31 του Γενάρη του 2006. Εκείνη την ημέρα σταμάτησε ο χρόνος για όλους μας. Λες και τα ρολόγια κόλλησαν δείχνοντας τη μαύρη εκείνη ώρα. Ήταν η στιγμή που οι δικές μας ζωές άλλαξαν για πάντα.
Ακολούθησαν στο πέταγμά του το δικό μας άνθρωπο. Το δικό μας παιδί. Τον αδερφό μου.
Ένα σπίτι γκρεμίστηκε συθέμελα. Μια ολόκληρη οικογένεια ντύθηκε στα μαύρα. Προσωπικά, για χρόνια μετά, απομονώθηκα από τον κόσμο. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τη μεγάλη απώλεια.
Το τέρας του δρόμου έτρωγε καθημερινά και τη δική μου ψυχή.
Σήμερα 14 σχεδόν χρόνια μετά, το ίδιο τέρας τρώει νέους ανθρώπους. Δεκάδες οικογένειες καταστρέφονται. Στην ίδια θυσία, στον ίδιο βωμό.
Όλοι εμείς που βιώσαμε και βιώνουμε αυτό το μεγάλο πόνο, οφείλουμε να μιλήσουμε.
Είτε υπηρετούμε σε δημόσιες θέσεις είτε όχι. Έχουμε ιερή υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους που χάσαμε. Πρέπει να διεκδικήσουμε και πρέπει να παλέψουμε.
Διαχρονικά το ελληνικό κράτος, οι φορείς της αυτοδιοίκησης, οι μαζικοί φορείς της Κρήτης έχουν μεγάλες ευθύνες. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν κλείστηκαν σε μια αίθουσα μέχρι να βγει λευκός καπνός. Ποτέ οι προηγούμενοι δεν συνεννοήθηκαν με τους επόμενους. Ποτέ κανείς δεν αποφάσισε να τελειώνει η ιστορία του ΒΟΑΚ και συνολικά του οδικού δικτύου και των λοιπών υποδομών.
Σκοπίμως δεν αναφέρω την οδηγική συμπεριφορά, για την οποία πολύς λόγος γίνεται, καθώς σε αυτό το οδικό δίκτυο και με αυτές τις υποδομές μάθαμε να οδηγούμε.(οδικό δίκτυο που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της δεκαετίας του 70 και του 80 και δυστυχώς παραμένει στην ίδια κατάσταση).
Κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων, ευθύνες επί ευθυνών και η μακάβρια λίστα να μεγαλώνει.
Οι αριθμοί είναι σκληροί. Δεν μας δείχνουν το δρόμο. Μας προστάζουν.
Σήμερα αν όχι χθες πρέπει να προχωρήσει ο σχεδιασμός και η υλοποίηση για έναν αυτοκινητόδρομο σύγχρονο, ασφαλή, ευρωπαϊκό. Οι αγκυλώσεις για την ύπαρξη διοδίων μόνο στο χώρο του λαϊκισμού ανήκουν. Το δίλλημα είναι ένα και ξεκάθαρο. Δρόμος ή νεκροί. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο.
Η σημερινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει ότι είναι αποφασισμένη. Προσωπικά για εμένα είναι η τελευταία μου ελπίδα. Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού να γίνουν πράξη. Το σχέδιο για το ΒΟΑΚ πρέπει να προχωρήσει και μάλιστα άμεσα. Χωρίς λαϊκιστικές κορώνες, χωρίς γραφικές φιγούρες.
Το χρωστάμε στους ανθρώπους που χάσαμε και που πάντα θα πονάμε για αυτούς.
΄Εχουν καταλάβει άραγε αυτοί που διαχρονικά είχαν αρμοδιότητες σε θέματα που άπτονται των υποδομών ότι εάν έκαναν σωστά τη δουλειά τους ίσως και να ζούσε σήμερα έστω και ένας απο αυτούς που έχουν χαθεί;
΄Εχουμε καταλάβει όλοι μας οτι εαν είχαμε ένα σύγχρονο ΒΟΑΚ έστω και με διόδια ίσως ένας τουλάχιστον (σίγουρα περισσότεροι) θα είχε σωθεί;
Στο Γιάννη μας.
(*) Ο κ. Εμμανουήλ Ι. Χαιρέτης είναι Δημοτικός Σύμβουλος Ηρακλείου, Μέλος Π.Ε. Ν.Δ & Αν/τής Γραμματέας Αγροτικών Φορέων .
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019