Η επιβίωση και η πνευματική ζωή στο χωριό

Οι άνθρωποι έφυγαν από τα χωριά. Και μέσα στην πόλη, χάθηκε η ουσιαστική επαφή με τη φύση και θεοποιήθηκε η ύλη ως αυτοσκοπός ζωής.

Η ποιμενική ζωή ήταν κοινό γνώρισμα των μεγαλύτερων προσωπικοτήτων της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Ιακώβ, αναφέρει η Γένεση, ήταν άνθρωπος απλός και ζούσε στη φύση. Ο Δαβίδ ήταν ποιμένας. Ο Ισαάκ και ο Ηλίας, όλοι ζούσαν σε ερήμους, σε βουνά, στη φύση.

Η φύση έχει μία άλλη, πνευματική διάσταση για τον άνθρωπο. Τον φέρνει πιο κοντά με το Δημιουργό, η ενατένιση της δημιουργίας και το κοίταγμα στον ουρανό, σε καλούν πολλές φορές να αναφωνήσεις: «Ευλογημένα τα μυστήρια του Νόμου Σου».

Στη φύση, ο άνθρωπος ενώνεται ευκολότερα με το Θεό, διότι δεν «πνίγεται» από το ασήκωτο βάρος καθημερινών υποχρεώσεων. Το Θεό, μπορείς να Τον βρεις παντού, ναι, αλλά όταν η ίδια η ψυχή είναι πιο αποδεσμευμένη από πιέσεις και άγχη, ενώνεται μαζί Του πιο στέρεα.

Στη φύση και στα βουνά, συναντάς μερικές από τις πιο όμορφες εκκλησίες, μερικά απομονωμένα εκκλησία που κρύβουν μέσα τους, την ένωση του ανθρώπου με το θείο.

Ο άνθρωπος έφυγε από τη φύση, ζει σε μία κλειστή πολυκατοικία και έχει χαθεί σε έναν τρόπο ζωής που αφορά μόνο κατανάλωση και παραγωγή.

Τα παιδιά στα χωριά, παλαιότερα, μεγάλωναν πιο όμορφα από ότι εμείς σήμερα στην πόλη. Φορούσαν τα ρούχα των άλλων αδελφών (αν υπήρχαν στην οικογένεια), είχαν όλο το χωριό για παιδική χαρά και δε χρειαζόταν να λαμβάνουν τόσα πολλά υλικά αγαθά προκειμένου «να μεγαλώσουν». Δε χρειαζόταν όλη αυτή η οικονομική αιμορραγία σε φροντιστήρια και αθλητισμό, το παιδί είχε όλη τη φύση στα πόδια του. Συμμετείχε σε εργατικές εργασίες και αυτό βελτίωνε και την αυτοεκτίμησή του.

Στο χωριό, ένας άνθρωπος αισθάνεται περισσότερο «κυρίαρχος» της ζωής του. Μπορεί να έχει έναν δικό του κήπο και να καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τις διατροφικές ανάγκες του ίδιου και των άλλων ανθρώπων που διαμένουν μαζί του, βρίσκει ευκολότερα νερό σε πηγές και βρύσες. Στην πόλη υπάρχει η στριμωγμένη ζωή στο διαμέρισμα, το καθημερινό άγχος της επιβίωσης. Όλα αυτά, ψυχραίνουν την πίστη, διότι ο άνθρωπος χάνεται στην προσπάθεια να καλύψει τις ανάγκες του και γεμίζει άγχος. Ξεκινά να θεωρεί πολυτέλεια την προσευχή, την καθημερινή επικοινωνία με το Θεό, λησμονώντας πως Εκείνος είχε πει πως «θα ζήσεις, ακόμα και αν πεθάνεις, αφού πιστεύεις σε Εμένα».

«Ευλογημένα τα βουνά, πολλές ψυχές θα σώσουν». Η συγκεκριμένη ρήση, εκ στόματος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, είναι αληθής. Πολλοί σε δύσκολες ημέρες που θα έρθουν, θα θυμηθούμε τη φύση και όλα τα αγαθά που απλόχερα μας προσφέρει..