“Πυρρώνειοι”: Oι “Αρνητές” της Αρχαίας Εποχής…

Τα τελευταία δύο χρόνια ,ολος ο κόσμος βιώνει μια πρωτόγνωρη, για τους σύγχρονους  πολίτες, Κρίση, που οφείλεται στην Πανδημία του Κορωνοϊού, που έχει δράσει αρνητικά στην ψυχολογία των πολιτών , είτε από τον φόβο της μόλυνσης , με αποτέλεσμα, τραγικό, τις εισαγωγές σε Νοσοκομεία ,που ασφυκτιούν ,τις διασωληνώσεις η τους μαζικούς θανάτους ,η ακόμη την βασανιστική κοινωνική αποστασιοποίηση με την διαχωρισμό των οικογενειών νε νοσούντες και μη,και έχει αλλάξει ριζικά την καθημερινότητα μας διαμορφώνοντας μια καινούργια ζοφερή πραγματικότητα .,με άδηλο τέλος,Μοναδικό δε όπλο αντιμετώπισης  της λαίλαπας αυτής ,όπως η Επιστήμη  όρίζει ,είναι Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ

Δυστυχώς ,όμως,μέσα σε άυτό το  δυσμενές πλαίσιο ,.μια μερίδα του πληθυσμού ,παρουσιάζεται με άρνηση και σκεπτικισμό ,σχετικά με την αποτελεσματικότητα ,και τις Παρενέργειες του Εμβολίου,,σπέρνοντας    συνομωσιολογίες ,και  μύθους  από φοβίες , ιδεοληψίες ,και ,άγνοια,,στην κοινωνία ,,πανικοβάλλοντας την και οδηγώντας ,  σε Αρνηση του εμβολιασμού με τραγικά αποτελεσματα την νόσηση και τον θάνατο τους.

Το Φαινόμενο ,βέβαια,αυτό της ΑΡΝΗΣΗΣ της Επιστήμης και η αμφισβήτηση και ο σκεπτικισμός  για τα πάντα με βασική αρχή την ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ,δίδαξε ο ΗΛΕΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ  ΠΥΡΡΩΝ .  ΟΙ ΑΜΦΙΒΆΛΛΟΝΤΕΣ ,για τα πάντα οπαδοί του ,ονομάζοντο ΠΥΡΡΩΝΕΙΟΙ.

 Ο   συσχετισμός των ΠΥΡΡΩΝΙΣΤΩΝ  με τους σύγχρονους ΑΝΤΙΕΜΒΟΛΙΑΣΤΕΣ-ΑΡΝΗΤΕΣ γίνεται καθότι επαληθεύεται η ρήση ότι <<Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα>>. Ενώ το  μόνο κοινό τους στοιχείο ,είναι   η  Ή ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ .

Η μεγάλη τους ,βέβαια, διαφορά είναι ότι οι ΠΥΡΡΩΝΕΙΟΙ φιλοσοφουν  ενώ οι ΑΡΝΗΤΕΣ θέτουν σε άμεσο κίνδυνο  την ΖΩΗ  των οπαδών τους.

 Ο  Πύρρων  ο Ηλείος (360 π. Χ. – 270 π.Χ.) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, ιδρυτής της Σχολής του Σκεπτικισμού. Ιερεύς και περίφημος για την ψυχική του γαλήνη, συμπαθών της   απλότητος  των Κυνικών και επηρεασμένος από τον Δημόκριτο και τον σχετικισμό των Σοφιστών , κήρυξε μία αδιατάρακτη ηρεμία του θυμικού μέσω της διαρκούς αμφιβολίας και της παραιτήσεως από κάθε γνώμη ή ροπή («εποχή», αποφυγή κάθε κρίσεως) λόγω του παντελώς αδύνατου της σιγουριάς.

Κατά τον  Πύρρωνα, τίποτε δεν μπορεί να είναι καθαυτό (από μόνο του) ηθικά καλό ή κακό, ωραίο ή αισχρό, δίκαιο ή άδικο (καθώς η ανθρώπινη συμπεριφορά ρυθμίζεται από τη συμβατικότητα, « νόμω  και  έθει» , δηλαδή από την καθιερωμένη συνήθεια και το έθιμο). 

Βασικό αξίωμα των Σκεπτικών είναι η λεγόμενη «Αρρεψία» (αμφιβολία), ενώ ως το μόνο πραγματικό αγαθόν αναγνωρίζεται η Αρετή. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε, μετρήσουμε και κρίνουμε τα πράγματα, που χαρακτηρίζονται «αδιάφορα, αστάθμητα και ανεπίκριτα». Ούτε τα δεδομένα των αισθήσεων, ούτε οι κρίσεις μας μπορεί να είναι αληθείς ή ψευδείς.Η διδασκαλία του  Πύρρωνος άσκησε τεράστια επίδραση στη Μέση και Νεώτερη Ακαδήμεια.

” Ο πολύς Ηλείος φιλόσοφος Πύρρων, υιός Πλειστάρχου, ο αρχηγός της  Πυρρωνείου φιλοσοφικής σκέψεως. Ήτο σύγχρονος του Μ. Αλεξανδρου, μεθ’ ου    συνεξεστράτευσε μέχρι των Ινδιών· ήτο  πρότερον ζωγράφος και έπειτα τραπείς εις την φιλοσοφίαν εν τέλει έζη εν Ήλιδι τιμώμενος σφόδρα υπό των συμπολιτών αυτού· ήτο δε πένης, αλλά μετ’ αταραξίας υπέμενε την πενίαν αυτού και απέθανε τω 275 ή 270 π. Χ. ενενηκοντούτης (Διογ. Λαέρτιος ΙΧ 62…).  

Ήτο μαθητής Δρύσωνος του Στύλπωνος και συνηκολούθησεν επί πολύ τον Ανάξαρχον, είχε δε μαθητές τους Τίμωνα Φλιάσιον και Φύλωνα Αθηναίον, αλλ’ η σχολή του δεν ανεπτύχθηκε ουδέ διήρκεσεν πολύ, την οποία κατόπιν ανέπτυξεν ο Αινεσίδημος.

 Είχε και αδελφήν την Φιλίσταν μαίαν. Ο Πύρρων ως φιλόσοφος έθετε τα πάντα εν αμφιβολία (σκεπτικισμός) λέγων: «ουδέν γιγνώσκομεν ασφαλώς· ούτε η αίσθησις ούτε η λογική σκέψις παρέχουσι βεβαιότητα, η μεν αίσθησις δεικνύει τα όντα ουχί πως έχουσιν αληθώς, αλλά πως εις ημάς φαίνονται, η δε λογική βασίζεται επί συνηθείας και νόμου».

<< Εκ τούτου δε και νυν οι δυσπιστούντες εις πάντα λέγονται Πυρρώνειοι· ήτο δε και απράγμων και ατάραχος και ηθικός, εξ ου και ιερατικό αξίωμα εις αυτόν οι Ηλείοι έδωκαν και χάριν αυτού   εδώρησαν  ατέλειαν και τοις λοιποίς φιλοσόφοις>>

. Γνωστή δ’ είναι και η φράσις αυτού ότι «ουδέν διαφέρει ζην ή τεθνάναι». Ότε δε τις τον ηρώτησεν εκ τούτου «διατί λοιπόν δεν αποθνήσκει;» απήντησε: «διότι ουδέν διαφέρει»