Όπως ήταν φυσικό, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά στη διαχείριση της κρίσης του κορονοϊού – λες και χρειαζόταν αντιπολίτευση και γι’ αυτό – στηρίχθηκε σε ένα ψέμα και σε ένα ψευδοδίλλημα.
Το ψέμα: Όλος ο υπόλοιπος κόσμος πέταξε από την πρώτη στιγμή χρήμα από το παράθυρο, μοιράζοντας σε εργαζόμενους και επιχειρήσεις – έδιναν και κάτι υπερβατικά νούμερα επί του ΑΕΠ – ενώ η Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση, περιορίστηκε στην υγειονομική αντιμετώπιση της κρίσης και σε μια επιδοματική πολιτική.
Πέρα από το ότι αυτός ο ισχυρισμός έρχεται σε αντίφαση με την άποψη που με άρθρο του (στο «Έθνος») υποστήριξε ο κ. Τσίπρας ήδη από τις 22 Μαρτίου – ότι τάχα ο κορονοϊός έφερε το τέλος του καπιταλισμού (ο οποίος υποτίθεται ότι μοίρασε όλο αυτό το χρήμα) – ο ισχυρισμός αυτός οδηγεί στο ψευδοδίλλημα.
Το ψευδοδίλλημα: Πρώτα ο άνθρωπος ή πρώτα η οικονομία; Μήπως συγχρόνως;
Η απάντηση είναι «πρώτα ο άνθρωπος». Όχι μόνο για ηθικούς. Αλλά και επειδή αν δεν σωθούν οι άνθρωποι δεν μπορεί να σωθεί η οικονομία. Και επειδή την ώρα που κινδυνεύουν οι άνθρωποι (όλοι οι άνθρωποι) ούτε σκέπτεται κανείς την οικονομία, ούτε μπορεί να λειτουργεί η οικονομία.
Είναι αδύνατον να λειτουργεί οποιαδήποτε οικονομία, έστω και υποτονικά, όταν η χώρα (οποιαδήποτε χώρα) δεν ξέρει πού να βάλει τα φέρετρα και ποιον να πρωτοδιασωληνώσει και ποιον να πρωτοαποτεφρώσει.
Με λίγα λόγια, η οικονομία δεν μπορεί να κινείται ανάμεσα σε φέρετρα!
Καμιά κλειστή επιχείρηση σε καμιά χώρα δεν θα έτρεχε – ανάμεσα σε φέρετρα – να βγάλει ένα δάνειο, χωρίς καν να γνωρίζει πότε και υπό ποιες συνθήκες θα ξαναλειτουργήσει. Διότι και το δάνειο, το ύψος και οι όροι του, εξαρτώνται από τις συγκεκριμένες συνθήκες και μια συγκεκριμένη στιγμή.
Γνώριζαν, για παράδειγμα, οι τουριστικές επιχειρήσεις πότε θα μπορούσαν να ξαναλειτουργήσουν; Και ποιες θα ήταν οι επιβαρύνσεις τους και οι ανάγκες τους εκείνη τη στιγμή;
Και πώς θα έμπαιναν μπροστά οι μηχανές με τους εργαζόμενους σε καραντίνα; Λειτουργούν οικονομίες χωρίς ανθρώπους;
Σχεδιασμοί και σενάρια ναι. Γίνονται και έγιναν. Σε όλον τον κόσμο και στην Ελλάδα.
Όλες οι άλλες χώρες ΔΕΝ πρόσφεραν χρήμα ζεστό. Υποσχέσεις για δάνεια έδωσαν. Χρήμα, όμως, όχι. Και έδωσαν τόσες πολλές υποσχέσεις, διότι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν σωστά την ανθρωπιστική κρίση. Και ήθελαν να χρυσώσουν το πολύ πικρό χάπι. Με υποσχέσεις για χρήμα.
Αλλά χρήμα από δάνεια με εγγυήσεις του Δημοσίου.
Τώρα, ψάχνουν να βρουν πώς θα το δώσουν αυτό το χρήμα. Η Γερμανία, για παράδειγμα, που έχει υποσχεθεί ένα τεράστιο πακέτο, ακόμη ψάχνει να βρει πώς θα ενισχυθεί η Λουφτχάνσα χωρίς να φανεί ότι η εταιρία λαμβάνει κρατικές ενισχύσεις, ενώ έχει πάψει να είναι κρατική και έχει θυγατρικές σε περισσότερες χώρες.
Στην Ιταλία, όλοι διαμαρτύρονται πως χρήμα ακούνε και χρήμα δεν βλέπουν.
Στη Γαλλία μόνο μια επιχείρηση έχει περάσει από την βάσανο της έγκρισης του δανείου της.
Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να σώσεις την οικονομία αν προηγουμένως δεν έχεις σώσει τους ανθρώπους (που κινούν την οικονομία).
Απλά κάποιοι έσπευσαν να ανακοινώσουν μελλοντικά μέτρα για να καλύψουν την αδυναμία προστασίας των ανθρώπων.
Επομένως, όλα αυτά που ανέφερε ο κ. Τσίπρας στο επόμενο άρθρο του (9 Μαΐου, Εφημερίδα των Συντακτών), υπό τον τίτλο «Τι θα γινόταν αν…», απλά δεν ισχύουν.
Ήταν κι’ αυτά λόγια του αέρα, όπως εκείνα που πέταξαν δεξιά αριστερά διάφοροι ομοϊδεάτες τους ανά τον κόσμο.
Ότι τάχα θα μοίραζαν λεφτά να φαν’ κι’ οι κότες αυτοί που έκοψαν το ΕΚΑΣ – και έφτιαξαν το περίφημο «μαξιλάρι» ακριβώς από τέτοιες περικοπές και από την χειρότερη υπερφορολόγηση που έζησε η χώρα.
Και ότι τάχα θα κατέβαλε το κράτος το σύνολο των μισθών του… ιδιωτικού τομέα – τον οποίο ιδιωτικό τομέα μισούν και υπονομεύουν.
Και ότι θα προσελάμβαναν 4.000 γιατρούς και νοσηλευτές – τους οποίους δεν πρόκαναν να προσλάβουν οι ίδιοι επί 4,5 χρόνια!
Και επιτέλους, δεν χρειάζεται να κουραστούμε πολλοί για να απαντηθεί το ερώτημα «τι θα γινόταν αν…».
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο πόρισμα των εισαγγελέων για την καταστροφή στο Μάτι, όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται πως ακόμη και αν δεν φυσούσε το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε, λόγω της παντελούς έλλειψης συντονισμού (με όλους να δίνουν εντολές και κανείς να μην γνωρίζει ποια εντολή εκτελείται).
Και αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις χώρες και στα καθεστώτα που για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν πρότυπα:
Στις κυβερνήσεις συνεργασίας και μειοψηφίας σε Ισπανία, Ιταλία και Βέλγιο, όπου ουδέποτε κατάφεραν να συνεννοηθούν εντός των κυβερνήσεων, αλλά και με τις περιφέρειες και τις Αυτονομίες. Εκεί όπου, στην Ισπανία ειδικά, ο Ιγκλέσιας ακόμη υπόσχεται ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και τσακώνεται με την Πρόεδρο της Μαδρίτης για τα… σχολικά γεύματα!
Στη Βενεζουέλα, όπου τα ασθενοφόρα στέκουν στις ουρές για βενζίνη και οι γυναίκες γεννούν στα βενζινάδικα!
Στη Νικαράγουα που δεν ξέρουν από τι πεθαίνει ποιος και ο αρχισαντινίστας Ορτέγκα (που μαζί με την γυναίκα του έχουν διορίσει υπουργούς και τα δέκα παιδιά τους) σκέφθηκε να πει πως η πανδημία ήταν… προειδοποίηση εκ Θεού!
Στην Κούβα, όπου επικρατεί το απόλυτο χάος και ο κόσμος συνωστίζεται στις ουρές για τρόφιμα.
Στον Ισημερινό, του «συντρόφου» Λένιν Μορένο (Λένιν, βεβαίως, βεβαίως), όπου δεν προλαβαίνουν να μαζεύουν τους νεκρούς από τους δρόμους.
Πραγματικά, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε στο Μαντείο των Δελφών για να γνωρίζουμε τι θα είχε συμβεί αν την ευθύνη της διακυβέρνησης είχε ο ΣΥΡΙΖΑ…
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019