Τον Oscar Bjornholm τον γνώρισα τυχαία, ένα πρωινό, σε μια βραχώδη παραλία του Νότιου Κρητικού Πελάγους, κοντά στον Λέντα. Ήταν σε μια από τις επιτυχημένες αλιευτικές εξορμήσεις μου και με τα πρόσφατα αλιεύματα προσεκτικά φυλαγμένα, ώστε να διατηρηθούν όσο πιο φρέσκα γίνεται. Τον είδα να με πλησιάζει αργά κι επιφυλακτικά, περπατώντας προσεκτικά, πάνω στο αφιλόξενο σεληνιακό τοπίο της παραλίας (κατσάβραχα). Μου ζήτησε να χρησιμοποιήσει το κινητό μου, μια και το δικό του είχε πέσει στο νερό και ήταν πλέον … kaputt. Του είπα “don’t worry, my friend”, πάρε και μίλα όσο θες. Εγώ δεν είμαι πολύ του μπλα – μπλα και τα δεδομένα δεν τα χρησιμοποιώ, άρα πάνε στράφι, κάθε μήνα… Ήταν ψηλός, κοκκινοτρίχης, με γενειάδα και κοτσάκι έξω από το τζόκεϋ. Έκαμε τη δουλειά του (μάλλον θα τηλεφώνησε στην οικογένειά του) , με ευχαρίστησε και με ρώτησε αν ξέρω κάποιο αριθμό για ταξί. Του είπα “don’t worry, my friend, you are under my command”, όπως λέγαμε στο στρατό: είσαι «υπό διοίκηση». Δεν ξέρω αν και τι κατάλαβε, αλλά έδειξε να συμφωνεί. Καλό δικό του, γιατί τα αγγλικά μου είναι επιπέδου “Book One, for Children”. Φτάσαμε στο Λέντα. Δυο – τρία δεξαμενόπλοια ήταν αραγμένα αρόδο, λίγο πιο πέρα από το νησάκι με τις δεξαμενές καυσίμων. Καθίσαμε στη σκιά της καλαμωτής, με τα γεράνια γύρω μας, φυτεμένα σε άδεια δοχεία φέτας (τελεμές), να ομορφαίνουν το χώρο. Έδωσα το αλίευμα το γνωστό μου ταβερνιάρη, για σούπα (μπουγιαμπέσα, γαλλιστί). Του είπα να κρατήσει κι ένα καλό κομμάτι για δικού του και «για τα παιδιά»… Ήρθαν τα πιάτα και οι πιατέλες, η απαραίτητη greek salad, το λευκό κρασί και όλα τα σχετικά και όποιος πει πως δεν είχαμε όρεξη, κάνει λάθος. Ήρθε, στο τέλος και η ρακή, κέρασμα του καταστήματος. Ο Όσκαρ με ρώτησε τι ποτό είναι. Του λέω «Greek aquavit». Παίρνει το ρακοπότηρο (σφηνάκι) και το κατεβάζει με μιας, όπως κάνουν στα μέρη του. «Not like this», του λέω. Εδώ, δεν το πίνουμε για το κρύο, αλλά για την απόλαυση –με ρ έ-γ ο υ-λ α. Να έτσι: «Άντε Γεια μας –Skål», του είπα, για να δει ότι έχω και μια κάποια Σκανδιναβική κουλτούρα και ρούφηξα μια γουλιά, σαν σε ιεροτελεστία. Με μιμήθηκε και φαίνεται πως του άρεσε… Φάγαμε και ήπιαμε καλά, ήρθε και ο λογαριασμός και ο Όσκαρ με ρώτησε πόσο του αναλογεί. Έκαμε την κίνηση να πιάσει το πορτοφόλι του από την … οπισθία τσέπη (κ@λ@τσεπη)! Του λέω: “don’t worry, my friend, it’s OK – Cretan hospitality”. Αν και δεν ήξερε από τέτοια, φαίνεται να κατάλαβε και με ευχαρίστησε, ευγενικά… Με ξαναρώτησε για ταξί, γιατί το απόγευμα πετούσε από το Ηράκλειο για Όσλο. Του λέω: “don’t worry, my friend, you are under my command”. Κι εγώ στο Ηράκλειο επιστρέφω… Με λίγα λόγια, τον έφερα στο αεροδρόμιο και πάνω στον αποχαιρετισμό, με ρώτησε πόσο να μου δώσει «για τη βενζίνη» της διαδρομής μας. Του λέω: “don’t worry, my friend”, δεν κάνει τίποτα. Είναι παραγωγής μου… από δική μου πετρελαιοπηγή! Στο σημείο αυτό, διάβασα μια περίεργη γκριμάτσα στο πρόσωπό του, που την εξήγησα αργότερα, και είχε σχέση με την παρουσία του στον Λέντα, με τα καύσιμα και τα δεξαμενόπλοια… Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και διευθύνσεις και ο Όσκαρ πήγε στο καλό…
Βρίσκομαι από χθες στη Σάντα Κρουζ (ή Κρουθ, στα Ισπανικά). Στην πρωτεύουσα της Τενερίφης, που είναι το μεγαλύτερο από τα επτά Κανάρια νησιά της Ισπανίας, στον Ατλαντικό, απέναντι από τις ακτές της Βόρειας Αφρικής. Έχει έκταση λίγο μικρότερη από το Νομό Ηρακλείου και στο κέντρο της, ένα από τα μεγαλύτερα ηφαίστεια στον κόσμο, με ύψος 3.718m –ψηλότερο ακόμα κι απ’ τον Όλυμπο (2.917m)!!! Βρίσκομαι στην Τενερίφη και περιμένω την άφιξη του Όσκαρ … και της συνοδείας του. Ο Όσκαρ –τελικά- είναι Νορβηγός μηχανικός, ειδικός στις υπεράκτιες εξέδρες εξόρυξης πετρελαίου (μισθός $350.000/χρόνο). Συνοδεύει μια πλωτή «Σιδερένια Πολιτεία», τη World Star o.r.p. (oil rig platform), που ρυμουλκείται από τα ναυπηγεία της Νότιας Κορέας, τα μεγαλύτερα στον κόσμο, στο Stavanger της Νορβηγίας, μια απόσταση 25.000 χλμ., που «πρέπει» να γίνει μέσα σε 90 ημέρες, καθώς κάθε ημέρα καθυστέρησης κοστίζει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκομαι εδώ από χθες. Η επίσκεψή μου, χρονομετρημένη, δεν θα υπερβαίνει τη μία ώρα, καθώς το World Star θα κάνει τον τρίτο ανεφοδιασμό του σε καύσιμα και τρόφιμα, μετά τον Μαυρίκιο (ανατολικά της Μαδαγασκάρης) και τη Ναμίμπια (νοτιοδυτική Αφρική). Η κολοσσιαία πλατφόρμα χρειάστηκε 6 χρόνια για να κατασκευαστεί. Ζυγίζει 31.000 tn, δηλ. όσο 55 τζετ, Airbus 838 και ρυμουλκείται από το abc-Hercules, το ισχυρότερο ρυμουλκό στον κόσμο, με κινητήρα 24.000 HP.
Είχα πάντα την απορία, αν οι εξέδρες αυτές είναι πλωτές ή εδράζονται στον πυθμένα… έμαθα ότι υπάρχουν και οι δύο τύποι, ανάλογα με το βάθος της θάλασσας, στο σημείο άντλησης… Επίσης, έμαθα ότι η εξόρυξη δεν γίνεται πάντα κατακόρυφα, αλλά τα σύγχρονα γεωτρύπανα μπορούν να τρυπούν και να προχωρούν και πλαγίως, όπως ο τυφλοπόντικας, μέσα στο φλοιό της γης και να εκμεταλλεύονται κάθε ίχνος κοιτάσματος, στην περιοχή. Έχουμε δηλ. «κατευθυνόμενη γεώτρηση». Έτσι, το World Star μπορεί να τρυπήσει σε βάθος μέχρι και 12χλμ. δηλ. τέσσερις φορές το ύψος του Ολύμπου… Στη θέα αυτής της «Σιδερένιας Πολιτείας», ο παρατηρητής παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα αυτό το γίγαντα, που έχει έκταση μεγαλύτερη από ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο (125x125m) και ύψος μεγαλύτερο από το άγαλμα της Ελευθερίας (125m).
Παραλείπω την εγκάρδια συνάντησή μας, με τον Oscar, στον οποίο οφείλω την πρόσκληση και προχωρώ στην ξενάγηση. Αφού παρέδωσα το κινητό μου στο φύλακα, στην είσοδο της πλωτής εξέδρας, ο Όσκαρ μου εξήγησε ότι το κινητό μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη αν βρεθεί σε ατμόσφαιρα αερίων υδρογονανθράκων –κάτι όπως η απαγόρευση του τσιγάρου (και του κινητού) κοντά στο σημείο που βάζουμε βενζίνη στα πρατήρια καυσίμων. Προχωρήσαμε, μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους στο εσωτερικό της σιδερένιας πολιτείας. Γεμάτος δέος και έκπληξη για τη μεταλλική υπερκατασκευή, ξεναγήθηκα στους χώρους εργασίας, καθώς και στο τμήμα που βρίσκονται τα καταλύματα των εργαζομένων. Είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν κάπου μεταξύ πλοίου, ξενοδοχείου και αθλητικής εγκατάστασης. Τραπεζαρία, εστιατόριο, κουζίνα, αίθουσα συσκέψεων, σινεμά, αίθουσα ψυχαγωγίας με μπιλιάρδα, βελάκια, επιτραπέζια παιχνίδια, γυμναστήριο κ.ά. Ο χώρος, πρέπει να εξυπηρετεί και να καλύπτει τις ανάγκες των 200 εργαζομένων, που ζουν σε καμπίνες με τηλεόραση, ανά δύο ή ανά τέσσερις, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και κάνουν βάρδιες 10 και 12 ωρών πάνω στην πλατφόρμα, καθότι η εργασία γίνεται «επί εικοσιτετραώρου βάσεως». Και, φυσικά, η αμοιβή τους είναι ανάλογη. Κυμαίνεται μεταξύ €50.000 και €350.000/έτος, ανάλογα με την κατηγορία και την ειδικότητα… Η όλη διαδικασία κατασκευής και εγκατάστασης μιας υπεράκτιας εξέδρας πετρελαίου διαρκεί πάνω από 2 χρόνια και κοστίζει πάνω από 650 εκατομμύρια δολάρια. Επομένως, οι εταιρείες υπολογίζουν προσεκτικά τις πιθανότητες ύπαρξης κοιτάσματος, σε οποιαδήποτε δεδομένη τοποθεσία, όταν επιλέγουν να εγκαταστήσουν μια εξέδρα, ώστε να είναι βέβαιες, ότι η επένδυσή τους θα αποδώσει με την πάροδο του χρόνου.
Αποχαιρέτησα και ευχαρίστησα τον Όσκαρ, για την πρόσκληση και του ευχήθηκα γρήγορη και ασφαλή ολοκλήρωση της αποστολής του δηλ. της μεταφοράς και της εγκατάστασης της πλατφόρμας, στη Νορβηγία… Εννοείται ότι τον έχω προσκαλέσει και έχει ήδη κλείσει για θερινές οικογενειακές διακοπές στην Κρήτη, σε κάποια παραλία του Νότιου Κρητικού Πελάγους (όχι Λιβυκό, παρακαλώ) !!!
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019