Φοίβος Ιωαννίδης: Στο αναστάσιμο χρέος

Του Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου Ανδρέα Νανάκη, Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης

​Η Ορθόδοξη πνευματολογία στα Γεροντικά, στα Μητερικά, στους Πατέρες, στους ασκητές της ερήμου και στη λαϊκή συνείδηση, έχει αποθησαυρίσει εμπειρικές και βιωματικές μαρτυρίες, για το μυστήριο της εξόδου της ψυχής από το σώμα. Την τρίτη αυτή, εν πνεύματι μόνο, γέννηση του ανθρώπου.​Προσευχόμενοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, έχουν στην καρδιά των ανεκλάλητο τον πόθο, να λάβει ο Χριστός για την αιωνιότητα την ψυχή στις αναστάσιμες ημέρες του Πάσχα και να εξοδιαστούν με την αναστάσιμη ακολουθία.

Ο διακαής αυτός πόθος, για τον προσευχόμενο, παραμένει λογισμός ανεκλάλητος, εν επιγνώσει της αμαρτωλότητάς του, όχι μόνο της υποστατικής, αλλά και για τη συμμετοχή του στην παγκόσμια αδικία, και μόνο από την επίγεια διάβασή του. Τον λογισμό της αγαθής αυτής επιθυμίας δεν τολμάει ο χριστιανός να τον εκφράσει ως προσευχητική παράκληση, διότι εκλαμβάνει τον λογισμό του ως εγωιστική προπέτεια προς τον Τριαδικό Θεό, τον ετάζοντα νεφρούς και καρδίας και δίδοντα «εκάστω κατά τας οδούς αυτού και κατά τους καρπούς των επιτηδευμάτων αυτού» (Ιερεμίας ιζ, 9-10).

Ουδόλως απροϋπόθετη τυγχάνει η εξαιρετική αυτή ευλογία του Χριστού, προς τον εξαίρετο Φοίβο Ιωαννίδη.

Διήλθε τα επίγεια του κοινωνικού γίγνεσθαι της γενιάς του, πέραν και μακράν των όποιων ιδεολογικών δούναι και λαβείν. Κοινωνικός διάκονος της σεμνότητας και της διάκρισης. Με ανιδιοτελές «δόσιμο χωρίς μισθό». Με έξι χρόνια εγκλεισμό στη δικτατορία. Με σεβασμό και τιμή στον συνομιλητή του, ακόμα κι αν πορεύονταν σε διαφορετικούς δρόμους. Την καρδιά του, που είχε την απαλότητα των Στειακών κοντυλιών, την άφησαν απείραχτη τα αξιώματα. Αγαπούσε και διεκδικούσε για την Κρήτη.Ευστοχότατοι όλοι οι χαρακτηρισμοί των συλλυπητήριων δηλώσεων, επί την εις Κύριον εκδημία του Φοίβου Ιωαννίδη, αρχής γενομένης από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Τα σπάνια χαρίσματα της καρδιάς και του νοός του δεν ήταν απροϋπόθετα. «Ποτέ από το χρέος» δεν μετακινείτο. Καρποφορούσε στην καρδιά του η νοερά ενέργεια της Χάριτος του Παρακλήτου, που τον πληροφορούσε και τον καθοδηγούσε σε λόγους, πράξεις και έργα «του ανεσπέρου φωτός». Το άκτιστο φως του Αναστάντος Χριστού προσέλαβε την ψυχή του τη Λαμπρή, για να την αναπαύει αδιαλείπτως, πέραν και μακράν των αντίπαλων, κτιστών όμως, δυνάμεων του σκότους.

Η εις Κύριον εκδημία του μακαρία τη λήξει γενομένου Φοίβου, είναι απάντηση των ουρανών, σε όσους εξ ημών τολμούμε να κατηγοριοποιήσουμε ή να ταξιθετήσουμε, δηλαδή να ιδεολογικοποιήσουμε «το άναρχον, αναλλοίωτον, και άφθαρτον» φως της Θεότητος. Δηλαδή, το μυστήριο του Αναστάντος Κυρίου, που έλαβε την ψυχή του μακαριστού Φοίβου στην πρώτη Ανάσταση. Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, που ψάλλουμε στις Εκκλησίες το «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην».

Στην Ορθόδοξη πνευματολογία υπάρχει συνείδηση ότι, οι ψυχές των χριστιανών, που αναχωρούν την Ανάσταση και εξοδιάζονται με την Αναστάσιμη ακολουθία, οι ψυχές αυτές, έχουν την ευδοκία του Χριστού.

Μακαρία του, μετά των συλλυπητηρίων μου στα παιδιά του, Γιάννη και Μυρτώ.

Χριστός Ανέστη!