Η  Εκπαίδευση και η Κατάρτιση ως Αναπτυξιακό Εργαλείο

 Στην σύγχρονη Κοινωνία  στην εποχή των ραγδαίων ανατροπών των μέχρι σήμερα «θεσφάτων» και αδιαμφισβήτητων δεδομένων, στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις, η Γνώση είναι η Δύναμη, που αναδεικνύεται σε κεντρικό ζητούμενο.

     Οι δομικές αυτές αλλαγές έχουν επηρεάσει καίρια τη σχέση ανάμεσα στην Τεχνολογία και την Εκπαίδευση – Κατάρτιση.

     Το σύνολο λοιπόν των δεξιοτήτων και των επαγγελματικών προσόντων του ανθρώπινου δυναμικού, που καλείται να εργασθεί στο νέο παραγωγικό – τεχνολογικό και εργασιακό περιβάλλον της «Κοινωνίας της Πληροφορίας» και που παρέχονται από τα συστήματα επαγγελματικής εκπαίδευσης – κατάρτισης, έχει αλλάξει άρδην.

    Άρα απόρροια των εξελίξεων αυτών είναι η ανάγκη αναδιάρθρωσης των συστημάτων εκπαίδευσης – κατάρτισης, ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας.

     Τα εκπληκτικά τεχνολογικά άλματα, οι δραστικές μεταβολές στην οργάνωση της εργασίας καθώς και η έντονη ζήτηση νέων σύγχρονων επαγγελματικών ειδικοτήτων και ατόμων με εξειδικευμένα προσόντα, επιβάλλει νέα συστήματα εκπαίδευσης και κατάρτισης.

     Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι η ανάγκη για εργαζόμενους με υψηλότερη στάθμη γνώσεων και τεχνικών ικανοτήτων, θα αυξάνει μέρα με τη μέρα.

     Οι εργαζόμενοι πλέον πρέπει να διαθέτουν επικοινωνιακές, γλωσσικές και οργανωτικές ικανότητες, γιατί μόνο με αυτά τα «όπλα» θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν νικηφόρα τον σκληρό ανταγωνισμό, επιτυγχάνοντας μεθόδους παραγωγής υψηλής ποιότητας και παραγωγικότητας, με την καλύτερη αξιοποίηση των ΝέωνΤεχνολογιών.

     Η απόκτηση εξειδικευμένων, χρήσιμων γνώσεων ενισχύεται από τα αντίστοιχα Διαρθρωτικά Ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναβαθμίζοντας το Επιστημονικό Δυναμικό της Χώρας.

     Τα συστήματα όμως σύγχρονης κατάρτισης πρέπει να σχεδιάζονται με τη λογική μιας συνολικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα και όχι με τη «λογική» της απορρόφησης των Κοινοτικών Κονδυλίων …

     Το γνωστό σε όλους μας σύστημα εκπαίδευσης (από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο) δεν εξασφάλισε την πρόσβαση στη γνώση μεγάλων ποσοστών πληθυσμού, δεν συνέδεσε το σχολείο με την εργασία και παρήγαγε απρογραμμάτιστα, μαζικά προσοντούχους ανέργους, που αποτελούν το «πνευματικό προλεταριάτο»

     Καθίσταται λοιπόν αναγκαία η εφαρμογή μιας νέας ολοκληρωμένης πολιτικής για την εκπαίδευση και την επαγγελματική διέξοδο των νέων.

      Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να διαθέτει μια τέτοια δομή, ώστε με ευελιξία να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, με το μικρότερο δυνατό κόστος και να δημιουργεί άτομα ικανά, με εξειδίκευση κατά κλάδο και βαθειά γνώση.

     Εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης και κατάρτισης μπορούν να δημιουργήσουν τις δυνατότητες ώστε οι επιμορφούμενοι, εύκολα σχετικά, να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα της εργασίας.  Να αλλάζουν δε εργασία, με όσο γίνεται μικρότερο ενδιάμεσο χρόνο ανεργίας,να είναι ,δηλαδή,Απασχολήσιμος 

     Η Εκπαίδευση λοιπόν στην «Κοινωνία της Πληροφορίας» είναι ένα αναπτυξιακό εργαλείο για την Οικονομία, αφού διατηρεί σε «μάχιμη» ετοιμότητα ανάληψης Εργασίας ,κάθε επιστήμονα ή παραγωγικό άτομο.