Είναι γνωστό στην πρόσφατη αλλά και στην παλαιότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ότι οι κυβερνήτες της προσπαθούσαν να γαντζώνονται στην εξουσία με κάθε τρόπο , ακόμα και με αντίθετη την κοινή γνώμη .
Η αναφορά ονομάτων και παραδειγμάτων αχρείαστη , αφού τη δόξα πολλοί αγάπησαν, όπως και την εξουσία.
Ερχόμενοι όμως στην σημερινή πολιτική συγκυρία δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις απέλπιδες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει στην εξουσία.
Η παραίτηση , σίγουρα υποκριτική, Καμμένου, έφερε νέα αριθμητικά δεδομένα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση.
Ο αριθμός 145 είναι σημείο αναφοράς , δεν υπάρχει πλέον κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η κυβέρνηση έχει δύο επιλογές.
Η μία, η προσφυγή στο λαό και στις κάλπες που ο λαός θα δώσει τη λύση , ή στην αναζήτηση πλειοψηφίας μέσα από τη Βουλή.
Επιλέχθηκε η δεύτερη, η οποία έχει πολλές αδυναμίες , με πολλά κενά που δίνουν δικαίωμα κριτικής. Ξεκινώντας από την παραίτηση των ΑΝΕΛ από τον κυβερνητικό συνασπισμό, όπου είχαμε απόσυρση βουλευτών , αλλά όχι και υπουργών.
Οι δήθεν πατριωτικές κραυγές του Π. Καμμενου ήρθαν έξι μήνες μετά, άρα και χωρίς ουσία , δεν έπεισαν ούτε τους πιο στενούς του συνεργάτες και υπουργούς οι οποίοι στηρίζουν την κυβέρνηση με όχι τυπική , αλλά με ουσιαστική προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ και προσμετρώνται στην κυβερνητική πλειοψηφία.
Οι υποκριτικές διαγραφές Κουντουρά – Κοκκαλη και η παραμονή Ζουράρι και Παπαχριστόπουλου, ενώ και αυτοί στηρίζουν την κυβέρνηση, συνθέτουν ένα θέατρο παραλόγου.
Φτάσαμε στους 149 οπότε χρειάστηκε και η ψήφος της κ. Παπακωστα , η οποία και αυτή μετέχει στην κυβέρνηση, και η οποία είχε εκλεγεί στις προηγούμενες εκλογές με τη σημαία της ΝΔ.
Χρειάζεται ακόμα ένας βουλευτής και αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Σπ. Δανέλλη που ενάντια στην κομματική πειθαρχία του Ποταμιού, δίδει σανίδα σωτηρίας στην κυβέρνηση.
Τι έχουμε λοιπόν: μια κυβέρνηση η οποία προκειμένου να στηριχτεί, δεν διστάζει να κάνει αφαίμαξη βουλευτών από τέσσερα διαφορετικά κόμματα μαζί με τη Μεγαλοοικονομου της Ένωσης Κεντρώων , δημιουργώντας νέα ήθη στην κοινοβουλευτική δημοκρατία .
Η προσχώρηση Φωκά της Ένωσης Κεντρώων συμπλήρωσε τους τέσσερις βουλευτές των ΑΝΕΛ ,οι οποίοι δάνεισαν βουλευτές στον Τσίπρα , αλλά έχουν πλέον πέντε βουλευτές με τα προνόμια κοινοβουλευτικής ομάδας που είχαν χαθεί από τις διαγραφές Κουντουρά, Κόκκαλη.
Καταλαβαίνουμε μέχρι ενός σημείου την αγωνία του πρωθυπουργού, να θέλει την παραμονή στην εξουσία και τη χρησιμοποίηση πολλών μέσων για την επίτευξη του σκοπού του.
Αυτό που δεν κατανοούμε είναι γιατί πρέπει να διαλυθούν τέσσερα κόμματα για να στηριχθεί μια κυβέρνηση η οποία είναι τέσσερα χρόνια στην εξουσία και βρίσκεται στο τέλος της συνταγματικής της θητείας και χρησιμοποιεί πολιτικές συναλλαγές και αποστασίες βουλευτών για παραμονή μερικών μηνών στην εξουσία.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο θέλει να παραμείνει στην εξουσία είναι επειδή έχει αναλάβει ανειλημμενες υποχρεώσεις και θέλει να τις φέρει εις πέρας.
Όμως για να μην υπάρχουν ερωτηματικά, ποια είναι τα υπόλοιπα έργα, η αποστολή της κυβέρνησης είναι για να υπηρετήσει τις βουλές και προσταγές των ξενων αφεντικών και να φέρει προς κύρωση την Συμφωνία των Πρεσπών.
Είναι ο σοβαρότερος και όχι ο μοναδικός λόγος η εκτέλεση των εντολών αυτών που επέτρεψαν στον πρωθυπουργό να είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός μνημονιακης κυβέρνησης, όντας ο πιο πιστος και πιο συνεργάσιμος για τα δικά τους δεδομένα συνεργάτης.
Ο λαός παρακολουθεί αυτού του είδους τις συναλλαγές και τις καταδικάζει γιατί πάντα το νόμιμο δεν είναι και ηθικό και το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς αποδείχθηκε κάτι ανάλογο του προγράμματος Θεσσαλονίκης.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019