Όμηροι της Αρχαιολογίας και οι κάτοικοι του Αγ. Μύρωνα

Όλοι στεκόμαστε με δέος και απόλυτο σεβασμό απέναντι στο Μινωικό Πολιτισμό μας. Όλοι αγκαλιάζουμε και θαυμάζουμε τα αρχαιολογικά μας ευρήματα. Που είναι διάσπαρτα στην κρητική γη αλλά και σε όλη την ελληνική επικράτεια.

Όλα αυτά είναι αυτονόητα και δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης. Το ερώτημα είναι αλλού. Οι Αρχαιολογικές Υπηρεσίες σέβονται τον Πολιτισμό μας; Ή αποτελούν απλά μία τροχοπέδη, μία ατέρμονη καθυστέρηση;

Μία από τις πολλές αφορμές για τα συγκεκριμένα ερωτήματα αποτελεί το θέμα του μοναδικού δρόμου που διασχίζει τον οικισμό του Άγιου Μύρωνα στο Δήμο Ηρακλείου. Πριν δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια εργασιών για την πλακόστρωση του δρόμου, βρέθηκαν αρχαιολογικά ευρήματα. Με συνέπεια με εντολή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας να διακοπούν άμεσα οι εργασίες. Μέχρι εδώ όλα καλά.

Δύο χρόνια, όμως μετά την όποια ανακάλυψη, είναι απαράδεκτο ο δρόμος να παραμένει κλειστός και οι πολίτες να ταλαιπωρούνται και να καθυστερούν γιατί αναγκάζονται να χρησιμοποιούν παράπλευρους και περιφερειακούς δρόμους για να πάνε στη δουλειά τους, στα σπίτια τους.

Θα αναρωτηθεί κάποιος. Το μείζον δεν είναι ο Πολιτισμός; Τα αρχαιολογικά ευρήματα; Σωστά, με μία λεπτομέρεια. Δύο χρόνια τώρα που ο δρόμος παραμένει κλειστός και δεν διενεργούνται εργασίες οι αρχαιολογικές υπηρεσίες είναι ΑΦΑΝΤΕΣ. Έκλεισαν το δρόμο και εξαφανίστηκαν. Και οι κάτοικοι του οικισμού του Αγίου Μύρωνα παραμένουν όμηροι, όπως και πάρα πολλοί συμπατριώτες μας σε αντίστοιχες περιπτώσεις, μίας υπηρεσίας που δεν σέβεται τον Πολιτισμό μας αλλά καταδυναστεύει τους πολίτες. Μία υπηρεσία στρεβλής γραφειοκρατίας του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» που αποτελεί ουσιαστικά τροχοπέδη. Και στον Πολιτισμό και στους Πολίτες.