Ένας παλιός και έμπειρος δημοσιογράφος, στην ερώτησή μου, πώς κατορθώνει να βρίσκει και να αναπτύσσει θέματα για τα άρθρα του, σε τακτά χρονικά διαστήματα, μου απάντησε ότι τα πρώτα 1.000 (χίλια) άρθρα είναι τα δύσκολα. Έπειτα, το πράγμα κυλάει μόνο του… Το προηγούμενο άρθρο μας ήταν το επτακοσιοστό τεσσαρακοστό τέταρτο (744). Μετά απ’ αυτό, κατάλαβα ότι υπάρχει ακόμη αρκετός δρόμος μπροστά μας… Δυστυχώς, μέσα στα ασφυκτικά όρια του χρόνου και του χώρου, που διατίθενται για τη συγγραφή ενός άρθρου, φαίνεται ότι δεν κατόρθωσα να μεταφέρω στον αναγνώστη την κεντρική ιδέα, στο προηγούμενο άρθρο μου, σχετικά με την απόπειρα ανάβασης στον Ψηλορείτη. Η ιδέα ήταν να αναδειχθεί η μεθοδικότητα και η επιμέλεια που διακρίνει τους βορειοευρωπαίους (εν προκειμένω τους γερμανούς), σε αντίθεση με την δική μας προχειρότητα και τον ωχαδερφισμό, στην αντιμετώπιση καταστάσεων, που εκ πρώτης όψεως τις θεωρούμε τετριμμένες και αυτονόητες…
Με δεδομένη την αστοχία μου, ο αναγνώστης θεώρησε ότι η κεντρική ιδέα ήταν η αδυναμία της ορειβατικής παρέας μας να φτάσει στην κορυφή του Ψηλορείτη… Αντίθετα, ήταν η μεθοδική προσέγγιση, η μελέτη του χάρτη και της πορείας (μονοπάτι), που ακολούθησε το νεαρό ζευγάρι των γερμανών, όπως διαβάζουμε στην τελευταία πρόταση του άρθρου. Δικαιολογημένα (και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό), πάρα πολλοί φίλοι αναγνώστες, μου εξέφρασαν τη συμπάθειά τους για το πάθημά μας και μου υπέδειξαν, άλλες, περισσότερες από μία, διαδρομές, που οι ίδιοι πραγματοποίησαν, σχετικά πρόσφατα. Ταυτόχρονα, δέχτηκα από πολλούς, ευχές για την μελλοντική επίτευξη του στόχου, δηλ. την κατάκτηση της κορυφής του Ψηλορείτη … Όπως ανέφερα και στο άρθρο, η απόπειρα έγινε πολλά χρόνια πριν. Ίσως να έχουν περάσει και 25 χρόνια από τότε. Και, καθησυχαστικά, οφείλω να αναφέρω ότι σχετικά σύντομα, μετά την αποτυχημένη προσπάθειά μας, βρέθηκα στην κορυφή Τίμιος Σταυρός, συμμετέχοντας σε μια πορεία του Ορειβατικού… Οφείλω, λοιπόν, να ευχαριστήσω για τις πολύτιμες συμβουλές τους, όσους αναγνώστες μπήκαν στον κόπο να μου υποδείξουν άλλες διαδρομές και να τους διαβεβαιώσω ότι «η αποστολή εξετελέσθη»!
Και μια που ασχολούμαστε με το προηγούμενο άρθρο, η εκτροπή από την κεντρική ιδέα, ίσως να οφείλεται και στην εκτενέστερη αναφορά στοιχείων, που κατά τη συγγραφή του άρθρου θεωρήθηκαν σημαντικά, όπως τα στοιχεία για το ύψος του Ψηλορείτη και τον ανταγωνισμό με τα Λευκά Όρη, η ετυμολογία του όρου Νίδα και –κυρίως- η επιβεβλημένη, σήμερα, αποφυγή της χρήσης του όρου Λιβυκό Πέλαγος, όρος που πρέπει να αντικατασταθεί με το «Νότιο Κρητικό Πέλαγος». Ειδικά, το τελευταίο, πρέπει να επαναλαμβάνεται και να μεταφέρεται σε κάθε ευκαιρία, αφού είναι πολύ δύσκολο να διαγράψουμε από τη μνήμη μας, ένα όρο που έχει εντυπωθεί στο μυαλό μας «εξ αρχής»! Λοιπόν, όχι πια Λιβυκό, αλλά «Νότιο Κρητικό Πέλαγος», διότι εύκολα μπορεί να γίνει παρεξήγηση και να διερωτηθεί ο αλλοδαπός, κυρίως, ακροατής ή αναγνώστης, με τι δικαίωμα η χώρα μας πραγματοποιεί έρευνες για υδρογονάνθρακες, στο Λιβυκό Πέλαγος, δηλ. στη θάλασσα της Λιβύης, δηλ. μιας ξένης χώρας !!! Με βάση το ρητό «η συνήθεια είναι δεύτερη φύση», βλέπουμε τους βόρειους γείτονές μας να επιμένουν –ακόμα και άθελά τους- στον όρο «Μακεδονία» και όχι «Βόρεια Μακεδονία», ενώ (μας συμφέρει να…) μας διαφεύγει, ότι εδώ και εξακόσια χρόνια η Πόλη ονομάζεται «Ισταμπούλ» και όχι «Κωνσταντινούπολη» (εκτός κι αν μένουμε στο «πάλι με χρόνια με καιρούς»)… Όχι ότι ο Εποχούμενος Περιπατητής δεν θα ήθελε να ζήσει την πραγματοποίηση που υπονοεί το λαϊκό ρητό, αλλά ένα τέτοιο (φανταστικό) γεγονός, θα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του ελληνικού πληθυσμού κατά περίπου 20 εκατομμύρια ψυχές … μουσουλμάνους, στο σύνολό τους. Οπότε, αντιλαμβάνεστε ότι και η χώρα μας θα αναγκαζόταν να αλλάξει ακόμα και όνομα και σημαία (στη θέση του σταυρού … η ημισέληνος!).
Και κλείνουμε με άλλο ένα παράδειγμα, σχετικό με την κεντρική ιδέα του προηγουμένου άρθρου… Μικτή ελληνογερμανική παρέα, μέσα σε δεκαθέσιο μικρό λεωφορείο, ταξιδεύει από τη Γερμανία στην Αυστρία, σε ένα από τα πάμπολλα χιονοδρομικά κέντρα. Διακοπές Χριστουγέννων. Η ώρα περασμένη, σχεδόν τρεις το πρωί, χιόνι παντού και κρύο πολύ. Προς το τέλος της διαδρομής, ίσως μερικά χιλιόμετρα από τον προορισμό μας, ο δρόμος γίνεται ανηφορικός, καθώς το κέντρο βρίσκεται στην πλαγιά ενός λόφου. Το αυτοκίνητο δεν προχωρεί πια. Γλιστράει στο χιόνι. Είναι φανερό ότι χρειάζεται να τοποθετηθούν αλυσίδες. Μεταφέροντας τους διαλόγους, για συντομία, στα ελληνικά … ένας δικός μας, Έλληνας δηλαδή, πετάγεται έξω και διαβεβαιώνει την παρέα ότι είναι ειδικός στην τοποθέτηση των αλυσίδων και σε δυο λεπτά θα έχει τελειώσει… μάταια περιμέναμε οι υπόλοιποι μέσα στο σκοτάδι και στο κρύο, που είχε αρχίσει να περνάει μέσα στο αυτοκίνητο. Ο χρόνος περνούσε, τα δύο λεπτά έγιναν πέντε, δέκα, δεκαπέντε και το μόνο ευτύχημα ήταν ότι οι γερμανοί φίλοι μας δεν γνώριζαν ελληνικά, για να καταλάβουν τα ελληνο-γαλλικά που ξεστόμιζε ο δικός μας, απ’ έξω, στις ατελέσφορες προσπάθειές του για να τοποθετήσει τις αλυσίδες. Σίγουρα, με τα «γαλλικά» του, εκτός από εμάς, θα είχαν ενοχληθεί και πολλοί άγιοι και άλλοι ιστάμενοι πιο ψηλά στη θρησκευτική ιεραρχία… κάποια στιγμή, μια νεαρή γερμανιδούλα, σηκώθηκε διακριτικά, πήγε πίσω, στο τμήμα των αποσκευών και ξαναγύρισε στη θέση της. Ζήτησε την άδεια να ανάψει το φως και άρχισε να μελετά τις «οδηγίες τοποθέτησης» των αλυσίδων, που είχε πάρει. Αφού ολοκλήρωσε το διάβασμα, κατέβηκε και πάλι με διακριτικό τρόπο υπέδειξε στο φίλο μας –Έλληνα- πώς γίνεται η διαδικασία. Μέσα σε πέντε λεπτά η τοποθέτηση είχε γίνει και χάρη στις αλυσίδες και τη νεαρή γερμανίδα, φτάσαμε γρήγορα στον προορισμό μας. Χιόνι, κρύο και αξημέρωτα, δεν ήταν για να μένουμε στη μέση του δρόμου, μέσα στο Αλπικό τοπίο…
Τελικά, δεν ήταν μόνο η επιμέλεια και η μεθοδικότητα της νέας, αλλά και η διατήρηση του φύλλου με τις οδηγίες, μέσα στη συσκευασία, από το γερμανό ιδιοκτήτη του οχήματος, πράγμα που οι περισσότεροι από εμάς, είναι το πρώτο πράγμα που πετάμε στα απορρίμματα, μετά την αγορά και το άνοιγμα του πακέτου, του κάθε προϊόντος…
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019