Τα social media και η ευρεία διάδοση τους επέφεραν τεκτονικές αλλαγές στον τρόπο έκφρασης και διαμόρφωσης του πολιτικού λόγου καθώς και συμπεριφορών. Η χυδαιότητα κρυμμένη τις περισσότερες φορές πίσω από την ανωνυμία σιγά-σιγά πέτυχε να κυριαρχήσει.
Η τοξικότητα δε στην ευρεία σφαίρα του δημοσίου λόγου καλπάζει από τότε και γίνεται ολοένα και χειρότερη.
Με την πάροδο του χρόνου ο μιθριδατισμός αμβλύνει τις αντιστάσεις κι ο υβριστικός και απαξιωτικός λόγος επικρατεί ακόμα και μεταξύ ¨συντροφικών¨ αντιπαραθέσεων. Η διαφορετική άποψη ενοχοποιείται και η επιχειρηματολογία περιττεύει.
Σε κάτι που η Αριστερά, σ όλες τις εκφράσεις της, ξεχώριζε απ όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, είναι αναμφισβήτητα το ήθος της.
Αρνιόταν την ευκολία του αγοραίου ύφους στο δημόσιο λόγο της. Ξεχώριζε την αγωνιστικότητα από τον τσαμπουκά. Δε θυσίαζε τη λαϊκότητα στον λαϊκισμό. Στα δύσκολα χρόνια του ¨αυριανισμού¨ και του κιτρινισμού ποτέ δε συμβιβάστηκε με τη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, ούτε αποδέχτηκε τους εκβιασμούς της ¨εισαγγελικής¨ δημοσιογραφίας.
Το ¨αυτοί είναι χειρότεροι και μόνο αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνουν¨ δεν αποτελεί δικαιολογία. Γιατί ο κόσμος μας δε μας θέλει απλώς καλύτερους, μας θέλει διαφορετικούς.
Ευπρέπεια και ήθος κι όχι αλαζονεία και αγοραίο ύφος, χαρακτήριζαν την Αριστερά πάντοτε. Και στα πιο μαύρα χρόνια της αντίδρασης και οι πλέον σκληροί πολέμιοί της, αναγνώριζαν στους αριστερούς αυτά τα χαρακτηριστικά.
Το να παρασυρόμαστε σ ένα γενικευμένο κλίμα τοξικότητας σε τέτοιες συμπεριφορές, μπορεί να τέρπει προς στιγμή το πληγωμένο μας θυμικό, η να αγαλλιάζει την αγανάκτηση και το θυμό μας, αλλά το τίμημα είναι πολύ βαρύ.
Επειδή μας ενδιαφέρει το εθνικό ακροατήριο και προφανώς όσοι δεν έχουν πειστεί από μας, ας αντιληφθούμε πως ο καθένας μπορεί να ακούσει και να προβληματιστεί από την πιο σκληρή πολιτική αντιπαράθεση, όμως οι ύβρεις κι η αλαζονεία κατεβάζουν ρολά. Και προφανώς η υιοθέτηση υβριστικού λόγου στη θέση πολιτικού ελέγχου και κριτικής, νομιμοποιεί τους κατ επάγγελμα και καθ έξη χυδαιολόγους της λαϊκίστικης Δεξιάς.
Προφανώς δε, εξυπηρετεί τη ΝΔ το να πετιέται η μπάλα στην εξέδρα και η αλλαγή ατζέντας με την έξοδο από τα ακανθώδη πολιτικά διακυβεύματα που οφείλει να διαχειριστεί.
Τα πολιτικά κόμματα όπως και οι πολιτικοί λειτουργούν παιδαγωγικά με καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του πολίτη. Τους καιρούς του ανορθολογισμού που περνάμε, βλέπουμε πόσο καταστροφική επιρροή ασκούν οι δημαγωγοί-αυταρχικοί ηγέτες ανά τον κόσμο, τι πολιτικές συνειδήσεις διαμορφώνουν, όπως και σε πόσο ακραίες συμπεριφορές εξωθούν τους πολίτες.
Το πολιτικό ήθος κι ο πολιτικός πολιτισμός για την Αριστερά δεν αποτελεί ηθικολογία αλλά συνειδητή πολιτική επιλογή και ταυτοτικό χαρακτηριστικό. Και όπως το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς δεν αποτελεί σφραγίδα δωρεάς σε όποιον δηλώνει αριστερός, είναι κάτι που διαρκώς δοκιμάζεται και συνεχώς πρέπει να επαληθεύεται.
Αν δεν είμαστε όλοι το ίδιο, που δεν είμαστε, πρέπει να το δείχνουμε κιόλας.
(*) Ο Σπύρος Δανέλλης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πρώην βουλευτής
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019