Ποινικό αδίκημα η μη τήρηση προεκλογικών δεσμεύσεων με ποινή από έκπτωση του αξιώματος μέχρι και φυλάκιση

Είναι σίγουρο πως η χώρα μας θα ήταν εντελώς αλλιώτικη αν η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είχε πρακτική εφαρμογή.

Πόσο διαφορετικά αλήθεια θα διαχειρίζονταν την έννοια της προεκλογικής υπόσχεσης-δέσμευσης τα κόμματα και οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι εάν η μη τήρηση της είχε συγκεκριμένες συνέπειες? Ποιος νομοθέτης θα τολμούσε να φέρει προς ψήφιση νομοσχέδιο βάσει του οποίου η μη τήρηση προεκλογικών δεσμεύσεων θα συνιστά ποινικό αδίκημα με ποινή από έκπτωση του αξιώματος μέχρι και φυλάκιση για τις πιο ¨αισχρές¨ δεσμεύσεις που διατυπώνονται ?

Κατά αντιστοιχία ποιος θα λογοδοτήσει σε αυτή τη χώρα για τις ανερμάτιστες ανακεφαλαιοποίησεις τραπεζών από την τσέπη των φορολογουμένων ? Και επιμένω στον όρο ανερμάτιστες γιατί ακόμη και τώρα οι φορολογουμενοι τις ανακεφαλοποιούν από την πίσω πόρτα.

Πως γίνεται αυτό ;

Mα όταν η τράπεζα αρνείται να σου κουρέψει το δάνειο κατά 50% υποστηρίζοντας ότι εαν το κάνει θα το επιβαρυνθεί κάποιος άλλος συνεπής φορολογουμενος ενω την ίδια ώρα πουλάει το ίδιο κόκκινο δάνειο σε funds μόλις στο 5% εως 10% της αξίας του, δηλαδή κουρεμένο κατά 90% έως 95%, τότε η τράπεζα προχωρά σε ανακεφαλαιοποίηση και μάλιστα με διπλό κόστος για το φορολουμενο αφού και δεν θα έχει απαλλαχθεί από το δάνειο του αλλά και θα συνεχίσει να διατηρεί το ύψος του χρέους του.

Πολλές απορίες βέβαια θα μας επιλυθούν όταν δούμε ποιοι είναι μέτοχοι αυτών των funds που αγοράζουν σε εξευτελιστικες τιμές τα δάνεια. Κάτι μου λέει ότι πρόκειται για άτομα που σχετίζονται με τις προηγούμενες διοικήσεις των τραπεζών τότε που ως μέτοχοι μας φόρτωσαν τα σαπακια μετοχές τους (να ναι καλά όλοι αυτοί που αγόρασαν η ανακεφαλαιοποιησαν τις τραπεζες ) και για το λόγο αυτό αγοράζουν σε τόσο φθηνές τιμές τα δάνεια και δεν τα δίνουν στους ίδιους τους δανειολήπτες με λίγο αυξημένη τιμή.

Όμως η έννοια του δικαίου δεν σχετίζεται μόνο με την επιβολή κυρώσεων αλλά και με την αντίληψη του επωμίζομαι το βάρος που μου αναλογεί με την περίπτωση του ασφαλιστικού μας συστήματος να επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο την πιο στυγνή κοινωνική αδικία που γίνεται στη χώρα μας.

Όταν για παράδειγμα δεν χρησιμοποίησες γιατρό, νοσοκομείο, φάρμακα μέσα σε 1 χρόνο γιατί να μην έχεις μείωση εισφορών στον επόμενο αλλά θα πρέπει να καταβάλεις τις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές με κάποιον που αναγκάστηκε να κάνει χρήση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής περίθαλψης; Κι αν φύγεις από αυτόν τον κόσμο πριν λάβεις σύνταξη γιατί δεν πρέπει να την λαμβάνουν για τουλάχιστον 15 χρόνια οι κληρονόμοι σου?

Τα παραδείγματα αμέτρητα για να μας υπενθυμίζουν οτι η δικαιοσύνη είναι κάτι σχετικό στη χώρα μας και σίγουρα όχι αυτονόητο.