Του Νίκου Αγγελάκη*
.
Η οπαδική βία είναι το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα του αθλητισμού σήμερα και η αντιμετώπισή του είναι θέμα πολυδιάστατο. Αφορά την πολιτεία, την δικαιοσύνη, την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι για να αντιμετωπιστούν σφαιρικά και αποτελεσματικά βίαια φαινόμενα, όπως το πρόσφατο στο γήπεδο της ΑΕΚ, που εξοργίζουν τους πάντες -και δικαιολογημένα- πρέπει να αναδιαρθρωθούν κατά σειρά η αθλητική νομοθεσία, η απονομή της δικαιοσύνης, η στελέχωση των εκτελεστικών οργάνων, να αλλάξει η νοοτροπία των οπαδών και έτσι να εξαλειφθεί εντελώς το νοσηρό φαινόμενο του φανατισμού.
Η πλειοψηφία είμαστε από την πλευρά των καλών οπαδών. Αγαπάμε και στηρίζουμε μία ομάδα, είμαστε λάτρεις του αθλήματος, του ωραίου αγώνα, του fair play, των όμορφων γηπέδων και των όμορφων ομάδων. Το πρόβλημα είναι οι άνθρωποι εκείνοι που, στερούμενοι κάθε λογικής και σεβασμού απέναντι στη ζωή και απέναντι στην ίδια την ομάδα τους, επιζητούν την βία για να εκτονώσουν τα ένστικτά τους.
Το πόσο λάθος έχουν δεν χρειάζεται νομίζω να το τονίσουμε επιπλέον. Εκείνο όμως που πρωτίστως θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και να μην χρειάζεται καν εμείς να το φωνάζουμε δυνατά, είναι ότι η οπαδική βία πρέπει να τιμωρείται αυστηρά. Είχαμε ένα δείγμα αυστηρής τιμωρίας πριν από λίγο καιρό, με την απόφαση του δικαστηρίου κατά των δραστών της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού. Μια τέτοια απόφαση όμως δεν μπορεί να αποκαταστήσει την απώλεια των συνανθρώπων μας ούτε και να απαλύνει τον πόνο των συγγενών τους. Μπορεί όμως να δράσει παραδειγματικά.
Ας είμαστε όμως ρεαλιστές. Θα είχαν οι εν λόγω “οπαδοί” πεδίο δράσης αν οι ίδιες οι ομάδες τους είχαν απομακρύνει από την έδρα τους; Θα είχαν φανατιστεί τόσο, σε σημείο να φέρονται σαν θηρία, αν η οπαδική νοοτροπία είχε σταματήσει να ρίχνει λάδι στην φωτιά της αντιπαλότητας; Θα θρηνούσαμε και σήμερα θύματα τυφλής βίας, αν η δικαιοσύνη επέβαλε εδώ και χρόνια, και όχι μόνο τον τελευταίο καιρό, αυστηρές και αμετάκλητες τιμωρίες στους εγκληματίες των γηπέδων; Θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για ολιγωρία και τρομακτική ανευθυνότητα κατόπιν εορτής, αν εξ αρχής είχε σχεδιαστεί ένας χάρτης πρόληψης των φαινομένων της οπαδικής βίας; Γιατί το έχουμε πει πολλές φορές και θα το λέμε ακόμα περισσότερες: η θεραπεία και η εκ των υστέρων απόδοση ευθυνών δεν αρκεί. Απαιτείται πρόληψη και αυτή επιτυγχάνεται όταν όλοι ανεξαιρέτως συναινούν σε αυτήν και εργάζονται για αυτήν.
Δεν θέλω να επιρρίψω απλά ευθύνες και να πω ότι δυσλειτουργούν οι θεσμικοί φορείς και να κλείσω εδώ, νομίζοντας ότι έχω κάνει το καθήκον μου ως διαμαρτυρόμενος πολίτης. Γιατί νομίζω ότι το καθήκον επιτάσσει ακόμα κάτι: να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αίσθημα ευθύνης και σεβασμού και με σαφείς παρακαταθήκες ενάντια στην βία.
Οφείλουμε να τους καταστήσουμε σαφές ότι η βία δεν είναι στάση ζωής. Ότι ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει και όχι να χωρίζει. Ότι καλός οπαδός είναι αυτός που πανηγυρίζει για την επιτυχία όλων των ομάδων και όχι μόνο της δικής του ομάδας. Είμαι λάτρης των σπορ και κάποτε στα πρώτα βήματα της δημοσιογραφικής μου καριέρας, φοιτητής ακόμα στην Αθήνα, δούλεψα για αθλητική εφημερίδα. Τον ιστορικό “Φίλαθλο των Σπορ”. Πολλές φορές χρειάστηκε να παρακολουθήσω αγώνες για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την χαρά των μικρών παιδιών που πανηγύριζαν κάθε φορά που έβλεπαν την μπάλα στα δίχτυα, ανεξάρτητα ποια από τις δύο ομάδες την έβαζε. Όταν τους έλεγαν οι δικοί τους ότι πανηγυρίζουν για λάθος ομάδα από αυτήν που υποστήριζαν, δαγκώνονταν λίγο οι πιτσιρίκοι και οι πιτσιρίκες για το “λάθος”, μέχρι να μπει το επόμενο γκολ. Γιατί, για τα παιδιά εκείνα, το γκολ είχε τη μεγαλύτερη αξία και όχι η ομάδα. Θα ήταν πολύ, άραγε, να ξαναγίνουμε κι εμείς παιδιά στα γήπεδα; Θα ήταν πολύ, άραγε, να απαιτήσουμε την διάλυση όλων των αποστημάτων του ποδοσφαίρου αλλά και κάθε άλλου ανταγωνιστικού ομαδικού αθλήματος;
.
*Ο Νίκος Αγγελάκης είναι δημοσιογράφος,ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Ηρακλείου, Διευθυντής Επικοινωνίας και Εξυπηρέτησης στα διαγνωστικά κέντρα, “Κνωσός Διάγνωσις”.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019