Αν πριν πολλά – πολλά χρόνια, με κάποια πρόφαση και αφορμή, τεχνητή ή πραγματική, η Ελλάδα εισέβαλε στην Αλβανία, για να «λυτρώσει» τους καταπιεζόμενους Έλληνες από το ιδιόμορφο κομμουνιστικό σύστημα του Ενβέρ Χότζα ή του συνεχιστή του, Ραμίζ Αλία, ΕΜΕΙΣ τίνος το μέρος θα παίρναμε; (Ερώτηση κρίσεως). Αυτή την επέμβαση, που θα την αποκαλούσαμε «στρατιωτική επιχείρηση» ή κάπως αλλιώς, πώς θα τη χαρακτηρίζαμε; Φυσικά, όχι «πόλεμο». Όπως, όμως κι αν την ονομάζαμε, φανταζόμαστε πως δεν θα περνούσαμε τα σύνορά μας με το σταυρό στο χέρι… αν και ο σταυρός, το σύμβολο της θρησκείας μας, με τον ένα ή τον άλλο εκπρόσωπό του, θα είχε ευλογήσει κρυφά ή φανερά, τα ιερά μας όπλα… Και αφού θα είχαμε επιτυχία στον πρώτο αντικειμενικό σκοπό μας (ΑΝΣΚ, στρατιωτικά), μάλλον επειδή «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», θα περνούσαμε και τα δυσδιάκριτα όρια της Βόρειας Ηπείρου και θα συνεχίζαμε για την κατάληψη της υπόλοιπης Αλβανίας… υποθετικά, λέμε τώρα!
Και επειδή οι πόλεμοι δεν γίνονται με σταυρούς και γαρύφαλλα, αλλά με άρματα και πυροβόλα όπλα, το αποτύπωμα του πολέμου πάνω στις πόλεις και στα χωριά θα ήταν … πώς να το περιγράψουμε … νάααα, σαν αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας σήμερα, με κτήρια, γέφυρες και δρόμους κατεστραμμένους, με καπνούς και εκρήξεις παντού, με κόσμο σε υπόγεια και σε καταφύγια, χωρίς ηλεκτρισμό, τροφή και νερό! Νοσοκομεία με τον κόσμο ξαπλωμένο στους διαδρόμους (πού ξανακούστηκε αυτό;), έγκυες γυναίκες να γεννούν υπό πρωτόγονες συνθήκες μέσα σε τραίνα, σε κλειστά γυμναστήρια ή σε υπόγεια καταφύγια, γυναίκες με το μωρό στην αγκαλιά να ψάχνουν για μια θέση στο μεταφορικό μέσο που θα τους φέρει σε κάποια άλλη γειτονική χώρα, όπου θα ζήσουν τη ζωή της προσφυγιάς… Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη ή …τι Αλβανία, τι Ουκρανία!
Άλλη ιστορική αναλογία: τον Οκτώβριο του 1962, ένα αμερικανικό U2, φωτογράφισε εξέδρες εκτόξευσης πυραύλων στην Κούβα, ενώ νηοπομπή σοβιετικών πλοίων μετέφερε πυρηνικές κεφαλές, με κατεύθυνση την Κούβα. Η κίνηση αυτή ήταν σε απάντηση της εγκατάστασης πυρηνικών πυραύλων των ΗΠΑ στη Βρετανία, Ιταλία και Τουρκία… Ο πρόεδρος Τζων Φ. Κέννεντυ διέταξε αποκλεισμό της Κούβας, με απειλή πυρηνικού πολέμου, αν οι πύραυλοι δεν επέστρεφαν στη Σοβιετική Ένωση… Τελικά, επήλθε συμφωνία, η οποία μπορεί και να έπαιξε αρνητικό ρόλο στην πορεία του Νικίτα Χρουστσώφ, γεννημένου στην πόλη Καλινόβκα, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα ανατολικά σύνορα της Ουκρανίας, ενώ το 1939 διετέλεσε και διοικητής στην περιοχή αυτή… Οι σοβιετικοί πύραυλοι απεσύρθησαν, ενώ οι ΗΠΑ απέσυραν τους πυραύλους από την Τουρκία και δεσμεύτηκαν να μην εισβάλουν στην Κούβα… Εδώ μπορεί να διερωτηθεί κάποιος, γιατί ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, όπως η Κούβα, δεν έχει το δικαίωμα να εγκαθιστά στο έδαφός του, οπλικά συστήματα της δικής του επιλογής! Ίσως, επειδή διαχρονικά, στην πορεία της Ιστορίας, ο υπέρτατος κανόνας είναι «ο Νόμος του Ισχυροτέρου»· και στην προκειμένη περίπτωση, ισχυρότερος ήταν οι ΗΠΑ…
Δώδεκα χρόνια αργότερα, άλλη μια λυπηρή, αλλά ωστόσο τραγικά ειρωνική ιστορική αναλογία… 1974… Η Τουρκία εισβάλει και καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος του βορείου τμήματος της Κύπρου. Δικαιολογία είναι η προστασία των Τουρκοκυπρίων, διατηρώντας μέχρι σήμερα 45.000 στρατού –πρόβλημα που παραμένει άλυτο μέχρι τις μέρες μας, παρά τις υπέρ αυτής αποφάσεις του ΟΗΕ. Λάθος ο όρος της Συνθήκης του Λονδίνου, περί υπάρξεως εγγυητριών δυνάμεων (Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία); Τυπικά, η αφορμή δόθηκε (πραξικόπημα Σαμψών, απόπειρα κατά Μακαρίου, Χούντα…). Κάποιες ομοιότητες με τα τότε και με τα τωρινά; Πάντως, τα γεγονότα της Κύπρου είχαν κλονίσει την πίστη πολλών για το ρόλο του ΝΑΤΟ στην υπόθεση αυτή και η συμμαχία δημιούργησε πολλά ερωτηματικά σχετικά με τη χρησιμότητά της, από τον καιρό του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ στο ίδιο Συνδικάτο», μέχρι τις μέρες μας… Βεβιασμένη και η αποστολή στην Ουκρανία, όπλων Καλάσνικωφ (έστω και από κατάσχεση) και ιδιαίτερα χωρίς να μας το ζητήσουν! Το χαρακτηρίσαμε «αμυντικό υλικό». Θα μπορούσαμε να περιοριστούμε σε ανθρωπιστική βοήθεια, όπως κουβέρτες, φάρμακα, τρόφιμα κ.λπ. Τώρα πια, έχουμε δώσει και στους ληστές των τραπεζών, με τα καλάσνικωφ, το πρόσχημα να υποστηρίζουν ότι βρέθηκαν εκεί με αμυντικό υλικό για … «αυτοάμυνα»!!!
Το 1990, με επικείμενη την επανένωση Ομοσπονδιακής με την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, οι Δυτικοί (!) διαβεβαίωναν «προφορικά» τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ότι το ΝΑΤΟ δεν επρόκειτο με κανένα τρόπο να επεκταθεί προς ανατολάς, πέρα του ποταμού Έλβα. Η συνέχεια διέψευσε τις πολιτικές αβρότητες και επεκράτησε ο στρατηγικός ρεαλισμός: Τα Βαλτικά κράτη (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) προσδέθηκαν στο άρμα του ΝΑΤΟ, πράγμα που η Ρωσία αποδέχθηκε σιωπηρώς. Ακολούθησαν Πολωνία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία. Δηλ. Γύρω – γύρω όλοι (ΝΑΤΟ) και στη μέση ο Μανώλης (Ρωσία). Είναι να μη γίνεσαι καχύποπτος απέναντι στη δυτική συμμαχία; … Από την άλλη, οι Ουκρανοί και οι Λευκο –ρώσοι, θεωρούνταν, ανέκαθεν, αδελφικές σλαβικές φυλές. Χριστιανοί Ορθόδοξοι, με γλώσσα παρεμφερή, ιστορικά κοινό παρελθόν και σχέσεις που αναπτύχθηκαν και ενδυναμώθηκαν κατά την 70χρονη διάρκεια της Σοβιετικής κυριαρχίας. Μέσα στα χρόνια αυτά, Ρώσοι, Ουκρανοί και Λευκο-ρώσοι, χειροκρότησαν ΜΑΖΙ τις Σοβιετικές επιτυχίες στο διάστημα, στην τέχνη και στον αθλητισμό… Εύκολα καταλαβαίνει κανείς το Ρωσικό εκνευρισμό, από τη συσσώρευση δυτικού πολεμικού υλικού στο Ουκρανικό έδαφος, για να μην αναφερθούμε στα τουρκικά drones, την τεχνολογική υπέροχή των οποίων διαφημίζει ο Νταγίπ Ερντογάν, που προσπαθεί να παίξει ρόλο καλοπροαίρετου μεσολαβητή, «πατώντας ταυτόχρονα σε δύο βάρκες»… Στις συνομιλίες που προηγήθηκαν της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, το αίτημα της Ρωσίας ήταν ξεκάθαρο: Όχι άλλη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς…
Προς το παρόν, οι Ρώσοι έχουν μέχρι στιγμής το πάνω χέρι. Ιδιαίτερα μετά τη δήλωση του προέδρου Μπάιντεν, ότι οι ΗΠΑ δεν προτίθενται να στείλουν στρατό στην περιοχή της Ουκρανίας, όπως κι αν εξελιχθεί η κατάσταση… Αυτονόητο, αφού ο θάνατος έστω και ενός Αμερικανού στρατιώτη από Ρώσο, θα σήμαινε την έναρξη του τρίτου παγκόσμιου πολέμου –κι αυτό δεν το επιθυμεί κανείς (λογικός)… Όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, η συνέχεια και η κατάληξη προκύπτουν εύκολα, αν συνδυάσουμε τα ιστορικά γεγονότα που αναφέραμε. Δεν χρειάζεται να τα πούμε όλα «με το νι και με το σίγμα». Ας τα βρουν μόνοι τους… Μένουμε με το ερώτημα: αν ποτέ (ό μη γένοιτο) συμβεί κάτι ανάμεσα σε μας και στους γείτονές μας και οι σύμμαχοί μας, όπως πάντα, προτείνουν «να τα βρούμε» μεταξύ μας, θα έχουμε τουλάχιστον, ως μέλη του ΝΑΤΟ, την απλόχερη βοήθεια, συμπαράσταση και ενδιαφέρον, που λαμβάνει σήμερα η Ουκρανία, με τον συμπαθητικό και επικοινωνιακό πρόεδρό της, αν και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μέλος του ΝΑΤΟ;
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019