Έχω την εντύπωση, πως εμείς οι άνθρωποι, πολλές φορές γκρινιάζουμε για να γκρινιάξουμε. Επειδή μας αρέσει να λέμε διαρκώς πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, αλλά να μην εκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες όταν μας δίνονται.
Όλοι μας συνηθίζουμε να γκρινιάζουμε για το αποστειρωμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα, για τον αιμοδιψή θεσμό των φροντιστηρίων ο οποίος εξασθενεί οικονομικά και ψυχολογικά τους σκληρά εργαζόμενους μαθητές.
Έδωσα Πανελλήνιες δύο φορές, για τις οποίες και δεν πήγα φροντιστήριο. Και όμως, υπήρχε ενισχυτική διδασκαλία στο σχολείο, η οποία προσέφερε δωρεάν βοήθεια σε όλα τα σχολικά μαθήματα και δεν πήγαινε σχεδόν κανένας. Προσωπικά, προτίμησα αυτή τη βοήθεια και χαμένη δε βγήκα.
Εμένα προσωπικά, με απωθεί ο θεσμός του φροντιστηρίου. Δεν πιστεύω πως ένας μαθητής δεν μπορεί να έχει καλές επιδόσεις αν δεν έχει εξωσχολική βοήθεια. Όλα είναι θέμα προσωπικής προσπάθειας και θέλησης. Και μπορεί να εκμεταλλευτεί τη βοήθεια που του δίνει το ίδιο το σχολείο, γιατί να πληρώνει υπέρογκα ποσά σε φροντιστήρια;
Γιατί δεν υπήρχαν περισσότεροι μαθητές οι οποίοι να παρακολουθούν την ενισχυτική διδασκαλία; Για ποιο λόγο να μην εκτιμάται περισσότερο μία προσπάθεια αφιλοκερδής, η οποία προετοίμαζε τα παιδιά και για τις Πανελλήνιες;
Μήπως μας αρέσει μόνο να γκρινιάζουμε και δεν εκτιμάμε περισσότερο τελικά, τις ευκαιρίες που μας δίνονται;
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019