Ήταν ο εφιάλτης που άλλοτε με ξυπνούσε κι άλλοτε με ξενυχτούσε στα παιδικά μου χρόνια. Ήταν εκείνες οι άγριες μέρες και νύχτες του Χειμώνα στη Μεσαρά που μεγάλωνα, όταν άκουγα τους μεγάλους να λένε πως «κατεβάζει ο ποταμός» ή «σέρνει ο ποταμός».
Δύο τρεις φορές είχα φτάσει ως το πέρασμα, που όπως έμαθα πολύ αργότερα το έλεγαν Ιρλανδική διάβαση, περνώντας από τα Λίσματα ή από την άλλη πλευρά, αυτήν του Πλατάνου και είχα δει να ορμητικά νερά … να φουσκώνουν! Όλοι είχαν μείνει κάποια στιγμή στο ποτάμι και ήταν ευτύχημα που δεν θυμάμαι εκείνα τα χρόνια να θρηνήσουμε θύματα. Ιδιαίτερα την εποχή που δεν υπήρχαν και πολλά αυτοκίνητα και πολλοί ντόπιοι χρησιμοποιούσαν ως μέσα μεταφοράς, τρακτέρ, σκαφτικές και τρίκυκλες.
Γιατί δεν ήταν μόνο η διάβαση του Πλατάνου ήταν πολλές σε όλο το μήκος του Γεροπόταμου που τους Χειμώνες έπαιρνε τρομακτικές διαστάσεις στα παιδικά μου μάτια. Οι άνθρωποι περνούσαν από αυτές τις διαβάσεις προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και απόσταση. Αλλά όταν ο Χειμώνας ήταν βαρύς υπήρχαν φορές που ο ποταμός υπερχείλιζε και στα σημεία που υπήρχαν κανονικές γέφυρες, στο Πομπιανό δρόμο και στα Χουστουλιανά.
Μια ιστορία ταλαιπωρίας με σκαφτικό, τρίκυκλο και αργότερα αυτοκίνητα έχουν να διηγηθούν όλοι, ακόμα κι εγώ που ένα βράδυ πριν από μερικά χρόνια, βρέθηκα με το αυτοκίνητο μου να «σβήνει» στη μέση της διάβασης του Πλατάνου που είχε πλημμυρίσει από νερό.
Όλα αυτά τα συζητούσαμε, καμιά φορά γελώντας κιόλας για τα παθήματα μας ή αυτά των φίλων μας και των συγγενών μας, μέχρι εκείνη την άγρια βραδιά που τέσσερις άνθρωποι, μια ολόκληρη οικογένεια πνίγηκε στα νερά του Γεροπόταμου.
Έτσι είδα ξανά τον εφιάλτη να ξυπνά καθώς από παιδί κάθε φορά που άκουγα το παραμικρό φοβόμουν. Και τώρα κάθε φορά που χαλά ο καιρός και κινητοποιούνται οι Δήμοι για να κλείσουν τις διαβάσεις νοιώθω τον εφιάλτη να ξυπνά, ξανά και ξανά γνωρίζοντας πλέον πόσο καταστροφική μπορεί να είναι μια Ιρλανδική διάβαση στην κακοκαιρία.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019