Κρίμα, ρε Τραμπ, σε έφαγε το ξερό σου το κεφάλι!..

Από το πρωί του Σαββάτου το “lockdown” μας κλείδωσε στα σπίτια μας, ανήσυχους και προβληματισμένους για το αύριο. Μοιάζουμε λίγο με τα πρόβατα, που έκλεισε ο βοσκός στο μαντρί και περιμένουν ανυπόμονα, πότε θα τους ξανανοίξει το φράχτη…

Παρέες δεν επιτρέπονται, οπότε ψάχνουμε να βρούμε κάτι που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τη μισοκοιμισμένη σκέψη μας.

Μια κάποια διέξοδο μας δίνουν οι ταραχώδεις αμερικανικές εκλογές, που ως κατάληξη έχουν την εκλογή του Τζο Μπάϊντεν στο ύπατο αξίωμα των διχασμένων και όχι και τόσο Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής… Τον άνθρωπο που ο αγενής Ντόναλντ Τραμπ αποκαλεί διαρκώς “Κοιμισμένο Τζο”. Και που ήταν γραφτό να την πάθει από αυτόν, κάτι που του είναι αδύνατο να χωνέψει!

Ας ασχοληθούμε λοιπόν σήμερα, για λίγο, με αυτή την ιστορία, που επιμένουν κάποιοι πως, μεσοπρόθεσμα και προπαντός μακροπρόθεσμα, θα επηρεάσει κι εμάς όπως και όλο τον πλανήτη.

Επιτρέψτε μου να υποστηρίζω πως αυτές τις εκλογές δεν τις κέρδισε ο Μπάϊντεν, αλλά τις έχασε ο Τράμπ. Ο οποίος μπορεί να είναι πανέξυπνος, από ένα σημείο κι ύστερα όμως, πολιτεύτηκε εντελώς ηλιθιωδώς.

Ας ψάξουμε λίγο τα πράγματα, μπας και μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε πιο ψύχραιμα τα γεγονότα.

Κατ’ αρχήν, νομίζω πως κανείς δεν αμφισβητεί πως ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας αγενέστατος “τσαμπουκάς”. Αυτό οφείλεται στα πολλά λεφτά του, αλλά και στον βίαιο, απότομο και εγωϊστικό χαρακτήρα του.

Πάντως, τα τέσσερα χρόνια που βρέθηκε στο Λευκό Οίκο, κυβέρνησε σαν πραγματικός Τράμπ. Χωρίς να υποκρίνεται και να μιμείται κάποιον άλλο. Χωρίς να πολυδίνει σημασία σε υποδείξεις. Ξεροκέφαλος, αντισυμβατικός και προβλέψιμος. Σε όσα θέματα ασχολήθηκε, έβαλε την προσωπική του σφραγίδα. Όπως, λόγου χάριν, στην Οικονομία. Εκεί, έριξε όλο το βάρος του. Τα ΄βαλε με τους Κινέζους, τα ΄βαλε με τους Ρώσους, τα ΄βαλε ακόμη και με τους Ευρωπαίους, προκειμένου να προασπίσει τα αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα, όπως τουλάχιστον εκείνος τα εννοούσε. Και, όπως θα καταλάβατε κι εσείς, δεν τα πήγε άσχημα. Οι οπαδοί του, που ακόμα και σήμερα κρατάνε τα σημαιάκια του και φορούν τα κόκκινα καπέλα με τη φάτσα του στους δρόμους και τις πλατείες, ζητωκραυγάζουν για τις καλύτερες οικονομικές συνθήκες που τους εξασφάλισε…

Εγωϊστικά αντιμετώπισε, ο υπερφίαλος Πρόεδρος, και τους Αφροαμερικανούς. Εξάντλησε εναντίον τους όλη του τη σκληρότητα και έφερε απέναντί του το μεγαλύτερο μέρος τους. Ενώ θα μπορούσε, τουλάχιστον αυτό, να το είχε αποφύγει.

Εισέβαλε όμως και στις ΗΠΑ ο διαβολικός κορωνοϊός, που ανέτρεψε τα πάντα. Ακόμα και τον κορωνοϊό, ο Τραμπ πήγε να τον αντιμετωπίσει με τις αντισυμβατικές αρχές του. Παραγκώνισε τους ειδικούς επιστήμονες, περιφρόνησε τις υποδείξεις τους και… την “πάτησε”! Ο κορωνοϊός, ελλείψει μέτρων προστασίας των Αμερικανών, άρχισε να θερίζει κόσμο. Τελικά, προσέβαλε και τον ίδιο τον Τράμπ, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία, παίζοντας κορώνα γράμματα με την ίδια την υγεία του, να κάνει ένα απίστευτο σόου για να πείσει δήθεν πως “νίκησε” κι αυτό τον εφιάλτη. Ήταν όμως αυτό το κύκνειο άσμα του. Φέρθηκε ο Τραμπ όπως ο κύκνος, που δεν έχει καθόλου καλή φωνή,  όταν όμως διαισθανθεί ότι θα πεθάνει, κελαηδάει πολύ γλυκά…

Ας έρθουμε τώρα για λίγο και στα δικά μας, τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.

Στη διάρκεια της θητείας του, ο Πρόεδρος Τραμπ είχε επαφές και συνεργασία με δυο Έλληνες πρωθυπουργούς. Πρώτα με τον Τσίπρα, και μετά με τον Μητσοτάκη. Τους δέχτηκε και τους δυο στον Λευκό Οίκο. Αν ήταν δυνατόν, στο μέλλον, να τον ρωτήσουμε με ποιόν τα πήγε πιο καλά, εγώ πιστεύω πως θα απαντούσε αβίαστα: “Με τον Τσίπρα”! Αφού με εκείνον συμφώνησε την αναβάθμιση των F-16, και μάλιστα εξέφρασε τότε δημοσίως μεγάλη ικανοποίηση ο Τραμπ, επειδή εξασφάλισε κάποιες δουλειές δισεκατομμυρίων για τις αμερικανικές εταιρείες. Ο Τσίπρας, επίσης, του έκανε το μεγάλο χατήρι, να υπογράψει τη γνωστή συμφωνία με τα Σκόπια…

Είχε όμως, ο παμπόνηρος Τραμπ, “ειδικές οικονομικές σχέσεις” με τον Ερντογάν και με το καθεστώς του, κάτι άλλωστε που ουδέποτε ο ίδιος αμφισβήτησε, ούτε διέψευσε. Λένε λοιπόν σήμερα κάποιοι ότι “τώρα που φεύγει ο Τραμπ, η Ελλάδα θα βγεί πιο κερδισμένη”.

Ας περιμένουμε καλύτερα, αυτό να το δούμε στην πράξη. Όσοι πάντως θεωρούν πως μόλις ο Μπάϊντεν αναλάβει καθήκοντα Προέδρου θα αρχίσει να πετά ροδοπέταλα στην Αθήνα, λησμονούν τα χουνέρια που μας έκανε παλιότερα ο φυστικάς Τζίμυ Κάρτερ…

Εγώ θα κάνω σήμερα μιαν ευχή: Μακάρι να βελτιωθεί η κατάσταση με Πρόεδρο τον Μπάϊντεν, ποιός δεν το θέλει! Επιτρέψτε μου πάντως, να διατηρήσω κάποιες επιφυλάξεις.

Τελικά, για να κλείσουμε τούτες τις αράδες, πρέπει να ομολογήσω με ειλικρίνεια πως, αν και δεν μου άρεσε καθόλου ο χαρακτήρας του, θεωρούσα τον Ντόναλντ Τραμπ ικανό, πανέξυπνο και δυναμικό άνθρωπο. Δεν ήταν επαγγελματίας πολιτικός, κι αυτό δεν είναι καθόλου αρνητικό. Μπορούσε, αν δεν ήταν τόσο απότομος και ξεροκέφαλος, να βοηθήσει περισσότερο την πατρίδα του. Δεν λέω τον κόσμο ολόκληρο, γιατί κάτι τέτοιο δεν τον ενδιέφερε, ο ίδιος ήταν οπαδός του απομονωτισμού των ΗΠΑ, αλλά αυτό το δόγμα δεν μπόρεσε και δεν του το επέτρεψε το αμερικανικό κατεστημένο να το υπηρετήσει.

Όσο κι αν σήμερα “πουλάει τρέλα”, αρνούμενος να αποδεχτεί την ήττα του, πιστεύω πως ήδη ετοιμάζει τις βαλίτσες του για να αποχωρήσει από το Λευκό Οίκο ύστερα από λίγες μέρες.

Τώρα, το αν ξανασχοληθεί μελλοντικά με την πολιτική, όπως σπεύδουν να προεξοφλήσουν ορισμένοι, αυτό δεν το θεωρώ βέβαιο. Θα εξαρτηθεί από πάρα πολλούς παράγοντες. Προσωπικά θεωρώ ότι το κεφάλαιο Ντόναλντ Τράμπ, κλείνει οριστικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κρίμα, ρε Τραμπ, σε έφαγε το ξερό σου το κεφάλι!

Υ.Γ.: Πώς τα φέρνει καμιά φορά τα πράγματα η… μοίρα! Το 2016, λίγοι πίστευαν πως θα κέρδισε ο Τράμπ. Το 2020, λίγοι επίσης πίστευαν ότι θα χάσει. Κι όμως, συνέβησαν και τα δυο!