Με το ΜΑΤΙ του Επωχούμενου Παρατηρητή
Μετά την εκρηκτική επέλαση του Rock and Roll, με το εμβληματικό “Rock around the clock” του Bill Haley, το 1955 και την εμφάνιση του Elvis Presley, στη συνέχεια … μετά την κατακραυγή των γονιών μας για τον επαίσχυντο χορό, που κάποιοι (ευτυχώς όχι όλοι …) νεαροί με τις ντάμες τους, λάνσαραν στα πάρτυ «κατ’ οίκον», με βερμούτ (Martini, Cinzano…) και ξηρούς καρπούς, ήταν ανάγκη στο χώρο της μουσικής να πάρουμε μιαν ανάσα, ν’ ακούσουμε ΚΑΙ κάτι διαφορετικό. Αυτή την ανάσα, την έδωσαν κάποια λατινοαμερικάνικα συγκροτήματα, αν και όχι για πολύ, δεδομένου ότι το αμερικάνικο showbiz τα έβαλε –γρήγορα- στην άκρη… Ένα απ’ αυτά ήταν και οι Los Indios Trabajaras, δηλ. οι Ινδιάνοι Εργάτες! Και, φυσικά, το μεγάλο σουξέ τους ήταν το πολυδιασκευασμένο Malagueña Salerosa.
Όπως γνωρίζουν όσοι μιλούν τα ισπανικά σαν τη μητρική τους γλώσσα, η συλλαβή “gue” προφέρεται «γκε», ενώ η «περισπωμένη» πάνω απ’ το «ñ», δίνει στον ένρινο ήχο μια ρευστότητα … κάτι σαν τη συλλαβή «νια» στο ρήμα «νια-ουρίζω»… Έτσι, λοιπόν, έχουμε Malagueña Salerosa, δηλ. Μαλαγκένια Σαλερόσα. Και τι θα πει αυτό, τελικά; Μαλαγκένια είναι η κοπέλα που κατάγεται απ’ τη Μάλαγα, την παραλιακή πόλη της νότιας Ισπανίας. Και το Σαλερόσα; Ένα λεπτό… μη βιαζόμαστε. Όλοι εμείς, που φάγαμε τα χρόνια μας με τα λατινικά, στο γυμνάσιο, ξέρουμε ότι sal σημαίνει «αλάτι». Δεν μας εκπλήσσει η παρατήρηση, όπου με αναγραμματισμό του sal, έχουμε το αρχαιοελληνικό «άλς» δηλ. θάλασσα (που είναι αλμυρή, άλμη), γενική, της «αλός»… Άλλη μια λέξη που μας πήραν! Ίσως, γιατί έχουμε πολλές και μας περισσεύουν… Όπως, η Ελλάδα, που έδωσε τα φώτα της στην ανθρωπότητα … και έμεινε χωρίς φώτα! Έχουμε και λέμε, λοιπόν: άλς … als … με αναγραμματισμό, sal (λατινικά) … sealt (αγγλοσαξονικά) και τελικά … salt (αγγλικά)! Τελικά, το Σαλερόσα είναι η «αλμυρούλα», στα ισπανικά ή η «γλυκούλα», όπως θα λέγαμε εμείς … γενικά Malagueña Salerosa είναι η «χαριτωμένη κοπελίτσα, από τη Μάλαγα»!!! Και ποιος δεν θυμάται αυτό το φωνητικό «φαλτσέτο» των Los Indios, στη λέξη Malagueña ;
Εδώ «θα βάλουμε μια άνω τελεία» … έκφραση που είναι προσφιλής στους τηλεπαρουσιαστές, και που ισοδυναμεί με το «βγάλτε το σκασμό», όταν στα πάνελ αρχίζει να γίνεται «χάβρα». Είπαμε για την προφορά, είπαμε για τη Μαλαγκένια, για τα πάρτυ των σχολικών μας χρόνων … αν και ξεχάσαμε ν’ αναφέρουμε το «ηλεκτρόφωνο», το «πικ – απ» … και το «τζουκ – μποξ». Επιφυλασσόμαστε… Γενικά, είτε με το «σαλερόσα» δηλ. το «αλμυρούλα», είτε με το «γλυκούλα», οι σιελογόνοι αδένες ανεβάζουν στροφές και το στόμα μας γεμίζει σάλιο, με ανάγκη για νερό ή … ποτό! Να γιατί όλα τα ορεκτικά είναι αλμυρά… για να κάνουν κατανάλωση οι ταβερνιάρηδες και οι μπαρίστες.
Λοιπόν, σε ένα σπίτι εύπορο, το πικ –απ και το ραδιόφωνο (τηλεόραση; Τι είναι αυτό;) ήταν ενσωματωμένα σε ένα έπιπλο, που κοσμούσε το σαλόνι και η καλή νοικοκυρά το είχε στολίσει με το ιδιόχειρο … σεμεδάκι. Επάνω στο έπιπλο, τα απαραίτητα μπιμπελό (γαλ. bibelot, μικρά διακοσμητικά αντικείμενα) και οι απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες, κορνιζαρισμένες. Άντε, και κάποιο ανθοδοχείο (με ή χωρίς λουλούδια). Σε πιο λαϊκή έκδοση, που όμως έκανε και παραέκανε την ίδια δουλειά, ήταν το ηλεκτρόφωνο· αυτό, ήταν μια φορητή συσκευή, δηλ. ένα πικ –απ, που είχε μαζί και το μεγάφωνο. Ευελιξία, για πάρτυ όχι μόνο στο σαλόνι, αλλά και στη βεράντα, στην ταράτσα ή και στην σχολική εκδρομή. Γενικά, το πρόβλημα δεν ήταν με τη μουσική, καθότι οι 45ρηδες δίσκοι υπήρχαν σε αφθονία. Το πρόβλημα ήταν το περιβάλλον. Το κρυφό (και πολλές φορές, το εμπιστευτικό) ερώτημα στο διοργανωτή του πάρτυ, ήταν το «αν θα σβήσουν τα φώτα» κάποια στιγμή, την ώρα των μπλουζ … κι ακόμη, αν ο διοργανωτής είχε μεριμνήσει έτσι ώστε οι γονείς «να πεταχτούν για λίγο» σε μια επίσκεψη σε γειτονικό σπίτι !!! Να γιατί η λιτότητα, με βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς, ήταν ανεκτή, έως και επιθυμητή. Η απουσία της ανάγκης για την παρασκευή κερασμάτων και φαγητών, απάλλασσε τη νοικοκυρά από τα καθήκοντα της οικοδέσποινας και της έδινε την ευχέρεια και την αφορμή «να λείψει για λίγο» απ’ το σπίτι –μετά από τις πιεστικές παρακλήσεις του συμμαθητή που διοργάνωνε το πάρτυ.
Το «ζέσταμα» στα πάρτυ ξεκινούσε συνήθως με τα γνωστά και κλασικά «τανγκό», όπως η Cumparsita του Rodriguez, το Adios Muchachos, του Carlos Gardel, χωρίς να μας νοιάζει τόσο η λάθος προφορά του χορού, όσο και τα βήματα, που ήταν μάλλον δανεικά από ένα απλοποιημένο fox trot… Ας είναι! Ακολουθούσαν οι ρούμπες όπως το Historia de un Amor, που όσο κι αν δεν ξέραμε το νόημα, ο λατινοαμερικάνικος αισθησιασμός ζέσταινε ακόμη πιο πολύ την ατμόσφαιρα… Ya no estás más a mi lado corazón, En el alma sólo tengo soledad (Δεν είσαι τώρα πια στο πλευρό μου, καρδιά μου… στην ψυχή μου έχω, μόνο, μοναξιά…). Η συνέχεια με τα τελευταία «τσα –τσα», με τους λατινοαμερικάνους (που είχαν ως βάση το … Βέλγιο) Los Chakachas, στο «Eso es el Amor» και στο «Rebecca», τα μάμπο, όπως το Tequila ή το Mambo 17 -23 του Marino Marini… Σειρά είχε το «χάλι –γκάλι» από το Γεράσιμο Λαβράνο, το «μάντισον» και το «τσάρλεστον», που ξαναβγήκε στη μόδα μετά από δεκαετίες. Έπειτα, τα «τουίστ», με το Speedy Gonzales, του Pat Boone και άλλα … για να μην ξεχάσουμε και το limbo του Chubby Checker, με το πέρασμα κάτω από τον πήχυ, για τους πιο αθλητικούς παρτόβιους! Kαι κάποτε, όταν είχαν ανάψει τα αίματα, τα φώτα έσβηναν (τουλάχιστον τα κεντρικά) και ο Έλβις μας θύμιζε πως «It’s now or never», με την αμερικάνικη έκδοση του «O Sole mio» και η προγραμματισμένη, προ πολλού, πρόσκληση για χορό με το «πρόσωπο», συνεχιζόταν με το «You mean everything to me», όπου ο Neil Sedaka καθήλωνε αισθησιακά τα ζευγάρια στη νοητή πίστα του δωματίου και που μέσα στο ημίφως, ο εναγκαλισμός είχε πλέον το δικό του, ιδιαίτερο νόημα…
Ξύπνημα από το χορευτικό λήθαργο, με τη μουσική στη διαπασών, με τα ροκ εντ ρόλ, όπως το “Johnny B Goode” με τον Chuck Berry, το “Good Golly Miss Molly” του Little Richard και ενώ στο μεταξύ τα φώτα έχουν ανάψει, τα προχωρημένα, τυχερά ζευγάρια, που ξέρουν το χορό, χτυπιούνται στο “Blue Suede Shoes” του Carl Perkins, για να γίνει ο χαμός στο “Tutti-Frutti” με τον Little Richard. Και φυσικά, το Ευαγγέλιο του Rock ‘n Roll, το “Rock Around The Clock” με τον Bill Haley & His Comets, που αναφέραμε στην αρχή.
Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα, τότε και κάπως έτσι εξελίσσονταν τα πάρτυ, χωρίς να ξεχνούμε, ότι σε όλη αυτή τη διαδικασία υπήρχε και ένα χρονικό όριο. Ένα όριο που πρωτίστως αφορούσε τα κορίτσια… Όρος απαραίτητος και αδιαπραγμάτευτος, για να λάβει η νέα την άδεια μετάβασης και συμμετοχής στο πάρτυ. Επιστροφή, ώρα … τάδε! Και χωρίς κορίτσια, finito la musica, passato la fiesta! Μην παραλείψουμε, όμως και την φιλότιμη συνεισφορά του νεαρού «άγνωστου στρατιώτη», των περισσότερων πάρτυ. Ήταν ο μικρός αδελφός ή ο ξάδελφος. Κάποιος μικρός, τέλος πάντων… ακόμα με κοντά πανταλονάκια… Χαζεύοντας τους μεγαλύτερούς του και ανυπομονώντας να φτάσει στην ηλικία για να συμμετέχει ενεργά στα πάρτυ, όπως εκείνοι, περιοριζόταν σε ρόλο βοηθητικό. Έναντι μιας άυλης, συνήθως, αμοιβής, όπως η υπόσχεση για δύο – τρεις στροφές στο τετράγωνο, με το ελαφροπέταλο ποδήλατο Philips, του οικοδεσπότη, ή δυο – τρεις ρουφηξιές από τα ένοχα τσιγάρα της νεότητας, άραζε στο πικ –απ ή στο ηλεκτρόφωνο και με το κατάλληλο σινιάλο, έβαζε και ξαναέβαζε απ’ την αρχή το μπλουζ, όταν χορεύαμε με το «κατάλληλο πρόσωπο»!!!
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019