Η συζήτηση της Έκθεσης της διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών πραγματοποιήθηκε με μεγάλη και ύποπτη καθυστέρηση. Και ως προς αυτήν καθαυτή την έκθεση, που χρονολογείται από το 2016, και ως προς αυτό καθαυτό το μεγάλο εθνικό αυτό θέμα.
Η Ελλάδα ουδέποτε παραιτήθηκε από τις απαιτήσεις της. Πάντοτε και κυρίως μετά την ρηματική διακοίνωση της 14ης Νοεμβρίου 1995 ουδέποτε Πρόεδρος Δημοκρατίας, πρωθυπουργός ή υπουργός των Εξωτερικών παρέλειψε σε κάθε επαφή με την γερμανική πλευρά να θέσει το θέμα, υπενθυμίζοντας ότι «τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος δεν παραγράφονται» και ότι οι απαιτήσεις της Ελλάδας είναι νομικά ενεργές και δικαστικά επιδιώξιμες.
Ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, 66 αντιστασιακοί, με πρωτοβουλία του Μανώλη Γλέζου, είχαν υπογράψει μια επιστολή προς τον Σόιμπλε, απάντηση στη δήλωσή του σύμφωνα με την οποία «οι Γερμανοί δεν μπορούν να πληρώνουν για τα λάθη των Ελλήνων». Κι’ αν επιτρέπεται μια προσωπική αναφορά, αυτό ήταν και το τελευταίο κείμενο που είχε υπογράψει ο πατέρας μου.
Έκτοτε, το θέμα ετέθη ξανά και ξανά. Ήδη από τον Απρίλιο του 2012 ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε η καταγραφή και ταξινόμηση όλου του υλικού, το οποίο διαβιβάστηκε στο υπουργείο των Εξωτερικών, το οποίο με τη σειρά του το διαβίβασε στο ΝΣΚ για νομική επεξεργασία. Ακολούθησε ο οικονομικός προσδιορισμός των απαιτήσεων από το υπουργείο των Οικονομικών, όσον αφορά στο κατοχικό δάνειο και στις επανορθώσεις. Ήδη από τις 8 Μαρτίου 2013 παραδόθηκε στον κ. Σταϊκούρα, το έργο της Ομάδας Εργασίας για την Έρευνα των Αρχείων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, που αφορούν στις περιόδους του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και τελικά η δουλειά αυτή ολοκληρώθηκε από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στα τέλη του 2014 και υπήρξε και πόρισμα.
Παράλληλα, λειτούργησε και η επιτροπή της Βουλής. Δεν την έφτιαξαν οι ΣΥΡΖΑΝΕΛ την επιτροπή – όπως μας είχε πει ο κ. Τσίπρας σε μια άλλη συνέντευξη προς τον Νίκο Χατζηνικολάου, στις 26 Απριλίου 2017, όταν ψευδώς είπε πως «για πρώτη φορά έχει κάνει η Βουλή Επιτροπή. Κάθε πράγμα στην ώρα του και στον καιρό του». Τα έλεγε αυτά μάλιστα ο κ. Τσίπρας, ενώ ήδη υπήρχε το καθυστερημένο πόρισμα του 2016. Οπότε, για ποιο λόγο «κάθε πράγμα στην ώρα του και στον καιρό του»;
Η αλήθεια είναι ότι ενώ είχε γίνει όλη η δουλειά, η κυβέρνηση πήγαινε από καθυστέρηση σε καθυστέρηση.
Η πρώτη επιτροπή συγκροτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2014, με την ομόφωνη απόφαση της Βουλής της 27ης Φεβρουαρίου 2014. Και δεν ήσασταν εσείς τότε στην κυβέρνηση. Εμείς ήμασταν! Η προθεσμία για το πόρισμα της επιτροπής είχε οριστεί για τις 31 Δεκεμβρίου 2014, αλλά εσείς προκαλέσατε την πρώτη καθυστέρηση, προκαλώντας πρόωρες εκλογές. Ως γνωστόν, η επιτροπή εκείνη, της οποίας υπήρξα μέλος, έλαβε στις 27 Νοεμβρίου 2014 την απόφαση για παράταση υποβολής πορίσματος ως τις 31 Μαρτίου 2015, λόγω έναρξης εκλογικών διαδικασιών. Μέχρι τότε είχαν διεξαχθεί 9 συνεδριάσεις και 18 ώρες συνεδριάσεων.
Και ενώ όλα ήταν έτοιμα, φθάσαμε στις 10 Μαρτίου 2015 για συγκρότηση νέας επιτροπής, πάλι με ομόφωνη απόφαση της Βουλής. Η προθεσμία για το πόρισμα ήταν η 15η Ιουλίου 2015. Αλλά τότε έκαναν τα ηρωικά τους και τα δημοψηφίσματα, οπότε προκάλεσαν δεύτερη καθυστέρηση, με νέα παράταση για το πόρισμα, αυτή τη φορά για τις 30 Σεπτεμβρίου 2015. Έξι συνεδριάσεις, 17 ώρες.
Αλλά μετά, πάλι με δική τους ευθύνη, πήγαν στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Τρίτη καθυστέρηση! Για τρίτη φορά έληξαν οι εργασίες της επιτροπής χωρίς πόρισμα – με αποκλειστικά δική τους ευθύνη.
Οπότε, στις 4 Δεκεμβρίου 2015 ξανά μανά συστήσανε την επιτροπή, μετά από την -ξανά μανά – ομόφωνη απόφαση της Βουλής της 18ης Νοεμβρίου 2015. Και ξανά μανά νέα προθεσμία για πόρισμα για την 31η Μαρτίου 2016. Και ξανά μανά νέες παρατάσεις – για τις 30 Ιουνίου 2016 και 1 Αυγούστου 2016, μετά από 13 συνεδριάσεις και 28 ώρες συνεδριάσεων.
Και όλα αυτά, ενώ από τις 31 Ιανουαρίου 2014 είχε παραδοθεί το απόρρητο πόρισμα της Ομάδας Εργασίας ΝΣΚ για τις νομικές δυνατότητες.
Η έκθεση κατατέθηκε τελικά στις 28 Ιουλίου 2016. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια.
Για ποιον λόγο αυτή η τελευταία τεράστια καθυστέρηση; Γιατί δεν έφεραν προς συζήτηση την έκθεση επί τρία χρόνια; Ποιους δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν; Την κ. Μέρκελ που κάποτε ο κ. Τσίπρας αποκαλούσε «νέα Φρειδερίκη»;
Χρόνια τώρα ο κ. Τσίπρας, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση, καλούσε την Γερμανία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Όπως μας είχε πει, έθεσε το θέμα κατά την συνάντησή του με τον κ. Σόιμπλε τον Ιανουάριο του 2013. Στις 12 Απριλίου 2013, σε ομιλία του από το βήμα της Βουλής, κάλεσε την τότε κυβέρνηση να φέρει άμεσα το θέμα στη Βουλή.
Πόσο άμεσα; Τον Απρίλιο του 2019 που το έφερε ο ίδιος μετά από πάνω από τέσσερα χρόνια στην εξουσία και τρία χρόνια μετά την παράδοση της έκθεσης της επιτροπής;
Και ο κ. Καμμένος έλεγε πως όταν βρεθούν στα πράγματα θα εγγράψουν τις γερμανικές αποζημιώσεις στον προϋπολογισμό. Πόσους προϋπολογισμούς ψήφισε μαζί με τον κ. Τσίπρα χωρίς καμιά τέτοια εγγραφή;
Πάντα τον Απρίλιο του 2013 (24/4), ο κ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής, έλεγε ότι «χρειάζονται πολιτικοί χειρισμοί σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο» και ότι το θέμα, πέρα από τις νομικές του διαστάσεις είναι «κυρίως ζήτημα πολιτικής διαπραγμάτευσης».
Ποια πολιτική διαπραγμάτευση έκανε ο κ. Τσίπρας όλα αυτά τα χρόνια;
Τον Ιούλιο του 2013 (20) στη Real News, ο κ. Τσίπρας μας διαβεβαίωνε πως «θα διεκδικήσουμε όλα όσα μας χρωστά η Γερμανία».
Πότε; Στους λίγους μήνες που απομένουν ως τις εκλογές;
Και μας έλεγε ξανά και ξανά ο κ. Τσίπρας από την αντιπολίτευση ότι θα προκαλέσει διεθνή διάσκεψη για το χρέος, ένα New Deal, επικαλούμενος το γεγονός ότι μετά τον πόλεμο είχε διαγραφεί το 60% του χρέους της Γερμανίας για να ανακάμψει.
Πού πήγαν όλα αυτά;
Και όταν, στις 12 Απριλίου 2014, κατά την επίσκεψη της κ. Μέρκελ, έγινε γνωστό ότι το ζήτημα ετέθη από τον κ. Σαμαρά, ο κ. Τσίπρας το αμφισβήτησε, με τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για «επικοινωνιακά παιχνίδια δεν μπορούν να συγκαλύψουν το μνημονιακό έγκλημα».
Προτιμούσαν δηλαδή να μην έχει τεθεί το θέμα για να έχουν να λένε.
Ουσιαστικά, σιγοντάρανε τους Γερμανούς αξιωματούχους που σ’ όλη την διάρκεια του 2014, δήλωναν σε όλους τους τόνους ότι «ζητήματα αποζημιώσεων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν για την Γερμανία νομικώς οριστικά διευκρινιστεί».
Και γιατί θα έκαναν τέτοιες δηλώσεις αν η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε θέσει το θέμα και δεν είχε συστήσει την σχετική επιτροπή;
Αλλά αυτοί προτιμούσαν να λένε ότι η Ελλάδα έχει εγκαταλείψει το θέμα – παρουσιάζοντας ουσιαστικά στους Γερμανούς μια νέα – ανύπαρκτη – θέση της Ελλάδας. Καθαρή υπονόμευση των δικαίων της χώρας!
Στις 10 Μαρτίου 2015, είχαμε νέα συζήτηση στη Βουλή για το θέμα. Την οποία ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του είχε χαρακτηρίσει «ιστορική». Και είχε υποσχεθεί ότι η κυβέρνησή του θα εργαστεί άοκνα προς επίτευξη του στόχου.
Πέρασαν από τότε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Και τι έχουμε τώρα; Μια συζήτηση επί της έκθεση της επιτροπής με καθυστέρηση τριών χρόνων!
Και μετά, στις 16 Αυγούστου του 2016, μετά την κατάθεση της έκθεσης της επιτροπής, από το Κομμένο της Άρτας, ο κ. Τσίπρας μας είπε ότι η Ελληνική Δημοκρατία «θα πράξει ό,τι απαιτείται σε διπλωματικό πρωτίστως και αν χρειαστεί και σε νομικό επίπεδο, προκειμένου να εκπληρωθεί αυτό το ιστορικό χρέος».
Τα ίδια είπε και στη ΔΕΘ, τον Σεπτέμβριο του 2016.
Τρία χρόνια μετά, τι έπραξε; Τίποτα!
Η χθεσινή συζήτηση είχε προγραμματιστεί για τον Οκτώβριο του 2016. Δεν έγινε.
Και όταν, πάλι στη ΔΕΘ, τον Σεπτέμβριο του 2017, ετέθη το θέμα στον κ. Τσίπρα από τον δημοσιογράφο του Σπήγκελ, ο κ. Τσίπρας είχε απαντήσει πως «το ζήτημα δεν είναι να γίνει μια συζήτηση σε επίπεδο Ολομέλειας για να ειπωθούν ξανά τα ίδια. Είναι να προχωρήσει αυτή η διαδικασία».
Αυτά το 2017! Ενώ υπήρχε η έκθεση από το 2016. Και ποια διαδικασία προχώρησε; Καμία!
Και τότε, τον Σεπτέμβριο του 2017, ο κ. Τσίπρας είχε πει ότι δεν θα επιχειρούσε να ταυτίσει τις διεκδικήσεις της Πολωνίας με αυτές της Ελλάδας.
Αλλά στις 8 Απριλίου 2018, ο κ. Κοτζιάς, σε συνέντευξη στο Σπήγκελ και στον ίδιο δημοσιογράφο (Χρηστίδης) είπε το ακριβώς αντίθετο: «Μοντέλο για εμάς η συμφωνία Γερμανίας-Πολωνίας για μια κοινή επιτροπή εξέτασης του θέματος».
Δηλαδή, άλλα ο Τσίπρας, άλλα – τα αντίθετα – ο υπουργός του επί των Εξωτερικών.
Για ποιο λόγο αυτό το αλαλούμ;
Μα προφανώς γιατί στη διάρκεια του 2018 είχανε άλλη δουλειά να κάνουν, πολύ πιο σοβαρή από το μέγα εθνικό θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Είχαν να ασχοληθούνε με τη Συμφωνία των Πρεσπών και πώς θα κάνουν τους Σλάβους Μακεδόνες!
Είχαν επαφές με την Γερμανία το 2018. Ο κ. Κοτζιάς συναντήθηκε με τον ομόλογό του Χάικο Μάας στις 20 Σεπτεμβρίου 2018. Και στις δηλώσεις του είχε ξεχωρίσει το αναγκαστικό δάνειο από τις πολεμικές αποζημιώσεις – ενώ είχε εκδοθεί η έκθεση της επιτροπής ήδη πάνω από δύο χρόνια! Και ο Κοτζιάς έλεγε ότι… η επιτροπή ετοίμαζε μια έκθεση που είχε παραδοθεί δυο χρόνια νωρίτερα!
Γιατί, όπως είχε πει, «ό,τι είναι δίκαιο από την ιστορία θέλει τον τρόπο του, τον χρόνο του και την ώρα του».
Ε βέβαια, ήταν πιο επείγουσα η παράδοση της Μακεδονίας! Και η παράδοση όλης της δημόσιας περιουσίας στο υπερταμείο!
Κι’ όταν στις 11 Οκτωβρίου 2018 μας επισκέφθηκε ο Γερμανός πρόεδρος Σταϊνμάγερ, ο κ. Τσίπρας ψέλλισε κάτι του τύπου «δεν πρέπει να ξεχάσουμε ή να κρύψουμε κάτω από το χαλί όποιες διαφορές έρχονται από το μακρινό παρελθόν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει, όποιες διαφορές έχουμε, να ορίσουμε από κοινού, και με αλληλοσεβασμό και αλληλοεκτίμηση, το πεδίο επίλυσής τους, με βάση πάντοτε το Διεθνές Δίκαιο, που όλοι σεβόμαστε».
Για να λάβει ως απάντηση από τον Γερμανό πρόεδρο τα συγχαρητήριά του για τη Συμφωνία των Πρεσπών!
Και ακολούθησε η επίσκεψη της κ. Μέρκελ , στις 10 Ιανουαρίου 2019, πάλι με συγχαρητήρια για τις Πρέσπες, με τον κ. Τσίπρα να μιλά για τις εξαιρετικές σχέσεις των δύο χωρών, προσθέτοντας πως «δεν ξεχνάμε και τις δύσκολες αλλά απαράγραπτες εκκρεμότητες που μας άφησε η ιστορία, όπως είναι οι επανορθώσεις ή το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο, όμως είμαστε αποφασισμένοι να επικεντρωθούμε και θα επικεντρωθούμε παράλληλα και στο νέο πλαίσιο που έχουμε οικοδομήσει».
Τώρα, ο κ. Βούτσης προβάλλει ως δικαιολογία για την απαράδεκτη καθυστέρηση την άποψη ότι βρισκόμασταν σε μνημόνια και δεν έπρεπε να συμψηφιστεί το χρέος της Γερμανίας με το χρέος της Ελλάδας προς τη Γερμανία στο πλαίσιο του προγράμματος Στήριξης.
Όταν δηλαδή πίεζαν την κυβέρνηση Σαμαρά (που έκανε όλη τη δουλειά) δεν βρισκόμασταν σε μνημόνιο και δεν υπήρχε ο κίνδυνος του συμψηφισμού;
Συμπέρασμα: Με δική τους ευθύνη έχουμε μια καθυστέρηση πέντε ολόκληρων χρόνων. Με δική τους ευθύνη συζητήσαμε την έκθεση αυτή με καθυστέρηση τριών σχεδόν χρόνων. Με δική τους ευθύνη, το θέμα δεν συζητήθηκε καθόλου το 2018, διότι δεν κρίθηκε τόσο επείγον όσο η συμφωνία των Πρεσπών και η παράδοση της Μακεδονίας.
Ύποπτη η καθυστέρηση και ύποπτος ο χρόνος που φέρνετε το θέμα προς συζήτηση.
Και ακόμη πιο ύποπτη η σιωπή του Βερολίνου.
Και ο νοών νοείτω…
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019