Όλα έχουν αρχή και τέλος, σ’ αυτό τον κόσμο. Τίποτε δεν διαρκεί στο διηνεκές. Οι πάντες και τα πάντα υπόκεινται στον αδυσώπητο νόμο της φθοράς. Αιώνιος δεν είναι κανείς, μόνο Ένας, στα ουράνια… Εδώ στη γη, κάθε πράγμα και κάθε ζωντανός οργανισμός κάνει τον κύκλο του. Είναι δε ευτυχείς, αυτοί που παρακολουθούν την εξέλιξη της πορείας που διαγράφουν, και είναι σε θέση να αντιληφθούν πότε πλησιάζει και φθάνει το τέρμα… Γενική αρχή είναι αυτή, από την οποία, αλοίμονο, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει.
Τα γράφουμε όλα αυτά, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν αυτό τον καιρό στα ανώτερα κλιμάκια της Εκκλησίας Κρήτης. Η οποία Εκκλησία Κρήτης ταλανίζεται τα τελευταία χρόνια από τη διαιώνιση ενός απηρχαιωμένου διοικητικού καθεστώτος, που έχει σχέση με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες των, κορυφαίων κυρίως, στελεχών της.
Ας το πούμε καθαρά: Την Εκκλησία Κρήτης την ταλαιπωρεί η αδυναμία της κορυφής της, να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις υποχρεώσεις της δύσκολης εποχής που ζούμε. Με το ισχύον σκληρό και ανελαστικό καθεστώς της ισοβιότητας, οι υπερήλικες που βρίσκονται στις πιο καίριες θέσεις, αδυνατούν να τη διοικήσουν.
Σήμερα, λόγου χάριν, ο σεβαστός και από όλους αγαπητός Αρχιεπίσκοπος, έχει απωλέσει κάθε δύναμη και κάθε δυνατότητα να ανταποκριθεί στην κρίσιμη αποστολή του επικεφαλής της τοπικής Εκκλησίας.
Το τραγικό είναι πως αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Δεν είναι η μόνη περίπτωση διοικητικού αδιεξόδου η σημερινή. Ας θυμηθούμε την περίπτωση του αοιδίμου προκατόχου του σημερινού Αρχιεπισκόπου, ο οποίος ήταν εξ ίσου σεβαστός και αγαπητός. Τα τελευταία χρόνια, κυριολεκτικά δεν ήξερε ούτε πού βρισκόταν, ούτε τι έλεγε, ούτε τι του έλεγαν, ούτε αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε γύρω του.
Αλλά, μήπως αν κοιτάξουμε υψηλότερα, θα δούμε τίποτε αισιοδοξότερο; Βλέπουμε πόσο έχει κάμψει το γήρας τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών… Ακόμα και τον Οικουμενικό Πατριάρχη! Που, ευτυχώς, έχουν ακόμη ικανά αποθέματα πνευματικής διαύγειας (τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μας δίνουν). Ίσως αυτό επιλύει και την εύλογη απορία όσων διερωτώνται, “πώς και γιατί επιτρέπει το Φανάρι, παράταση του διοικητικού αδιεξόδου στην Εκκλησία Κρήτης”. Έχει ενδεχομένως κι αυτό, το Φανάρι, τα δικά του προβλήματα. Που εκπορεύονται από την ίδια πηγή ανησυχίας, που λέγεται χρόνος και έχει σχέση με την ηλικία, η οποία δυστυχώς επ’ ουδενί μπορεί να διατηρηθεί στατική…
Ας περιοριστούμε όμως στα της Εκκλησίας Κρήτης. Βλέπουν, και πολύ καλά μάλιστα, οι Συλλειτουργοί του ασθενούντος επικεφαλής, τα εξελισσόμενα και πολλαπλασιαζόμενα προβλήματα. Εχουν όμως κατά νου, και την εκφρασθείσα (;) θέση του Φαναρίου, πως όσο αδύναμος κι αν είναι ο ασθενών Προκαθήμενος, δεν πρόκειται να πειραχτεί ούτε μία τρίχα του όσο θα ευρίσκεται εν ζωή! Αντιλαμβάνονται δηλαδή, οι Συλλειτουργοί, πως (να το πούμε λαϊκά:) όποιος τολμήσει να θέσει θέμα Αρχιεπισκόπου, είναι “καμμένος από χέρι”!!!
Κατόπιν αυτού, ο λόγος παραχώρησε τη θέση του στους ψιθύρους. Δεν ομιλούν ανοικτά, ούτε καθαρά, ούτε ξάστερα, οι Συλλειτουργοί. Μόνο ψιθυρίζουν, κατά μόνας ή και μεταξύ τους, φοβούμενοι μήπως ακούσει κανείς όσα μετέρχονται παρασκηνιακώς. Είναι, βλέπετε, κι αυτή μια από τις παλαίφατες φαναριώτικες μεθόδους και παραδόσεις…
Όλοι πάντως συμφωνούν τελικά σε κάτι, κι εκεί έχουν στηρίξει, κι εκείνοι αλλά κι εμείς, κάθε ελπίδα: Πως, τη λύση, θα τη δώσει ο Θεός. Αρκεί να μην αργήσει, γιατί ήδη έχει καθυστερήσει!
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019