Μετά την ‘Τηλεεργασία’ και η ‘Τηλεκπαίδευση’ “εισέβαλε” στη ζωή μας!..

Στην σύγχρονη «Κοινωνία της Πληροφορίας», στην ψηφιακή εποχή των ραγδαίων ανατροπών ,των μέχρι σήμερα «θεσφάτων» και αδιαμφισβήτητων δεδομένων, ιδιαίτερα μετά την ξαφνική  φονική  επιδρομή του <<κορωνοϊού>>, στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις, η Γνώση είναι η Δύναμη, που αναδεικνύεται σε κεντρικό ζητούμενο.

Απόδειξη είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η εφαρμογή των αυστηρών  οδηγιών της επιστημονικής κοινότητας ,από τον λαό μας, και την ηγεσία του , είναι ο κύριος λόγος που αντιμετωπίζεται με σχετική, μέχρι τώρα, επιτυχία στην χώρα μας η επικίνδυνη Πανδημία….Σε Αντίθεση με μεγαλύτερες χώρες, που ο εγωϊσμός των ηγεσιών του ,αγνόησαν τις επιστημονικές υποδείξεις ,με τραγικά αποτελέσματα.

Οι Δομικές ,λοιπόν , αλλαγές έχουν ,ούτως η άλλως, έχουν  επηρεάσει καίρια την σχέση ανάμεσα στην Τεχνολογία και την Εκπαίδευση – Κατάρτιση.

Το σύνολο λοιπόν των δεξιοτήτων και των επαγγελματικών προσόντων του Ανθρώπινου δυναμικού, που καλείται να εργασθεί, στο νέο παραγωγικό – τεχνολογικό και εργασιακό περιβάλλον της «Κοινωνίας της Πληροφορίας» και που παρέχονται από τα συστήματα επαγγελματικής εκπαίδευσης – κατάρτισης, έχει αλλάξει άρδην.

Άρα απόρροια των εξελίξεων αυτών είναι η ανάγκη αναδιάρθρωσης των συστημάτων εκπαίδευσης – κατάρτισης, ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας.

Βέβαια ‘Τηλεκπαίδευση’(Εκπαίδευση από μακριά) σε υποτυπώδη μορφή ,μπορούμε να θεωρήσουμε  και τα ραδιοφωνικά μαθήματα ,που η δασκάλα Α.Μάνου,του Πειραματικού Σχολείου Αθηνών ,για λίγους μήνες,κατά τον Ελληνοϊταλικό  Πόλεμο,όσο  και τα μαθήματα από την περίφημη Θεία Λένα(Αντιγόνη Μεταξά),για δεκαετίες ,  στα μικρά παιδιά…,.

Ιδιαίτερα σήμερα με την έξαρση της πανδημίας του  covid19, και  την ‘Καραντίνα’ που υποχρεώνει διδάσκοντες και διδασκόμενους να έχουν κλειστεί στα σπίτια τους ,η μοναδική λύση είναι η ‘Τηλεκπαίδευση’

Αλλωστε ήδη μπήκαν ,για τα  καλά, στη ζωή μας ,όχι μόνο  η <<Τηλεεργασία>>        αλλά και  η <<Τηλεκπαίδευση>>…

Τα εκπληκτικά τεχνολογικά άλματα, οι δραστικές μεταβολές στην οργάνωση της εργασίας καθώς και η έντονη ζήτηση νέων σύγχρονων επαγγελματικών ειδικοτήτων και ατόμων με εξειδικευμένα προσόντα, επιβάλλει νέα συστήματα εκπαίδευσης και κατάρτισης.

Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι η ανάγκη για εργαζόμενους με υψηλότερη στάθμη γνώσεων και τεχνικών ικανοτήτων, θα αυξάνει μέρα με τη μέρα.

Οι εργαζόμενοι πλέον πρέπει να διαθέτουν επικοινωνιακές, γλωσσικές και οργανωτικές ικανότητες, γιατί μόνο με αυτά τα «όπλα» θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν νικηφόρα τον σκληρό ανταγωνισμό, επιτυγχάνοντας μεθόδους παραγωγής υψηλής ποιότητας και παραγωγικότητας, με την καλύτερη αξιοποίηση των Νέων Τεχνολογιών.

Η απόκτηση εξειδικευμένων, χρήσιμων γνώσεων ενισχύεται από τα αντίστοιχα Διαρθρωτικά Ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναβαθμίζοντας το Επιστημονικό Δυναμικό της Χώρας.

Τα συστήματα όμως σύγχρονης κατάρτισης πρέπει να σχεδιάζονται με τη λογική μιας συνολικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα και όχι με τη «λογική» της απορρόφησης των Κοινοτικών Κονδυλίων …

Το γνωστό σε όλους μας σύστημα εκπαίδευσης (από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο) ενώ εξασφάλισε την πρόσβαση στη γνώση μεγάλων ποσοστών πληθυσμού, δεν συνέδεσε το σχολείο με την εργασία και παρήγαγε απρογραμμάτιστα, μαζικά προσοντούχους ανέργους, που αποτελούν το «πνευματικό προλεταριάτο».

Καθίσταται λοιπόν αναγκαία η εφαρμογή μιας νέας ολοκληρωμένης πολιτικής για την εκπαίδευση και την επαγγελματική διέξοδο των νέων, ακόμη  και σε καθεστώς ‘Καραντίνας’

Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να διαθέτει μια τέτοια δομή, ώστε με ευελιξία να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, με το μικρότερο δυνατό κόστος και να δημιουργεί άτομα ικανά, με εξειδίκευση κατά κλάδο και βαθειά γνώση.

Εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης και κατάρτισης μπορούν να δημιουργήσουν τις δυνατότητες ώστε οι επιμορφωμένοι , εύκολα σχετικά, να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα της εργασίας.  Να αλλάζουν δε εργασία, με όσο γίνεται μικρότερο ενδιάμεσο χρόνο ανεργίας,δηλαδή να είναι <<απασχολήσιμοι>.

Η ‘Τηλεκπαίδευση’ λοιπόν και η Κατάρτιση ,στην « Ψηφιακή Κοινωνία της Πληροφορίας», είναι ένα αναπτυξιακό εργαλείο για την Οικονομία, αφού διατηρεί σε «μάχιμη» ετοιμότητα κάθε επιστήμονα ή παραγωγικό άτομο.παρακάμπτοντας τα όποια εμπόδια που θέτει η απαιτούμενη  <<κοινωνική αποστασιοπόιηση>>,λόγω της ραγδαίας μεταδοτικότητας της μάστιγας της πανδημίας    του covid 19.