Λόγω των πρόσφατων εξελίξεων στο «Κυπριακό» (υπάρχει έντονη κινητικότητα για την Πενταμερή της Νέας Υόρκης) χρήσιμα και κρίσιμα είναι τα παρακάτω:
· ΤΟ ΔΟΓΜΑ «DIVIDE AND CONQUER»
Αρχικά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το Λονδίνο ήταν και είναι «σύμμαχος της Άγκυρας». Υπ’ όψιν, επίσης, ότι η «βρετανική πολιτική» ήταν αρωγός της Τουρκίας στη βάση της «προστασίας της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας», με αποτέλεσμα άνευ ιστορικού και νομικού δικαιώματος η Τουρκία να αποτελέσει «μέρος» της διαδικασίας. Περαιτέρω υπ’ όψιν ότι η «βρετανική πολιτική» αποσκοπούσε στη χωριστή «αυτοδιάθεση» Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Το διαρκές «δόγμα» του «διαίρει και βασίλευε» («divide and conquer») για μια ακόμη φορά εφαρμοζόταν στην πράξη.
Τούτων δοθέντων, η «διένεξη του Κυπριακού» σοβαρό ιστορικό σταθμό έχει στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1959 μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας, της Ελλάδας, της Τουρκίας, καθώς και της Ελληνοκυπριακής και Τουρκοκυπριακής πλευράς. Με την εξέλιξη αυτή τερματίστηκε μεν η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος, ωστόσο, θεσμοθετήθηκαν, όμως, «παθογένειες» και «δομικά σφάλματα».
Με τις συμφωνίες αυτές ιδρύθηκε Προεδρευόμενη Δημοκρατία με Έλληνα Πρόεδρο και Τούρκο Αντιπρόεδρο. Η «λύση» αυτή αφορούσε μία «κυρίαρχη αντίφαση», καθόσον ο Τούρκος Αντιπρόεδρος διέθετε veto σε σειρά κρίσιμων ζητημάτων, όπως η άμυνα και η εξωτερική πολιτική, και ως εκ τούτου το «σύστημα» αυτό Διοίκησης ήταν αλυσιτελές.
Υπ’ όψιν, επίσης, ότι μέσω της «Συνθήκης Εγγυήσεως», η Βρετανία, η Ελλάδα και η Τουρκία αναγνωρίζονταν ως «Εγγυήτριες Δυνάμεις» της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας και του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε περίπτωση δε παραβίασης της Συνθήκης οι τρεις «Εγγυήτριες Δυνάμεις» θα έπρεπε να συμπράξουν για την αποκατάσταση του status quo, και σε περίπτωση που η σύμπραξη (θα) ήταν αδύνατη, τότε οι «Εγγυήτριες Δυνάμεις» μπορούσαν να δράσουν (και) μονομερώς!..
Κάτω απ’ «αυτές τις συνθήκες» ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πρότεινε τροποποιήσεις στο Σύναγμα σε «Δεκατρία Σημεία». Η πρωτοβουλία αυτή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ασφαλώς περιόριζε τα προνόμια που απολάμβανε η Τουρκοκυπριακή πλευρά. Εν τούτοις στην Τουρκοκυπριακή πλευρά εξασφαλίζονταν «δικαιώματα μειονότητας».
- ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Η έλευση της Χούντας των Συνταγματαρχών αποδεικνύει ότι η επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα τελούσε σε «αιτιώδη συνάφεια» με το «Κυπριακό». Και τούτο διότι το πραξικόπημα των συνταγματαρχών έλαβε χώρα τον Απρίλιο του 1967 και μόλις τον Σεπτέμβριο του 1967 στη Γέφυρα των Κήπων συμφωνήθηκε η κατ’ αρχάς προδοσία της Κύπρου για την απόσυρση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων από την Κύπρο, που αφορούσε μία πλήρους σύνθεσης Μεραρχία.
Αποσύροντας η «Χούντα του Παπαδόπουλου» τη Μεραρχία αυτή που η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου με κινδύνους είχε εγκαταστήσει στην Κύπρο, προέβη σε προδοσία της Κύπρου, καθόσον αποδυναμωνόταν αισθητά η άμυνα της νήσου και διευκολυνόταν «πολεμική επιχείρηση» της Τουρκίας στην Κερύνεια.
Η ολοκλήρωση δε της προδοσίας, έλαβε χώρα στις 15 Ιουλίου 1974 με το στρατιωτικό πραξικόπημα που οργάνωσε ο «αντιπραξικοπηματίας» των πραξικοπηματιών Δημήτριος Ιωαννίδης.
Συνεπώς, δεν αρκούσε μόνο η αμυντική αποδυνάμωση της Κύπρου. Προστέθηκε και το πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Λευκωσίας, πράγμα που εγκαθιστούσε χάος στην Κύπρο.
Έτσι, η Τουρκία «εκμεταλλεύτηκε»: α) το δικαίωμά της να επέμβει μονομερώς και β) την έλλειψη στρατιωτικών δυνάμεων της Κύπρου, οπότε οι τουρκικές δυνάμεις» δεν έκαναν «απόβαση», αλλά κατ’ ουσίαν «αποβίβαση»!..
(ΠΑΡΕΝΘΕΤΙΚΩΣ: Να μη μας διαφεύγει ότι και στον παρόντα χρόνο τα «παλικάρια της Τουρκίας», επιδιώκουν την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου)…
- Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ: ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΤΑΣΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ασφαλώς από το 1974 μέχρι και τις ημέρες μας, λαμβάνουν χώρα διαδικασίες για την επίλυση του «Κυπριακού» υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, χωρίς να μένουν αμέτοχες «δυνάμεις» που τις «ενδιαφέρει» το «Κυπριακό». Ωστόσο, οι όποιες διαδικασίες από τις οποίες θα προέκυπτε λύση επί του «Κυπριακού», παρεμποδίζονταν κάθε φορά με ευθύνη της Τουρκίας, η οποία επιδιώκει την παγιοποίηση της κατάστασης με τελικό σκοπό τη διχοτόμηση! Εξαίρεση, όμως, από την παρεμπόδιση εξεύρεσης λύσης από πλευράς Τουρκίας, ήταν το αποκρουστικό «σχέδιο Ανάν», το οποίο αποδεχόταν ανεπιφυλάκτως η Τουρκία. Για να ορθοδομούμε δε το λόγο της αλήθειας, στο σχέδιο αυτό αντιτάχθηκαν προς τιμήν τους τόσο ο Κώστας Καραμανλής όσο και ο Τάσσος Παπαδόπουλος! Μνείας χρήζει δε το ιστορικό διάγγελμα του Κύπριου Προέδρου με την ξεκάθαρα πατριωτική θέση: «παρέλαβα κράτος και δεν θα παραδώσω κοινότητα»!
- «ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ»
Η δημιουργία του «νέου τείχους» της ντροπής, που διαχωρίζει τα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφορά όνειδος και προσβολή για το σύγχρονο νομικό και πολιτικό πολιτισμό, και αποδεικνύει την παρακμιακή κατάσταση που χαρακτηρίζει την «ελίτ των Βρυξελλών», αλλά και το ΝΑΤΟ. Το «τείχος του Βερολίνου» έπεσε. Το «τείχος της Λευκωσίας», όμως, παραμένει! Έτσι, η Τουρκία αποθρασύνεται!
Συνεπώς, στην ελληνική και κυπριακή πολιτική ηγεσία εναπόκειται η σθεναρή διαπραγμάτευση στη βάση «νέου δόγματος».
- ΤΟ «ΝΈΟ ΔΌΓΜΑ»
Με βάση τα προαναφερόμενα και τις εμπειρίες της «Πενταμερούς» της 7ης Ιουλίου 2017 στο Κραν Μοντανά, επιβάλλεται η διαμόρφωση του «νέου δόγματος» για το «Κυπριακό», ως εξής:
α) Το «Κυπριακό» αφορά ζήτημα παράνομης τουρκικής εισβολής και κατοχής σε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μέλος της Ευρωζώνης και
β) Είναι ασυμβίβαστη η ύπαρξη «Εγγυητριών Δυνάμεων» σε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εν προκειμένω της Κυπριακής Δημοκρατίας.
(*) Ο Πέτρος Μηλιαράκης στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019