«Την  αλήθεια ρε !» , «την αλήθεια !» 

Ας μην αιφνιδιαστεί ο αναγνώστης. Ο τίτλος του παρόντος κειμένου δεν αφορά «περιθώριο πολιτικού λόγου»…

Αντιθέτως αναφέρεται στην κατακλείδα μιας σημαντικής ταινίας του Θόδωρου Μαραγκού, «μάθε παιδί μου γράμματα» του 1981, που αφορά στην καλλιτεχνική και πολιτιστική κουλτούρα της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου.

Το σημαντικό αυτό έργο, που αφορούσε σενάριο και σκηνοθεσία του Θόδωρου Μαραγκού, ερμήνευσε ένα από τα ιερά τέρατα της υποκριτικής τέχνης, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος . Μαζί του ερμήνευσαν  και υποδύθηκαν χαρακτήρες και άλλοι λαμπροί  ηθοποιοί, όπως ο Νίκος Καλογερόπουλος, ο Κώστας Τσάκωνας, η Άννα Ματζουράνη και η Ειρήνη Καζάκου. 

Από τον τίτλο του έργου ξεχώρισε η κατακλείδα: «την  αλήθεια ρε! την αλήθεια!», που αποτελούσε αποδοκιμασία και καταφορά στο συντηρητικό και δειλό Διευθυντή του Λυκείου της Ορεινής Αρκαδίας, τον οποίο υποδυόταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος.

Ο συγκεκριμένος «Λυκειάρχης» αρνήθηκε να αποκαλύψει την αλήθεια για συγκεκριμένο «πολιτικό γεγονός», παρά που γνώριζε τα συμβάντα. Εκτέθηκε, όμως, (έτσι τελείωνε το συγκεκριμένο έργο) με την κραυγή διαμαρτυρίας του γιου του Σωκράτη (τον υποδυόταν ο Νίκος Καλογερόπουλος) που τον ανακάλεσε στην «πολιτική και ηθική τάξη» με τη φράση του τίτλου του παρόντος κειμένου.

Με αυτό δε ως προδιάθεση επισημειώνονται τα παρακάτω, με αναφορά στην ανάγκη αποκάλυψης της αλήθειας και όχι της απόκρυψης της αλήθειας, στο «όνομα της επικοινωνίας».

Ιδού λοιπόν, οι αλήθειες για τις οποίες πρέπει να ενημερωθεί κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας, που συναποτελούν το ανώτατο όργανο της Πολιτείας, ήτοι το εκλογικό σώμα.

Η πρώτη αλήθεια είναι ότι στην παρούσα φάση  το ελληνικό δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 209,04% του ΑΕΠ. Κάθε δε Έλληνας/Ελληνίδα πολίτης οφείλει 32.835,00 ευρώ. Δηλαδή δύο άτομα που θέλουν να ιδρύσουν οικογένεια, ξεκινούν το νοικοκυριό τους με χρέος στο ελληνικό δημόσιο της τάξης των 65.670,00 ευρώ.

 Παραλλήλως μία τετραμελής οικογένεια, υπό τις σημερινές συνθήκες  οφείλει 131.340,00 ευρώ.

Τα στοιχεία αυτά όλο και επιδεινώνονται, καθόσον η Ελλάδα με την παρούσα διακυβέρνηση προσφεύγει συνεχώς σε δανεισμούς, ενώ το λεγόμενο «ευρωπαϊκό χρήμα» του λεγόμενου «Ταμείου Ανάκαμψης», όσο έρθει και όποτε έρθει,  θα φορά ελάχιστους φορείς της οικονομικής ολιγαρχίας, καθόλου τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και ασφαλώς δεν θα έχει την παραμικρή σημασία  για την μεσαία και κατώτερη εισοδηματική τάξη!

Υπ‘ όψιν ότι το δημόσιο χρέος, σε σχέση με το ιδιωτικό, έχει «διαφορά» ως προς την «αναγκαστική είσπραξη». Στο ιδιωτικό χρέος έρχεται ο δικαστικός επιμελητής (κλητήρας) και επιδίδει τη διαταγή πληρωμής.

Στη συνέχεια επιβαρύνεται, ή ακόμη και απαλλοτριώνεται-κατάσχεται, η περιουσία, με τη διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης.

Το δημόσιο όμως χρέος έχει «άλλη διαδικασία». «Εκεί» δεν έρχεται αμέσως ο δικαστικός επιμελητής. Επ’ αυτού «επιμελείται» η Πολιτεία, με τους δικούς της τρόπους και τις αντίστοιχες πολιτικές…

Σύμφωνα δε με τα συμφέροντα και τη βούληση της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, που νομιμοποιείται από το Λαό, λαμβάνουν χώρα και οι αντίστοιχες πολιτικές είτε υπέρ του Λαού είτε υπέρ της οικονομικής ελίτ!

Τι ειρωνεία, αλήθεια, ο Λαός να νομιμοποιεί τα συμφέροντα μιας «οικονομικής ελίτ»!

Τα προαναφερόμενα θα πρέπει να καταστούν συνείδηση σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα πολίτη, με την εξής επισημείωση:

Όλες αυτές οι διαδικασίες εστιάζουν στο να παραπλανάται ο Λαός ότι: «το Κράτος – δήθεν – δεν πτώχευσε».

Η Ελληνική Δημοκρατία λειτουργεί με την «πιστωτική κάρτα» που της έχουν παραχωρήσει οι δανειστές. Εάν, συνεπώς, δεν λάβει χώρα αναδιάρθρωση του χρέους – με βάση το ποσοστό ανάπτυξης του ΑΕΠ – η ελληνική κοινωνία είναι καταδικασμένη «να ζήσει», πέραν της δημόσιας, και το ζόφο της ιδιωτικής χρεοκοπίας!..

Οι προαναφερόμενες ΤΡΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ πρέπει να καθορίσουν την πολιτική συνείδηση, τις πολιτικές αποφάσεις και το «πώς» θα τοποθετηθεί κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας πολίτης ενώπιον των καταστάσεων! Και προφανώς ενώπιον των πολιτικών εξελίξεων- εκλογών , όποτε αυτές προκύψουν!..