Μονή Απεζανών, ένα μνημείο πίστης και ομορφιάς στα Αστερούσια (φωτογραφίες)

Ένα μικρό θαύμα συντελείται τα τελευταία χρόνια στην ιστορική Μονή των Απεζανών, η οποία πανηγυρίζει σήμερα καθώς είναι αφιερωμένη στον Άγιο Αντώνιο.

Η Μονή που άκμασε στο παρελθόν και διαθέτει σπουδαία ιστορικά κειμήλια ενώ φιλοξένησε σπουδαίους λόγιους μοναχούς που έφθασαν ως τον Πατριαρχικό θρόνο, πλέον ζει μια νέα εποχή.

Το ηγουμενείο είναι υπό ανακατασκευή και το Μοναστήρι που κάποια στιγμή κινδύνεψε να μείνει χωρίς μοναχούς σήμερα διαθέτει επτά που ήρθαν από διάφορες περιοχές για να μονάσουν στη Μονή που αγναντεύει τον κάμπο από τα Αστερούσια Όρη και βρίσκεται μια ανάσα από το Λιβυκό πέλαγος.

Με ηγούμενο τον άλλοτε Αγιορείτη Μοναχό Γαβριήλ, και σκληρή καθημερινή δουλειά που δεν περιορίζεται στο πνευματικό έργο αλλά και σε χειρωνακτικές εργασίες το Μοναστήρι καθημερινά αποκτά τη νέα του μορφή.

Η Μονή Απεζανών πέρα από τη σημαντική ιστορία της, αν δεν ήταν Μοναστήρι, θα μπορούσε να είναι κάλιστα ένα Αγροτικό ή λαογραφικό μουσείο. Οι φωτογραφίες με τα πατητήρια, τα πιθάρια, τα αγροτικά εργαλεία και τα χειροποίητα εργόχειρα και Κρητικά υφαντά θα μπορούσαν να είναι η βάση για ένα χώρο όχι μόνον επισκέψιμο αλλά και με αρκετό ενδιαφέρον.

Σε προηγούμενο ρεπορτάζ σας είχαμε παρουσιάσει τους ελαιώνες με τις αιωνόβιες ελιές που παίρνουν ζωή ξανά γύρω από τη Μονή, ωστόσο δεν είναι η μόνη δραστηριότητα της Μονής.

Πρόκειται άλλωστε για μια Μονή ιδιαίτερα αγαπητή στην περιοχή της Μεσαράς.

Για την ιστορία της Μονής υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Γορτύνης και Αρκαδίας αναφέρεται:

“Εἶναι κτισμένη πάνω στά Ἀστερούσια Ὄρη. Ὁ παλαιός φρουριακὸς χαρακτῆρας της ἔχει ὑποστεῖ μεγάλες ἀλλοιώσεις. Τὸ Καθολικὸ της εἶναι τρίκλιτο καί εἶναι ἀφιερωμένα στὸν Ἅγ. Ἀντώνιο, στὴ Μεταμόρφωση καὶ στοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες. Ὑπάρχουν διάφορες παραδόσεις γιά τήν ἵδρυσή της ὅπως π.χ. γιά τή μετακίνηση μοναχῶν, περί τόν 14ο αἰ., ἀπό τό Ἁγιοφάραγγο πρός τά Ἀστερούσια οἱ ὁποῖοι φέρεται νά ἵδρυσαν τήν Ἱ. Μονή. Σώζονται ἐκκλησιαστικὰ κειμήλια, πού ἀπέμειναν ἀπό καταστροφές τῶν Βενετῶν καί Τούρκων. Ἡ Ἱ. Μονὴ ὑπῆρξε ὁρμητήριο ἐπιφανῶν ἀνθρώπων τῶν γραμμάτων, ὅπως ὁ Ἡγούμενος Μελέτιος Συρίγος, τό 1626, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς καί ἄλλοι, ἀπετέλεσε δέ ἀντιπαπικὸ κέντρο κατὰ τὴν Ἑνετοκρατία. Ἡ Ἱ. Μονή ἔχει πολλά μετόχια καί εἶχε μετόχιο στήν Σμύρνη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. Τό Μοναστῆρι μαρτυρεῖται σέ ἔγγραφα μέ διάφορα θέματα ἀπό τόν 14ο αἰ. μέχρι τήν ἐποχή μας, κάποια ἀπό αὐτά ἔχουν δημοσιευθεῖ, ὅπως τά βρίσκουμε π.χ. στό δίτομο ἔργο τοῦ κ. Ν. Ψιλάκη «Μοναστήρια καί ἑρημητήρια τῆς Κρήτης», ἐνῶ ἄλλα περιμένουν τή δημοσίευσή τους ὅπως π.χ. ἡ ἐργασία τοῦ κ. Ἰ. Κ. Μαυρωμάτη, Καθηγητῆ τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων, μέ θέμα: «Συμβολή στήν ἱστορία τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Ἁγ. Ἀντωνίου τῶν Ἀπεζωνῶν», ἡ ὁποία ἀνακοινώθηκε στό 3ο Διεθνές Συνέδριο τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς μας, μέ θέμα: «Τό προσκύνημα ὡς τόπος συνάντησης ἀνθρώπων, λαῶν, θρησκειῶν, πολιτισμῶν», τό ὁποῖο πραγματοποιήθηκε τό 2017”.