Στην αρχή του σημερινού γραπτού μου, θα νομίσετε πως αναφέρομαι σε προσωπικά μου θέματα. Αλλά, αν το διαβάσετε όλο, θα καταλάβετε πως, όσα περιγράφω, δεν αφορούν μόνο εμένα, μακάρι νάταν έτσι. Αφορούν τη μεγάλη πλειοψηφία του σημερινού, ταλαιπωρημένου κόσμου μας…
Ο μεγάλος μου εγγονός, ο Χαράλαμπος, είναι μόλις επτάμιση χρονών. Είναι ένα όμορφο, πολύ ευγενικό και καλόχαρο παιδί. Χαμηλών τόνων, προσεκτικό, πανέξυπνο, παρατηρητικό, υπάκουο, και πολύ σοβαρό για την ηλικία του. Δεν θέλω να το παινευτώ, αλλά αισθάνομαι πολύ υπερήφανος γι΄αυτόν. Και είμαι βέβαιος πως θα πάει πολύ μπροστά, κάτι που ευχόμαστε όλοι για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Φέτος, ο μικρός Χαράλαμπος “πήγε” στην Δευτέρα τάξη του Δημοτικού. Κι ήταν πολύ χαρούμενος γι΄αυτό. Όλο το καλοκαίρι περίμενε τη στιγμή που θα χτυπούσε το πρώτο κουδούνι της σχολικής χρονιάς, μιας καινούργιας γι αυτόν περιόδου. Όμως, το νέο του ξεκίνημα, στο οποίο όλοι μας είχαμε πάρα πολλές ελπίδες εναποθέσει, συνέπεσε με την έλευση του “δεύτερου κύματος” της τρισκατάρατης πανδημίας. Κι αυτό, ανέτρεψε πάρα πολλά πράγματα…
Προσπαθώ να μπω στη λογική και στην ψυχοσύνθεση του κάθε μικρού παιδιού, που ζει κι αυτό τις πρωτοφανείς συνθήκες που μας προέκυψαν κι έχουν κάνει άνω κάτω έναν ολόκληρο πλανήτη. Δεν μπορώ να πω, πόσο καλό ή πόσο κακό είναι αυτό, αλλά σήμερα τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα. Άλλα από αυτά τα συμμερίζονται, άλλα απλώς τα κατανοούν, και άλλα δεν θέλουν ούτε καν να τα προσεγγίσουν.
Έτσι, στην αρχή της περιπετειώδους φετινής σχολικής χρονιάς, ο μικρός Χαράλαμπος, όπως και όλα τα παιδιά, έζησε το “άνοιξε – κλείσε” των σχολείων. Ο ήχος από το “πρώτο κουδούνι” που με τόση λαχτάρα περίμενε ν΄ακούσει, χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό, την αναμπουμπούλα της πανδημίας…
Έκανε μάθημα για λίγες μέρες, ώσπου ξαφνικά είδε τις πόρτες του σχολείου του να ξανακλείνουν. Και το παιδί στριμώχτηκε μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του. Μακριά από το σχολείο του, μακριά από τους συμμαθητές του, μακριά από τους φίλους και τις φίλες του, μακριά από τα σπορ που λατρεύει. Είναι, βλέπετε, και ταλαντούχος στο μπάσκετ, αγαπά πολύ την κολύμβηση, αλλά οι αγάπες του αυτές μπήκαν στην κατάψυξη. Ήθελε να αρχίσει και μαθήματα κιθάρας, αλλά ούτε αυτό το χατήρι του έγινε, παρά τη λαχτάρα των γονιών του…
Μέχρι που η κυρία Κεραμέως έδωσε εντολή να αρχίσει η διαβόητη “τηλεκπαίδευση”! Ο Χαράλαμπος το δέχτηκε αυτό με ευχαρίστηση, γιατί, όπως τα περισσότερα παιδιά, του αρέσουν πολύ, πάρα πολύ, οι υπολογιστές.
Κάθησε λοιπόν, σοβαρός – σοβαρός, μπροστά στην οθόνη και άρχισε τις προσπάθειες σύνδεσης με τους δασκάλους του. Τελικά, πέτυχε να συνδεθεί και άρχισε να συμμετέχει στο διαδικτυακό μάθημα.
Εγώ, από περιέργεια, κάθισα κάπου εκεί κοντά και παρακολουθούσα. Άκουγα τη δασκάλα, να καταβάλει τεράστια προσπάθεια και να προσπαθεί, με μεγάλη υπομονή και με συγκινητική αντοχή, να συνδεθεί και να μιλήσει με τους μικρούς μαθητές της. Άκουγα και τα παιδιά, με πόση ευγένεια και αγωνία, ανταποκρίνονταν και συμμετείχαν στο μάθημα. Μέχρι και ασκήσεις τους έβαλε η άξια εκπαιδευτικός, τις οποίες ο Χαράλαμπος έλυσε αμέσως μετά την πολύωρη και πολύ κουραστική παραμονή του μπροστά στον υπολογιστή.
Και μόνη η παρακολούθηση αυτής της βασανιστικής διαδικασίας, με κούρασε πολύ. Από τη μια με στενοχώρησε, γιατί διαπίστωσα σε πόσο δύσκολα και ανηφορικά μονοπάτια έχουμε σήμερα οδηγήσει τα παιδιά μας, που χωρίς να φταίνε, έχασαν το βηματισμό τους και τους κανονικούς ρυθμούς της ζωής τους Και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα τα οδηγήσει αυτός ο εκτροχιασμός.
Από την άλλη, χάρηκα με τη διαπίστωση πως η νέα γενιά έχει τεράστια αποθέματα δύναμης, αγωνιστικότητας, αλλά και υπομονής. Είναι πολύ άξια τα σημερινά παιδιά. Υπομένουν αγόγγυστα τις μεγάλες ταλαιπωρίες των τελευταίων μηνών, που ίσως τους κάνουν κι ένα καλό: Ατσαλώνουν την αντοχή τους, κι αυτό σίγουρα θα τα βοηθήσει μεθαύριο στους δύσκολους αγώνες της ζωής, ώστε να αποδειχτούν πολύ καλύτεροι σε όλα από τους γονείς και τους παππούδες τους.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019