δαπάνες. Είχε μάλιστα ανέβει εκτάκτως στο Καστρί για να ενημερώσει τον Ανδρέα ότι τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας μόλις έφθαναν για εισαγωγές 20 ημερών! Αποτέλεσμα αυτών ήταν να εκπονηθεί το λεγόμενο «πρόγραμμα σταθερότητας» που ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο νέος υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Κώστας Σημίτης.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε μείωση μισθών, συντάξεων και μεροκάματων (με απόλυτη απαγόρευση χορήγησης αυξήσεων ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα), κίνητρα προς το ξένο κεφάλαιο για επενδύσεις στην Ελλάδα, ιδιωτικοποιήσεις και κάποια «πισωγυρίσματα» στον εργασιακό κλάδο, όπως αναστολή των συμβάσεων εργασίας και άρση ορισμένων περιορισμών στις απολύσεις.
Τα μέτρα ανάσχεσαν σε ένα βαθμό την κατρακύλα, ο Χαλικιάς όμως δεν είχε πει την τελευταία λέξη του. Στη νέα έκθεση που παρουσίασε το 1986 περιελάμβανε τον καινοφανή τότε όρο «διαρθρωτικές αλλαγές». Με σαφή επήρεια από τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες, πρότεινε αποκρατικοποίηση της οικονομίας, απελευθέρωση της αγοράς με κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων, ελευθερία στην κίνηση κεφαλαίων και εργαζομένων με κατάργηση των σχετικών προστατευτικών διατάξεων, σφιχτή δημοσιονομική πολιτική (λιτότητα) και γενναία μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των επιχειρήσεων.
Με λίγα λόγια ο Χαλικιάς είχε προτείνει στην κυβέρνηση να εφαρμόσει το δικό της (ελληνικό) «μνημόνιο» προκειμένου να μη χρειαστεί το ξενόφερτο, πολύ βαρύτερο, που θα ακολουθούσε χρόνια μετά.
Φυσικά η ανταπόκριση στις προτάσεις Χαλικιά ήταν αυτή που μπορεί οποιοσδήποτε να φανταστεί. Εναντίον του ξεσηκώθηκαν όλες σχεδόν όλες οι πτέρυγες του ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο οι λεγόμενοι «λαϊκιστές» του Μένου Κουτσόγιωργα αλλά και οι «ιδεολόγοι» του Γιώργου Γεννηματά, που εισέπρατταν την οικειοποίηση αυτών των προτάσεων ως πλήρη απομάκρυνση από τις αρχές και την ιδεολογία τού κόμματος. Απέναντι στον Χαλικιά βρέθηκε ακόμη και ο Σημίτης, με την κατηγορία της «εκτροπής από το σοσιαλισμό». Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, ο Σημίτης έφτασε να θέσει θέμα Χαλικιά στον Ανδρέα. «Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ανεξάρτητη από την κυβέρνηση. Αλλά αν σας δημιουργώ πρόβλημα δεν έχετε παρά να ζητήσετε την παραίτησή μου», είχε απαντήσει ο Χαλικιάς στον μετέπειτα πρωθυπουργό. Ο Ανδρέας είχε πάει ουσιαστικά το μέρος του με την εξής ατάκα: «Άκου Κώστα, τον Δημήτρη τον ξέρω από πολύ παλιά και καλό είναι εσείς οι νεότεροι να διαβάζετε και να μελετάτε κείμενά του».
Η εκτίμηση του Παπανδρέου στον Χαλικιά και η πίστη στην επιστημονική κατάρτιση του δεν οδήγησε ως γνωστόν στην υιοθέτηση των προτάσεων του. Η ορθολογική οικονομική πολιτική παρέμεινε ξένη έννοια για την Ελλάδα επί σειρά πολλών ακόμα ετών και η μεγάλη ευκαιρία για εκείνες τις «διαρθρωτικές» αλλαγές, με αφετηρία το μακρινό 1986, χάθηκε. Είναι άγνωστο αν και κατά πόσο ο Ανδρέας ταλαντεύτηκε υπό το βάρος των προτάσεων Χαλικιά. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι ότι όχι μόνο «σνόμπαρε» τελικά την εν λόγω έκθεση, αλλά και ότι ενόψει των εκλογών του ’89 κήρυξη τη λήξη και του «προγράμματος σταθερότητας», αντικαθιστώντας τη σφιχτή δημοσιονομική πολιτική με το «Τσοβόλα δωσ’τα όλα».
Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε εισακούσει και τις φωνές (του) για τους κινδύνους των ελλειμμάτων και της υπερχρέωσης, πιθανότατα οι «κουτόφραγκοι» δεν θα είχαν κάνει ποτέ… απόβαση στην Ελλάδα.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019