«Με ποιο δικαίωμα, ρε κύριε…», σου λέει ο άλλος· κι εκεί απομένει να πάρεις το λόγο και να αναπτύξεις τα επιχειρήματά σου. Αν και σε μια «συνομιλία», που εμπεριέχει τη δεύτερη νότα της κλίμακας του ΝΤΟ, δηλ. το «ρε», οι πολλές επεξηγήσεις δεν προάγουν την κατανόηση. Συχνά, το λόγο έχουν οι … παρ-εξηγήσεις! Η λέξη δικαίωμα κρύβει μέσα της μια ιδιαίτερη δυναμική. Είναι κάτι που δικαιούται κάποιος, κάτι που του το δίνει ένας γραπτός ή άγραφος νόμος, σύμφωνα, πάντα, με τη γλώσσα της λογικής … ή του παραλόγου. Υποθέτω, πως το δικαίωμα το έχει εκείνος που έχει και το πάνω χέρι. Όπως λέμε δηλ. «με ποιο δικαίωμα επιτέθηκε η Ρωσία στην Ουκρανία»; Φοβάμαι, όμως, πως έχουμε μπλέξει τα … δικαιώματά μας. Σκοπός μας δεν είναι να αναλύσουμε το θέμα αυτό, αφού γι’ αυτό έχει ήδη «χυθεί πολύ μελάνι», τόσο στον έντυπο, όσο και στον … ηλεκτρονικό τύπο.
Εδώ, θα κάνουμε λόγο για την ενεργοποίηση των δικαιωμάτων της αγροτικής ενίσχυσης. Είναι μια φροντίδα, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και η ημερομηνία λήξης της ενεργοποίησης βρίσκεται κάπου στο τέλος του Ιουνίου. Έχω το φόβο, ότι δε γνωρίζω και πολλά πάνω στο θέμα και δεν το έχω ερευνήσει σχεδόν καθόλου. Φαίνεται ότι έχω στην κατοχή μου, κάτι παραπάνω από τα 4 στρέμματα, που είναι η ελάχιστη έκταση, που απαιτείται και λαμβάνω μια συμβολική ενίσχυση. Εγώ την ονομάζω «ενίσχυση ενδιαφέροντος», απλά και μόνο για να δραστηριοποιούμαι κάθε τέτοιαν εποχή … έτσι, έχω και τον τίτλο του «αγρότη ειδικού καθεστώτος», που μου δίνει κάποιο κύρος όταν οι παρεϊστικες συζητήσεις επικεντρώνονται σε θέματα αγροτικά… Δηλ. έχω «εξ ακοής» στο μυαλό μου το «γιατί» και το «από πού» αλλά, εξαιτίας της μικρής ενίσχυσης που λαμβάνω, η δραστηριοποίησή μου επικεντρώνεται στο «πώς», της ετήσιας ενεργοποίησης.
Επειδή, η διαδικασία της ενεργοποίησης ξεκινά από παλιά, υπήρχαν μέσα μου συσσωρευμένες πολλές και όχι ευχάριστες εμπειρίες. Από αυτές για τις οποίες, σε κάθε προσέλευσή μας σε υπηρεσίες, μονολογούμε, λέγοντας, «γιατί, ρε παιδί μου το κάνουν έτσι και όχι αλλιώς, που θα ήταν πιο απλό»… Κι όμως, εκεί, ταλαιπωρία, στριμωξίδι και πολύ «περίμενε». Εκεί, αν δεν είχες υπομονή, απλώς υποκρινόσουν ότι είχες… Να θυμηθούμε τις εποχές, όπου στην ευρύχωρη αλλά κατάμεστη αυλή της Ένωσης, οι ενδιαφερόμενοι συνωθούνταν, όρθιοι φυσικά, «αξημέρωτα», μέσα στο κρύο ή στην υγρασία της ημέρας, για να πάρουν σειρά… Κάπου στη μέση του μεγάλου χώρου στάθμευσης (parking), σε θέση περίοπτη, υπήρχε ένα ΙΧ, που έπαιζε το ρόλο αυτοσχέδιου … «γραφείου», αρκετές ώρες πριν την κανονική προσέλευση των υπαλλήλων. Εκεί έπρεπε να αποταθεί ο κάθε νεο – αφικνούμενος. Ο συνοδηγός κατέβαζε το τζάμι, (χειροκίνητα, τότε, γιατί και ηλεκτρικά παράθυρα να ήσαν, από τη χρήση θα άδειαζε η μπαταρία), έλεγες το όνομά σου, κάποιος το κατέγραφε σε ένα τετράδιο και τελικά σου έδιναν έναν αριθμό. Το καλό ήταν, ότι κάποια στιγμή ο ήλιος ανέτειλε και όποιος ήταν παρατηρητικός και ευαίσθητος, μπορούσε να απολαύσει μια όμορφη ανατολή ηλίου!
Όμως, η ώρα του «περίμενε» είχε συνέχεια. Αναπόφευκτα, η αναμονή είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται «πηγαδάκια», όπου –ως συνήθως- ένας είναι ο ξερόλας και «εν απουσία» της γυναίκας του, βρίσκει την ευκαιρία να ρητορεύει και να εξηγεί στους αποσβολωμένους τριγύρω του, γιατί στο ένα θέμα πάμε κακά και στο άλλο, χειρότερα! Είναι να απορείς, πώς και δεν έγινε διευθυντής σε κάποιο υπουργείο, ή, άντε … Γενικός Γραμματέας! … Κάποτε, βέβαια, (η ώρα 8 π.μ. ?) άνοιγαν οι πόρτες και μετά το ανάλογο στριμωξίδι μπορεί να έβρισκες μια θέση στην Αίθουσα Αναμονής. Εκεί, πάλι, καθήμενος, ανέμενες να ακούσεις το όνομά σου ή τον αριθμό σου, από τον άνθρωπο στην πόρτα όπου βρίσκονταν οι υπάλληλοι που θα σε εξυπηρετούσαν. Στο μεταξύ και στο χώρο αναμονής, μπροστά ή πίσω, δεξιά ή αριστερά σου, άλλα πηγαδάκια, άλλες συζητήσεις, όπου κάποια στιγμή και ο ίδιος αναγκάζεσαι να πάρεις μέρος, να πεις τη γνώμη σου, να κάμεις την κριτική σου. Έτσι περνά η ώρα. Όμως… είναι απορίας άξιο, πώς συμβαίνει με όλα τα σωστά επιχειρήματα, με όλες τις καλές προθέσεις, με τις σωστές τοποθετήσεις, με την επικράτηση της λογικής, της συμπόνιας, της σύμπνοιας, της κατανόησης, της καλής πίστης από όλους τους γύρω σου, να διερωτάσαι: Πώς είναι δυνατό, με τόση διάχυτη αγάπη, λογική και κατανόηση, να συμβαίνουν γύρω μας, έξω στην καθημερινότητα, πράγματα θλιβερά, έκνομες πράξεις, αδικήματα, διαφωνίες, αντεκδικήσεις, απάτες, εκβιασμοί και τα παρόμοια. Μήπως θα έπρεπε, όσοι προβαίνουν σε παραβατικές ενέργειες, αντί για τη φυλακή, να απομονώνονται σε μεγάλες αίθουσες αναμονής;
Σηκώθηκα, λοιπόν, πρωί και αντί του καθημερινού περιπάτου, αποφάσισα να διανύσω τα 2 χλμ. περίπου, ως την Ένωση, με τα πόδια, για την ενεργοποίηση των δικαιωμάτων μου, με κάποια ανησυχία, κατά βάθος· μήπως δηλ. είχε πολύ κόσμο και τα παρόμοια. Όταν έφτασα, μετά από μισής ώρας περπάτημα, όλα ήσαν ήσυχα. Παντού επικρατούσε ηρεμία, σε βαθμό να αναρωτιέμαι αν είναι αυτό το κτήριο της Ένωσης ή όχι. Όμως, ήταν. Ανέβηκα τη μεγάλη, πλην πεντακάθαρη σκάλα, υποθέτοντας ότι θα με ανέμενε ένα λογικό στριμωξίδι, στο χώρο αναμονής. Κι όμως, διαψεύστηκα. Κανείς δεν περίμενε … εκτός από κάποιον νέο, που προσπαθούσε να αποτελειώσει ένα τεράστιο κομμάτι πίτσας. Η ψηφιακή πινακίδα έγραφε 007 -1b, ενώ το μηχάνημα μου έβγαλε τον αριθμό 008. «Πάμε καλά», σκέφτηκα. Δεν πρόλαβα να καθίσω και ακούστηκε το «μπιπ». Η ένδειξη της συσκευής άλλαξε και εμφανίστηκε το νούμερό μου, 008-15. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, σκεφτόμενος παλιότερες επισκέψεις μου, για την ενεργοποίηση των δικαιωμάτων. Απλά, μου ήρθε στο νου και η περσινή επίσκεψη, όπου εξυπηρετήθηκα σύντομα και θα άξιζε να αναφερθεί.
Μην τα πολυλογούμε … κάθισα στη θέση 15, η κοπέλα ευδιάθετη και χαμογελαστή μου ζήτησε τον 6ψήφιο κωδικό και μέσα σε 5 – 10 λεπτά, η διαδικασία είχε τελειώσει. Διέσχισα τον επίσης πεντακάθαρο διάδρομο και πήρα –πεζή, πάντα- το δρόμο της επιστροφής, αναλογιζόμενος, ότι μέσα σε όλα τα στραβά της καθημερινότητας, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Υπάρχουν και βήματα προς τα μπρος, υπάρχουν οι βελτιώσεις … Καταστάσεις που πάνε προς το καλύτερο. Και δεν νομίζω ότι η βελτίωση αυτή έρχεται από … πολύ ψηλά. Οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και σ’ αυτούς που κάνουν κουμάντο, τοπικά. Στην Ένωση και αλλού. Και μπράβο τους!!!
Είπα στον εαυτό μου, ότι με μια τέτοια ευχάριστη εμπειρία, αξίζει να το πανηγυρίσουμε. Διάλεξα ένα ωραίο, σκιερό τραπεζάκι έξω, στο πλατύ, ευρύχωρο πεζοδρόμιο και αποφάσισα να ξοδευτώ, μέρα που ήταν. Παράγγειλα ένα cappuccino (με στέβια, φυσικά) και μια , τραγανή, σπανακοτυρόπιτα. Τέτοιες καταχρήσεις κάνω, όταν ξεφεύγω από το πρόγραμμα, τα πρωινά. «Μα, δε βαριέσαι», σκέφτηκα, «έχω το δικαίωμα, για μια διαιτητική παράβαση – τι λογής δικαιώματα ενεργοποιήσαμε, τέλος πάντων;»…
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019