Το  Αποπαίδι της Ευεργεσίας

Ένα από τα μεγαλύτερα ,    αμαρτήματα των Ανθρώπων, θεωρείται   εκείνο  της Aχαριστίας,της Aγνωμοσύνης ,προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει να προοδεύσουμε , να   ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες ή  κάποιους κινδύνους.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο αχάριστος ,αφού, στηριζόμενος στις πλάτες του ευεργέτη του, επιτύχει τους ιδιοτελείς σκοπούς του, φοβούμενος ότι θα μαθευτεί ,στην κοινωνία, ότι δεν είναι αυτόφωτος αλλά ετερόφωτος και ότι η όποια πρόοδος του οφείλεται στην ευεργεσία  ,κατά κύριο λόγο  τρίτου προσώπου και όχι τόσο στο <<σπαθί >>του ,όπως αυτάρεσκα διατυμπανίζει , για να μη θιγεί  ο υπερφίαλος εγωϊσμός του, τότε <<διαρρέει>> παντού ότι   έχει  δήθεν διακόψει   πρό πολλού  χρόνου τις σχέσεις του με αυτόν   ,τον οποίο και κακολογεί  για να γίνει πειστικός και  από πάνω του κηρύσσει και τον <<πόλεμο>>…

Με αυτό τον τρόπο ,πιστεύει ότι απαλλάχτηκε από ένα μεγάλο και δυσβάστακτο  φορτίο ,εκείνο της ευγνωμοσύνης ,που <<σήκωνε>> και  έτσι ανακουφίστηκε…

Η Eυεργεσία ,άλλωστε, είναι χρέος και κανείς δεν θέλει να χρωστάει!…

Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι πρέπει να παραδεχτούμε ότι  η ευεργεσία από την ουσία της θεωρείται  ως  μία πράξη  επίδειξης υπεροχής και μεγαλοσύνης ,από τον ευεργέτη  και ως εκ τούτου ο ευεργετούμενος θεωρείται, εκ των πραγμάτων, αφού αυτός είναι ο<< ικέτης>> υποδεέστερος… 

Μιας κατηγορίας πολίτες, βέβαια , δεν έχουν τέτοιου είδους          <<αναισθησία>> και τους  δίδεις<< σισάμι>> και σου γυρίζουν <<κουλούρι>>, παραμένουν δε  ευγνώμονες σε όλη τους την ζωή.

Οι αχάριστοι όμως εκδικούνται τον ευεργέτη τους  ,σαν τον σκορπιό του μύθου ,που τσίμπησε θανάσιμα τον  σωτήρα του βάτραχο που τον εμπιστεύθηκε να τον σηκώσει στην πλάτη του  κολυμπώντας στην λίμνη  ,σώζοντας τον από βέβαιο πνιγμό και αφού τον αποβίβασε στην ακτή ,σώο και αβλαβή,    πρόλαβε να πεί, δικαιολογούμενος για την αχαριστία του , στον αποθνήσκοντα  βάτραχο ότι << δεν το ήθελα ,είναι στην φύση μου>>, 

Είναι αγνωμοσύνη να διαγράφουμε όλα όσα οι άλλοι έκαναν για μας – πολλές φορές μάλιστα με μεγάλο κόστος – και να στρεφόμαστε εναντίον τους όταν υποπέσουν η όχι   σε κάποιο σφάλμα.

 Είναι απάνθρωπο να θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας υπηρετούν, να μας υπακούουν και συγχρόνως να δέχονται αδιαμαρτύρητα την κακή συμπεριφορά μας. Είναι όλα αυτά ένδειξη υπερεγωισμού, ναρκισσισμού, φαυλότητας. Η αχαριστία φανερώνει αρρωστημένο ψυχικό κόσμο.

Όλες οι ευαισθησίες, τα καλά συναισθήματα, όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα ζώα  έχουν νεκρωθεί, έχουν θαφτεί κάτω από τον όγκο της φιλαυτίας, της μικρότητας, την κενοδοξίας, της φιλοδοξίας. Κι ενώ τα ζώα δείχνουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη τους σ’ αυτούς που τα φροντίζουν, τα ευεργετούν, κάποιοι  άνθρωποι πολλές φορές φέρονται με αγνωμοσύνη.

Αρκετοί άνθρωποι, βάζοντας υψηλούς στόχους ή επιθυμώντας να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά, πέφτουν στο αμάρτημα της αχαριστίας. Εύκολα διακρίνει κανείς τον αχάριστο. Δεν έχει  πραγματικούς φίλους, οι δε  συνεργάτες του δεν είναι ευτυχισμένοι, γιατί  η συμπεριφορά του στους γύρω του είναι περιφρονητική.

Γιατί ποιος θα παραμείνει δίπλα σ’ έναν αχάριστο που μόνο σκοπό έχει να παίρνει ό,τι του δίνουν οι άλλοι, χωρίς ποτέ κι αυτός να προσφέρει κάτι, έστω κι έναν γλυκό λόγο;

 Ποιος συνεργάτης νιώθει ευτυχισμένος έχοντας δίπλα του έναν άνθρωπο που στόχο έχει να εκμεταλλεύεται τα προσόντα των άλλων και να προβάλλει σαν δικό του έργο όλα όσα εκείνοι κάνουν;

Πόσο θ’ αντέξει κάποιος την περιφρονητική συμπεριφορά, ακόμα και αγαπημένου προσώπου όταν ποτέ δεν νιώθει ζεστασιά, θαλπωρή, αγάπη; Μεγάλη η αρρώστια της αχαριστίας

. Διακρίνει γύρω του μόνο εχθρούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα μεγάλα προσόντα του, άτομα που τον ζηλεύουν επειδή έχει πετύχει στη ζωή του. Μ’ αυτές τις σκέψεις, μ’ αυτά τα κριτήρια αντιμετωπίζει ο αχάριστος τα άτομα γύρω του. Δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική αλλά ψάχνει στους άλλους να βρει λάθη κι ελαττώματα 

 Η αχαριστία   είναι μια ψυχική νόσος ,όπως η κλεπτομανία ,κατά την οποία, για την πάση θυσία , επίτευξη του καιροσκοπικού του σκοπού ,ο αχάριστος , δεν δειλιάζει να <<αγιάζει κάθε αθέμιτο μέσο>> που χρησιμοποιεί. …

Μια νόσος που ορισμένες φορές οδηγεί και στην <<πατροκτονία>> ,με στόχο να καταλάβει , ο αχάριστος ,την  επίζηλη <<θέση>> του ευεργέτη του ,που πάντα εποφθαλμιούσε ,αφού αναρριχηθεί στις πλάτες του…

Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πεί ότι <<_Είναι συνηθισμενο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες>>

_ Απεχθέστερη αχαριστία ,βέβαια, είναι αυτή των παιδιών προς τους γονείς,  μη σεβόμενα ή εγκαταλείποντας τους  , αλλά   και της συζύγου προς τον  σύζυγο( και αντίστροφα) ,όταν ιδιαίτερα , επέρχεται το γήρας και επιδεικνύει ο  πιο δυνατός  αδιαφορία και εγκατάλειψη για τον άλλο, που είναι   πια αδύναμος, διαγράφοντας  την στήριξη ,τις καλές στιγμές και  την βοήθεια που του προσέφερε  στο παρελθόν…

_<<Ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ό,τι καλό κι αν ρίξεις θα πέσει στο κενό>> είπε ο  Κλεόβουλος ο Ρόδιος .

_<<Οι κακοήθεις είναι πάντοτε αγνώμονες >>είπε, επίσης και  ο Θερβάντες.

–Είναι ανθρώπινο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες Μέγας Αλέξανδρος

• Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αναισχυντία Ξενοφών

• Η απεχθέστερη αχαριστία είναι αυτή των παιδιών προς τους γονείς .

• Η πιο μαύρη αχαριστία, αλλά και η πιο συνηθισμένη είναι η αχαριστία των παιδιών απέναντι στους γονείς .

• Κανένας πιο βέβαιος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο Καλλίμαχος

• Πικρή είναι η απογοήτευση όταν σπείρεις ευεργεσίες και θερίσεις ύβρεις

• Πονηρός είναι κάθε αχάριστος άνθρωπος Λυσίας

.Είναι δε  γεγονός   ότι συνήθως <<καμιά καλή  πράξη δεν μένει ατιμώρητη>>!!!!!…