Όταν μοναδική μας απασχόληση τέτοιες μέρες ήταν … οι μασκάρες

Τούτες τις μέρες, σαν ήμασταν παιδιά, είχαμε πολλές και …. μεγάλες δουλειές. Οι σκέψεις που είχαμε από τα Χριστούγεννα και μετά γύριζαν συνέχεια γύρω από τις Απόκριες κι έφταναν ως το Πάσχα.

Όμως ο πρώτος σημαντικός σταθμός πριν το Πάσχα ήταν οι Απόκριες και την έναρξη του αγώνα μας σηματοδοτούσε το άνοιγμα του Τριωδίου. Ήταν ο καιρός που έπρεπε να ετοιμάσουμε τις “στολές” μας για τα μασκαρέματα της Αποκριάς. Ο λόγος που γράφω τη λέξη στολές εντός εισαγωγικών, είναι ότι δεν ήταν ακριβώς στολές.

Ήταν ένας μεγάλος μαραθώνιος με “βουτιές” σε ντουλάπες, μπαούλα, σπίτια, αποθήκες μέχρι και σε αχυρώνες.! Γιατί φυσικά και δεν ήταν στολές, αφού δεν τις ράβαμε, δεν τις νοικιάζαμε ή δεν τις αγοράζαμε. Ήταν αυτοσχέδια αλλά όχι πρόχειρα μασκαρέματα.

Για να ντυθούμε “μασκάρες” όπως το λέγαμε τότε, γυρίζαμε όλα τα σπίτια του χωριού, με το σπίτι του παππού μας, να πρωταγωνιστεί. Ρούχα των μεγάλων, παλιά και καινούρια, σεντόνια υφαντά, πατανίες και τριοπατήτηρα, τραπεζομάντηλα, μεντιλέδες, τσεμπέρια, στιβάνια, λέρια από τα έχνη, μαλλιά προβάτων, ακόμα και το μαδεράκι που έπηζαν το τυρί έμπαιναν στην υπηρεσία των ζωηρών παιδιών, που με φαντασία, κέφι και αθωότητα ετοίμαζαν τις Αποκριάτικες μεταμφιέσεις.

Η αλήθεια είναι πως μια “στολή” δεν έφτανε γιατί ντυνόμαστε μασκαράδες πολλές φορές, αλλά όρεξη να χαμε και τα σπίτια ήταν γεμάτα.

Κανείς ποτέ δεν μας αρνιόταν τίποτα, πως να χαλάσουν το κέφι των παιδιών και να χάσουν την ευκαιρία να δουν το αποτέλεσμα. Άλλωστε και οι μεγάλοι μασκαρεύονταν την τελευταία Κυριακή εκείνη που όπως λένε στην Κρήτη: “τσι μεγάλες Αποκρές κουζουλαίνονται κι οι γρες”.

Όλο το χωριό αντηχούσε τα βράδια της Αποκριάς από χαρούμενες παιδικές φωνές αλλά και τα γέλια των μεγάλων μετά τα απαραίτητα … ξετσιπώματα που διηγούνταν.

Τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά δεν ψάχνουν σε ντουλάπες και μπαούλα αλλά επισκέπτονται με τους γονείς και την κάρτα της Τράπεζας τα καταστήματα. Θαρρώ όμως πως κάτι από το δικό μας αυθορμητισμό, τα γέλια και τις δημιουργικές μεταμφιέσεις των παιδικών μας χρόνων τα σημερινά παιδιά τη στερούνται.