Στην ομιλία του, ο Δήμαρχος Ηρακλείου κ. Βασ. Λαμπρινός, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, κατά την έναρξη λειτουργίας της μεγάλης αίθουσας του Πολιτιστικού και Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου, έκανε, μεταξύ άλλων, δυο αναφορές σε πρόσωπα. Μια ουσιαστική, και μια “από… σπόντα”.
Η πρώτη, ουσιαστική αναφορά, έγινε στο πρόσωπο του αειμνήστου Ανδρέα Γ. Καλοκαιρινού.
Η δεύτερη, η “από… σπόντα”, έγινε στο πρόσωπο του επίσης αειμνήστου Μανόλη Καρέλλη.
Είπε, επί λέξει, ο κ. Λαμπρινός:
“(…) Ένας τέτοιος, μεγάλος πράγματι, και χαρισματικός άνθρωπος, ένας ευεργέτης του τόπου που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, οραματίστηκε πρώτος αυτή τη στιγμή. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός! Σ’ αυτόν αναμφίβολα οφείλουμε το πρώτο μεγάλο ευχαριστώ. Αυτονόητα ήταν γι’ αυτόν τα οφέλη της λειτουργίας ενός μεγάλου Πολιτιστικού Κέντρου στην Κρήτη. Και πάνω απ’ όλα τούτο: ότι η συχνή επαφή με τα μεγάλα έργα τέχνης και τον βαθύ, αληθινό πολιτισμό, αλλάζει μέσα μας τη θέαση του κόσμου. Βοηθά να τον δούμε με άλλα μάτια! Μετασχηματίζει την πραγματικότητα, γεννά ιδέες, διαμορφώνει αξίες, παράγει ήθος. Κι ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν, που αγαπά τόσο τον τόπο του και βλέπει με τα μάτια της καρδιάς, θα πίστεψε ασφαλώς, ότι θα μπορούσε να κυβερνήσει τον καιρό και να προλάβει να δει αυτό το μέγαρο τελειωμένο. Το 1975, όταν το Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου, υπερψήφιζε την πρότασή του για ανέγερση Πολιτιστικού κέντρου στην πόλη- επί δημαρχίας του αειμνήστου Μανόλη Καρέλλη-, δεν μπορούσε ασφαλώς να φαντασθεί ότι θα χρειαζόταν να περάσουν 44 ολόκληρα χρόνια για να γίνει το όραμά του πραγματικότητα(…)”.
Και, στη συνέχεια της ομιλίας του, ο κ. Λαμπρινός ευχαρίστησε
“όλες τις δημοτικές αρχές που προηγήθηκαν, και όλες τις διοικήσεις της ΔΕΠΤΑΗ που διαχειρίστηκαν το έργο, βάζοντας μικρό ή μεγάλο λιθάρι στην εξέλιξή του. Και ασφαλώς για όλους τους Δημάρχους Ηρακλείου από το 1975: τον Μανόλη Καρέλλη, την βαθιά αγάπη του οποίου για τον πολιτισμό γνωρίσαμε όλοι, τον κ. Κώστα Κληρονόμο, τον κ. Μιλτιάδη Φαρσάρη, τον κ. Κώστα Ασλάνη και με ιδιαίτερη αναφορά τον κ. Γιάννη Κουράκη, επί των ημερών του οποίου ξεκίνησε η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου το 2006 και έφτασε μέχρι την πρώτη φάση”.
Ας μας επιτρέψει ο κ. Λαμπρινός, να εκφράσουμε την άποψη ότι, ως προς τον αείμνηστο Ανδρέα Καλοκαιρινό, όλα όσα ανέφερε, μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους. Σύμφωνους μας βρίσκει και η απόδοση του άξιου ονόματός του στη μεγάλη αίθουσα που εγκαινιάσθηκε την Παρασκευή.
Ενιστάμεθα όμως, ως προς τις αναφορές που έκανε για τον Μανόλη Καρέλλη.
Θα έπρεπε να γνωρίζει ο κ. Λαμπρινός, πως το 1975, αμέσως μετά την εκλογή του ως Δημάρχου Ηρακλείου, ένα από τα πρώτα θέματα της πόλης που τον απασχόλησαν, ήταν αυτό του Πολιτιστικού Κέντρου. Ο ίδιος, ήταν δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας Α. Καλοκαιρινού και γνώριζε πάρα πολύ καλά το ιστορικό της υπόθεσης. Μπορεί τότε, το 1975, ο Α. Καλοκαιρινός να είχε κατέλθει απέναντί του στις δημοτικες εκλογές του χρόνου εκείνου, αυτό όμως σε τίποτε δεν εμπόδισε τον Καρέλλη να τιμήσει τον “αντίπαλό” του επαναφέροντας για ψήφιση στο Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου την δική του πρόταση, κάτι βέβαια που εκτίμησε δεόντως ο Καλοκαιρινός, ώστε να αρχίσει ουσιαστικά η προώθηση του κοινού τους οράματος, με “συμπολίτευση” και αντιπολίτευση” ενωμένες σαν μια γροθιά.
Πρόκειται, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, για ένα πολιτικό πολιτισμό (ιπποτισμός θα ήταν ίσως ο καλύτερος όρος), που στις μέρες μας μάλλον είναι εντελώς ξένος.
Πέραν αυτού, από τότε, δηλαδή από το 1975, μέχρι και το 1989 που παραιτήθηκε του δημαρχιακού αξιώματος, ο Μανόλης Καρέλλης έχυσε πάρα πολύ ιδρώτα, για να προωθήσει το μεγάλο αυτό όραμα προς υλοποίηση. Δεν είναι της ώρας να αναφερθούμε σε λεπτομέρειες των όσων έκανε, για να έχουμε σήμερα όλοι τη δυνατότητα να χαιρόμαστε την ύπαρξή του. Εαν και όταν όμως γίνουν γνωστοί οι αγώνες και οι περιπέτειες του Καρέλλη, για να αποκτήσει επιτέλους στα χέρια του την περίφημη μακέτα του Πολιτιστικού, που πολλοί μάλιστα εχλεύαζαν, επειδή “ήταν μόνο… μακέτα”, θα καταλήξουν στο συμπέρασμα πως, αν έλειπε αυτός ο παθιασμένος με τον Πολιτισμό (και όχι μόνο!) άνθρωπος, σίγουρα ο κ. Λαμπρινός δεν θα εγκαινίαζε την περασμένη Παρασκευή τη μεγάλη, λαμπρή αίθουσα που απόλαυσαν όσοι, τέλος πάντων, πρόλαβαν να μπουν μέσα.
Και, ένα τελευταίο, που έζησα προσωπικά.
Το 1989, κατά τις παραμονές υποβολής της παραίτησής του, ο Μ. Καρέλλης είχε “χαλάσει τον κόσμο” προκειμένου να θέσει τον θεμέλιο λίθο του Πολιτιστικού Κέντρου Ηρακλείου. Όποιος τολμούσε να του πεί πως αυτό “δεν μπορούσε ακόμα να γίνει”, τον έστελνε στον… αγύριστο. Ο μόνος που, με χίλια βάσανα, κατόρθωσε να τον μεταπείσει, ήταν ο τότε Διευθυντής Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου κ. Κώστας Σχιζάκης, αφού άκουσε κι αυτός τα “εξ αμάξης”…
Γιατί τα γράφω σήμερα όλα αυτά;
Επειδή θεωρώ ότι, σ’ αυτή την πόλη ειδικά, αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα, πιο εύκολα αναγνωρίζονται τα αρνητικά που κάνει κάποιος, από τα θετικά που προσφέρει, τα οποία μάλιστα, πολλές φορές, μένουν θαμμένα εις το διηνεκές, κάτω από ασήκωτους τόννους λάσπης…
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019