Ως χώρα, θεωρώ πως έχουμε ένα μεγάλο κακό: πάντοτε κατακρίνουμε, βιαζόμαστε να μπούμε στη θέση του άλλου και να βγάλουμε εύκολα συμπεράσματα. Η περίπτωση του Υπάτιου Πατμάνογλου συγκλόνισε το Πανελλήνιο πριν σχεδόν 20 μήνες, όταν έχασε τη σύζυγο και το μόλις τριών χρόνων αγοράκι του σε ένα φρικτό δυστύχημα με μία Πόρσε.
Τις τελευταίες ημέρες, δόθηκε ιδιαίτερη δημοσιότητα στον επικείμενο γάμο του ίδιου με μία άλλη γυναίκα. Σχόλια, επικρίσεις και παραινέσεις, κακία, κατηγορίες. Διάβασα πάρα πολλά σχόλια, ομολογώ πως το Διαδίκτυο είναι πολύ γρήγορο στο να μεταφέρει ειδήσεις και να δίνει δημοσιότητα σε πρόσωπα και καταστάσεις.
Προσωπικά, θεωρώ και εγώ σύντομο το χρονικό διάστημα ώστε να δεσμευτεί ξανά ένας άνθρωπος ο οποίος έχει περάσει κάτι τόσο σκληρό. Ναι, όταν μας συμβεί κάτι άσχημο περνάμε μία αρχική περίοδο στην οποία κλεινόμαστε, πόσο μάλλον όταν βιώνουμε την τραγικότητα μίας απώλειας τέτοιου μεγέθους. Αυτό όμως επαφίεται και σε άλλους παράγοντες, όπως τη συναισθηματική κατάσταση, τις ανάγκες, τα βιώματα του εκάστοτε ανθρώπου..
Αλλά και πάλι, ποιοι είμαστε εμείς που θα τον κρίνουμε; Ποια είμαι εγώ που θα καθοδηγήσω κάποιον στο τι πρέπει να νοιώθει και να πράττει; Για ποιο λόγο να σπαταλώ ώρες και λεπτά από τη ζωή μου στο να κατακρίνω έναν άνθρωπο; Ακόμα και αν η πράξη του είναι υπερβολική –μπορεί και να είναι- θα το βρει μόνος του μπροστά στην πορεία της ζωής του.
Το μόνο που ίσως μπορώ να χαρακτηρίσω ως αγενές, είναι το γεγονός πως αν ήμουν συγγενής της αδικοχαμένης κοπέλας δε θα ήθελα να βλέπω όλη αυτή τη δημοσιότητα για ένα τέτοιο γεγονός. Από εκεί και πέρα, ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε;
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019