Ποια είναι  τα κριτήρια μας, επιλογής των δημοσίων προσώπων;

Είναι γνωστή στις μέρες μας, η ραγδαία απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών  και η  κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους πολιτικούς και την πολιτική. 

Μία κρίση, που κατά κύριο λόγο, προέρχεται από την πρωτόγνωρη  οικονομική  κρίση ,που δραματικά βιώνουμε και  που έχει φτωχοποιήσει την πλειοψηφία του λαού μας, οδηγώντας  τον στην απόγνωση ,σε συνδυασμό με   τις, κατά καιρούς, αποκαλύψεις εμπλοκής ορισμένων, υψηλά ιστάμενων, προσώπων   σε υποθέσεις διασπάθισης του δημοσίου χρήματος .

Άρα ο πολιτικός κόσμος ελέγχεται τόσο για αναποτελεσματικότητα και ανικανότητα αλλά δυστυχώς, για  ορισμένους, και για απιστία περί την διαχείριση των κρατικών δαπανών…

Βέβαια σε μια κοινωνία εθισμένη σε αυτές τια συμπεριφορές ,διαβιούν άτομα διαβρωμένα από την διάχυτη διαφθορά, που έχουν στο δικό τους <<κώδικα>> κοινωνικών αξιών ;

1.Αυτόν που κλέβει το κράτος και αποκαλύπτεται, τον χαρακτηρίζουν χλευαστικά <<λαμόγιο>>…

2.Αυτόν που κλέβει το κράτος ,αλλά ξέρει να καλύπτεται, τον ονομάζουν ,με θαυμασμό <<μάγκα>>…

3. Αυτόν που ενώ είχε τις ευκαιρίες να κάνει το ίδιο, αλλά από εντιμότητα η αδυναμία δεν το έπραξε τον χαρακτηρίζουν κοροϊδευτικά <<#λάκα>

-Άρα, σήμερα παρά ποτέ, μετά από τέτοια οδυνηρή εμπειρία, απαιτείται  η επιλογή πλέον  πολιτικών στελεχών  να υπακούει σε αυστηρά κριτήρια, τα οποία συμπυκνώνονται στην τήρηση των αρχών της αξιοκρατίας και του πολιτικού ήθους .

-Στην Αρχαία Ελληνική  Γραμματεία τονίζεται ο κίνδυνος που ελλοχεύει από την τάση των Ελλήνων να επιλέγουν, ως εκπροσώπους τους, μετριότητες, για τρείς λόγους:

 α)  <<από τον φθόνο, που έχουν , προς την υπέρτερη αξίαν>> ,Ο έλληνας ζηλεύει τον καλύτερό του και έτσι προτιμά να τον διοικεί μία μετριότητα ,στα μέτρα του, διακινδυνεύοντας  το  ίδιο το μέλλον του .

Θα άφηνε κάποιος το τιμόνι του καραβιού, με θαλασσοταραχή ,σε ένα  άπειρο τιμονιέρη ;; Ποτέ..

Το τιμόνι όμως της πατρίδας , αλλά και μικρότερης σημασίας ηγετικών θέσεων ,πολύ εύκολα το αφήνουμε σε κάποιον αδαή .Και να τα αποτελέσματα…

 β) Από την ιδιοτελή σκοπιμότητα να ελέγχουν και να επηρεάζουν την <<μετριότητα>> από το παρασκήνιο. 

γ)Με το να τεθεί χαμηλά ο πήχης των κριτηρίων επιλογής του ηγέτη τους , με ιδιοτέλεια κάποιοι θέτουν τους εαυτούς τους  ,εν δυνάμει, στην λίστα των  υποψηφίων ,με το  αποστομωτικό  επιχείρημα ;<<γιατί καλύτεροι είναι οι άλλοι;>>

-Όμως, με μία τέτοια επιλογή, όχι του άριστου  αλλά του     μέτριου, διακινδυνεύουμε ακόμα περισσότερο την αποτυχία μιας ,ούτως ή άλλως ,δύσκολης υπόθεσης της ανάκαμψης της  χώρας μας.

-Άρα είναι, δυστυχώς όχι πάντα αυτονόητο, το ότι όποιος έχει την θεμιτή φιλοδοξία να κριθεί για την κατάληψη μιας υπεύθυνης δημόσιας θέσης,  πριν υποβάλλει υποψηφιότητα πρέπει να γνωρίζει τα όρια του και τις πραγματικές δυνατότητες του  το <<γνώθι σ’αυτόν>>.

Εάν , όμως , από κενοδοξία τις υπερεκτιμήσει,  έχουμε την  ευθύνη , να τον επαναφέρουμε  και να τον αξιολογήσουμε  αντικειμενικά ,υπενθυμίζοντας του τις τεράστιες ευθύνες που θα επωμισθεί  , εκείνες  της παραπέρα αναπτυξιακής πορείας  της χώρας,   με δεδομένο το μεγάλο διαχρονικό αναπτυξιακό έλλειμμα  , ιδιαίτερα σήμερα μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια των κανόνων του Δ.Ν.Τ. … 

-Τα κριτήρια επιλογής , των πολιτικών ηγετών, βέβαια, είχαν απασχολήσει  και τους αρχαίους προγόνους μας…

Σύμφωνα,  μάλιστα με τον Αριστοτέλη και τον Απολλώνιο τον , ο ιδεώδης πολιτικός πρέπει :

α)  Να είναι  μορφωμένος και πολιτικά ευφυής 

(Ένας μη μορφωμένος ή μη ευφυής πολιτικός είναι όμως το ίδιο ακατάλληλος με έναν μορφωμένο αλλά παρορμητικού και αλαζονικού χαρακτήρα, χωρίς ηθικούς φραγμούς…)

β) Να διαθέτει «Συναισθηματική νοημοσύνη», δηλαδή να έχει  ευαισθησία στα κοινωνικά  και να συμπάσχει και να χαίρεται με την χαρά και την λύπη των πολιτών.

(Με την «συναισθηματική νοημοσύνη» θα είναι ευαίσθητος δέκτης των κοινωνικών προβλημάτων και με την πολιτική του ευφυΐα θα προσπαθήσει να βρει τις, κατά περίπτωση, καταλληλότερες λύσεις.)

Κοντά στα παραπάνω κριτήρια, θα μπορούσαν να τεθούν  και τα παρακάτω:

γ) Να έχει μία αποδεδειγμένα επιτυχή   και συνεπή πολιτική και επαγγελματική  διαδρομή, που θα εγγυάται το μέλλον.

δ) Να έχει το γνώθι σ’αυτόν ,να είναι αυτόφωτος και ανεξάρτητος  και να υπηρετεί συνειδητά τις  αρχές της πολιτικής ηθικής.

ε) Να είναι βαθύς γνώστης της ιστορίας και του πολιτισμού της χώρας , ώστε να διασφαλίζεται  το ότι θα σεβαστεί τα  ιερά και όσια  της φυλής μας, αλλά και των   γεωπολιτικών ισορροπιών…

στ) Ο  έλεγχος  της περιουσίας που  διέθετε, ο κρινόμενος πολιτικός, πριν ασκήσει  πολιτική   εξουσία και τι διαθέτει σήμερα, καθότι πρέπει να αποδείξει ότι όχι μόνο δεν καταχράστηκε δημόσιο χρήμα, κατά την ενάσκηση των δημοσίων καθηκόντων του στο παρελθόν, αλλά και ότι δεν εκμεταλλεύτηκε την πολιτική του ισχύ, που απέκτησε , για ίδιο πλουτισμό…

Το κριτήριο αυτό, λοιπόν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα σήμερα, αν θέλουμε να επανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του λαού.

-Τα παραπάνω  ,ενδεικτικά , κριτήρια, συμπληρωμένα ίσως και με άλλα, πρέπει  να βρουν άμεση εφαρμογή κατά την στελέχωση  της πυραμίδας ,από την κορυφή μέχρι την βάση, των πολιτικών κομμάτων  για την επίτευξη, επιτέλους, ενός κράτους αποκεντρωμένου, αντιγραφειοκρατικού και αποτελεσματικού που θα είναι υπηρέτης των πολιτών και όχι δυνάστης τους.

Αποτελεί   δε μονόδρομο  για τον εμπλουτισμό  του πολιτικού προσωπικού της χώρας, με τα πιο ικανά και έντιμα στελέχη.

Τα νέα και άφθαρτα στελέχη είναι  σαφώς πλέον ευπρόσδεκτα   , αν  όμως πληρούν και τα υπόλοιπα κριτήρια, της γνώσης ,της εμπειρίας και  ιδιαίτερα της εντιμότητας , περί την διαχείριση του δημοσίου χρήματος, καθότι το <<σύνθημα>> ανανέωση  για την ανανέωση  ,υποκρύπτει σκοπιμότητες  ,είναι  δε κούφιο  και επικίνδυνο ,με  μεγάλη πιθανότητα   λανθασμένων επιλογών.

–Δεν υπάρχουν περιθώρια ,για  άλλους πειραματισμούς , στις επιλογές προσώπων .

Πρέπει να γίνει αυστηρός έλεγχος και  να επιλεγούν  οι καλύτεροι, οι ικανότεροι και οι εντιμότεροι.

Η αντοχή του συστήματος έχει φθάσει στα όριά του. είναι   όρος επιβίωσης  του ίδιου του Δημοκρατικού μας συστήματος…