Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω, πως είναι αλήθεια. Και πως ο Τράγκας δεν θα ξαναπιάσει μικρόφωνο, ούτε πένα στα χέρια του. Ούτε θα ξαναβγεί στο γιαλί, με το μάγκικο και υπεροπτικό ύφος που του άρεσε να παίρνει, αλλά και που του ταίριαζε, εδώ που τα λέμε. Γιατί δεν ήτανε ψευτόμαγκας, αλλά μάγκας με πατέντα.
Σήμερα τα ξημερώματα, χάθηκε ένα μοναδικό ταλέντο της δημοσιογραφίας. Και, δυστυχώς, φταίει η αγύριστη κεφάλα του γι’ αυτό. Θα μπορούσε, από ένα σημείο κι ύστερα, βλέποντας τα όσα φοβερά και τρομερά συνέβαιναν γύρω του, να κάνει μια προσωπική υποχώρηση και να ακούσει τους γιατρούς που τον εκλιπαρούσαν να κάνει αυτό το κωλοεμβόλιο. Αλλά, βλέπετε, ήτανε ο Τράγκας. Και πέθανε σαν Τράγκας.
Για κάποιους, ήταν ένα ιερό τέρας της δημοσιογραφίας. Για κάποιους άλλους, ένα σκέτο τέρας. Αλλά για όσους έχουν κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις από αυτό το παλιοσυνάφι που λέει πως υπηρετεί την ενημέρωση, ο Γιώργος Τράγκας ήταν εντελώς ξεχωριστός. Δεν έμοιαζε σε κανένα. Αλλά ούτε και μπορούσε να του μοιάσει κανείς.
Ήταν καλός γραφιάς. Ακόμα καλύτερος στα τηλεοπτικά. Αλλά εκεί που όλοι του έβγαζαν το καπέλο, ήταν τα ερτζιανά…
Φοβερός ραδιοφωνατζής! Μεγάλη ταλεντάρα. Πολλές φορές, ακούγοντάς τον, έλεγα πως αυτός ο άνθρωπος όταν γεννήθηκε, ο ομφάλιος λώρος του ήταν συνδεμένος με ένα μικρόφωνο. Το είχε μαζί του στην κούνια, στα παιγνίδια του, στο γήπεδο, στα νυφοπάζαρα, στις χαρές και στις λύπες του.
Τράγκας δεύτερος δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ! Όταν έπιανε το μικρόφωνο, τράνταζε το στούντιο. Γινότανε σεισμός! Κι όταν άρχιζε την… ψαλμωδία, πολλοί έτρεχαν καταϊδρωμένοι, να λουφάξουν στα λαγούμια τους.
Το 1988, άνοιξε τα φτερά της η ιδιωτική ραδιοφωνία στην Ελλάδα. Τότε ο Τράγκας φούλαρε τις τουρμπίνες του, κι άρχισε μια κατακόρυφη ανύψωση με υπερηχητική ταχύτητα, σαν ένας πύραυλος που εκτοξεύεται στους ουρανούς.
Οι εκπομπές του σπούσαν κόκκαλα, διέλυαν μύθους, ταρακουνούσαν κυβερνήσεις, έφερναν ταραχή, σκορπούσαν πανικό. Κάποιες φορές ήταν ένας ανεμοστρόβιλος που απ’ όπου περνούσε άφηνε πίσω του μόνο συντρίμια και θρύψαλα! Άλλες φορές πάλι, όταν καταλάγιαζε, γινόταν άλλος άνθρωπος. Κι ήτανε τότε η φωνή του γλυκειά σαν χάδι, οι ατάκες του έξυπνες, βαθιά ανθρώπινες, και ηρεμούσαν τα ταραγμένα πνεύματα μιας φουρτουνιασμένης εποχής…
Οι φίλοι του, αλλά και οι εχθροί του, κάθε πρωί περίμεναν να ακούσουν το σήμα της εκπομπής του. Παρατούσαν τα πάντα, για να τον ακούσουν. Για να καταλάβουν, από ποιά πλευρά είχε ξυπνήσει το πρωί. Αν είχε κέφια, ή αν ήταν διαολισμένος. Και, ανάλογα, ρύθμιζαν την υπόλοιπη μέρα τους!.. Αυτός ήταν ο μεγάλος Τράγκας της δεκαετίας του εννενήντα.
Όμως, τίποτε σ’ αυτό τον κόσμο δεν είναι μόνιμο και σταθερό. Τα πάντα και οι πάντες διαγράφουν την τροχιά τους, που συνήθως ακολουθεί την πορεία της πυραμίδας. Στην αρχή ανεβαίνεις, κι όταν φτάσεις και ξεπεράσεις την κορυφή σου, αρχίζεις να πορεύεσαι προς τα κάτω.
Έτσι, κι ο μάγκας ο Τράγκας. Από ένα σημείο κι ύστερα, έβλεπε την καριέρα του να φθίνει. Να γίνεται όλο κι από λιγότερους αποδεκτός, τουλάχιστον ως προς τις θέσεις που υιοθετούσε. Είχε στο μεταξύ και το ζάχαρο που τον καταδυνάστευε και επηρέαζε την καθημερινότητα και τη συμπεριφορά του, μέχρι που έφτασε στο σημείο να απαρνηθεί, αυτός ο ίδιος, τη σωτηρία του, και να καταλήξει όπως κατέληξε, σήμερα τα ξημερώματα.
Έκανε, είναι αλήθεια, πάρα πολλά λάθη στη ζωή του. Για τα οποία ίσως κάποτε κριθεί. Αλλά κι αυτοί που θα κληθούν να τον κρίνουν, σίγουρα θα αναγνωρίσουν πως ο Γιώργος Τράγκας, μπορεί να ήταν ένας Μεγάλος Αμαρτωλός, αλλά ήταν και το μεγαλύτερο ταλέντο που ανέδειξε από τη γέννησή της η Υψηλή Τέχνη της Δημοσιογραφίας των Ερτζιανών.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019