Αντώνης Βγόντζας, ένας άνθρωπος με ήθος

Γνώρισα τον Αντώνη Βγόντζα νεαρή δικηγόρος, μόλις είχα επιστρέψει από την άσκησή μου σε μεγάλη δικηγορική εταιρία των ΗΠΑ.

Διευθυντής εκείνος τότε του Νομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού μου πρότεινε να συνεργαστούμε με αντικείμενο την νομική εκπροσώπηση του Ελληνικού δημοσίου κατά την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων για τα μεγάλα έργα (Αεροδρόμιο Σπάτων, Γέφυρα Ρίου-Αντιρίου)

Αποδέχτηκα την τιμητική του πρόταση και ξεκίνησε η μακρά συνεργασία μας. Τον γνώρισα ως προϊστάμενο παρ ότι από την αρχή επέλεξε να φέρεται ως συνάδελφος. Συνεργατικός, ευρυμαθής και ευρηματικός εργασιομανής και χαλκέντερος, χειρίστηκε με υπευθυνότητα και πατριωτισμό ζητήματα κρίσιμα για το αναπτυξιακό μέλλον της χώρας. Επικεφαλής επίπονων διαπραγματεύσεων με τις Γερμανικές και Γαλλικές αντισυμβαλλόμενες κοινοπραξίες ο Αντώνης υπερασπιζόταν τα συμφέροντα του Ελληνικού δημοσίου με έναν απαράμιλλο ζήλο, που ξεπερνούσε κατά πολύ εκείνον ενός εξαίρετου νομικού. Ήταν η αγάπη του για την πατρίδα του και η ανιδιοτελής ανάγκη του για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο που τον κινητοποιούσε και τον ενέπνεε. Αυτή η ευγενής φιλοδοξία του να είναι χρήσιμος για την πατρίδα του, να βάλει το λιθαράκι του στην κοινή προσπάθεια με εντιμότητα, αξιοπρέπεια και ήθος. Ήταν επίσης η βαθιά πίστη του στην δημοκρατία και τους θεσμούς που διαμόρφωνε την σκέψη του, την κρίση του και τις αποφάσεις του. Και για το λόγο αυτό δεν είχε στραβοπατήματα και δεν λοξοδρομούσε.

Είχα το προνόμιο να γίνω αποδέκτης της εμπιστοσύνης του και της φιλίας του. Είχε το χάρισμα να εμπιστεύεται τους νέους ανθρώπους και να τους δίνει ευκαιρίες. Γενναιόδωρος, χωρίς ίχνος μικροψυχίας και ανασφάλειας, έδινε χώρο, άνοιγε δρόμους και χαιρόταν να βλέπει τους συνεργάτες του να τα καταφέρνουν.

Αγαπούσε πολύ την επιστήμη του, μα φοβάμαι ότι περισσότερο αγαπούσε την πολιτική. Λέω φοβάμαι γιατί η κοινή ιδιαίτερη πατρίδα μας αστόχαστα δεν τον επέλεξε ως εκπρόσωπό της στη Κοινοβούλιο. Μα ο Αντώνης επίμονος και μαχητής ετοιμαζόταν να ξαναδώσει τη μάχη στο Λασίθι αυτή τη φορά, χωρίς να επιτρέψει στην αρρώστια να καταβάλει το απαράμιλλο πάθος του. Δεν πρόλαβε να δώσει τη μάχη αυτή τη φορά. Έφυγε ένας μαχητής, ένας άνθρωπος με ήθος, αρχές και αξίες, ένας εξαίρετος επιστήμονας, ένας γνήσιος δημοκράτης.

Μα, ίσως πάνω απ’ όλα, έφυγε ένας καλός άνθρωπος.