Χίλιες φορές έχω εξερευνήσει τον μαγατζέ μας, (αποθήκη σκοτεινή με σταθερή πάντα θερμοκρασία), του παππού, που κληρονόμησε ο πατέρας μου, χίλιες φορές είχα σταθεί προσεκτικά σε κάθε παλιό αντικείμενο αποτύπωνα τα χαρακτηριστικά του και μάντευα την ιστορία του. Όλων των αντικειμένων την προέλευση και την χρησιμότητα τα γνώριζα απέξω κι ανακατωτά. Σήμερα όμως το βλέμμα μου καρφώθηκε στο πλεκτό, καλαμένιο καλάθι, το κρεμασμένο στον μουχλιασμένο τοίχο. Το κοίταζα σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά. Ένα καλάθι ευλογημένο, ψιθύρισα κι ένας κόμπος έκλεισε το λαιμό μου. Το άγγιξα το χάιδεψα, κι το είδα να μεταλλάσετε σε ένα καλάθι με χίλια πρόσωπα ανάλογα των αγαθών που καβαλούσε. Η εποχή, με μιας, άλλαξε, ο χρόνος πέτρωσε, τα πρόσωπα τα κεκοιμισμένα ενσαρκώθηκαν κι εικόνες μιας εποχής δύσκολης ,αλλιώτικης, αλλά νοσταλγικής ξεπετάχτηκε εμπρός μου. Περίεργο σε όλες τις εποχές το καλάθι έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η θέση του στον ώμο κάθε γυναίκας, ερωτική. Πρωί, πρωί κάθε μέρα, ακουμπισμένο νωχελικά στον λευκό σκληραγωγημένο ώμο κουνιόταν ρυθμικά ανάλογα την ευλυγισία της κατόχου του. Τον δρόμο τον γνώριζε . Κάθε εποχή και διαφορετικός, όπως και τα καλούδια που γέμιζε την κοιλιά του. Ήταν ο κουβαλητής της καθημερινής τροφής της οικογένειας. Βέβαια μέχρι να φθάσει στο καλάθι ώριμος ο καρπός πολλοί πρόσφεραν την εργασία και τον ιδρώτα τους. Η στιγμή όμως της καθημερινής συλλογής, μαγική. Θα τα βολέψει πάλι η πολυπληθής οικογένεια. Με σκυμμένο το μαντηλοδεμένο κεφάλι, που την προστάτευε από τον ήλιο ή το κρύο η κάθε συλλέκτρια απεύθυνε ικεσίες κι ευχαριστήρια στην μεγάλη τροφό, στην Θεά Γή. Η επιστροφή σύντομη και ομαδική. Σαν να υπήρχε κώδικας μυστικής επικοινωνίας των καλαθούδων. Όλες μαζί ξεκινούσαν αξημέρωτα, επέστρεφαν όλες μαζί και κι άρχιζαν να απλώνουν τους θησαυρούς του καλαθιού. Όλες οι εποχές είχαν να προσφέρουν στους καλλιεργητές, αυτά όμως που πρόσφερε το καλοκαίρι δεν μετριούνται σε γεύση και ποσότητα. Το θαύμα όμως κρυβόταν αλλού. Στο μοίρασμα των αγαθών . Η κάθε μια γνώριζε τι έλειπε από την, γειτόνισσα ,σε ποια έλειπαν όλα κι άρχιζε η ανταλλαγή. Αυτό κάθε μέρα, κάθε εποχή , όλα τα χρόνια της ζωής τους. Κι έτσι δωρεάν όλοι, είχαν από όλα, απλά κάνοντας έρωτα στην τροφοδότρα γαία. Περνούσαν τα χρόνια κι έφθασε το σήμερα αγνώριστο. Δυστυχώς αφήσαμε χέρσες τεράστιες εκτάσεις, ακαλλιέργητα τα περιβόλια μας, άκαρπα τα δέντρα μας. Γιατί εγκαταλείψαμε την μεγάλη μας μητέρα; Τι το δελεαστικό που ανταλλάξαμε με την γη μας, και σκεφτείτε ζούμε στις πιο γόνιμες περιοχές του κόσμου. Πολύ απλό, μα το καταλάβαμε αργά. Μας δελέασαν τα επιδόματα, γιατί μας έπεισαν ότι «δεν συμφέρει» η καλλιέργεια της γης. Επαναπαυθήκαμε στις φθηνές εισαγωγές και δεν αξιοποιήσαμε τις επιδοτήσεις. Απλώς νιώθαμε πλούσιοι χωρίς πόρους. Οι νέοι γόνοι μετακόμισαν στις πόλεις. « Τι γεωργούς θα κάνουμε τα παιδιά μας»; Πού να γνώριζαν ότι οι εξουσιαστές του κόσμου είχαν υπογράψει το χαμό του ανθρώπου γένους. Τα πτυχία άκυρα, η τεχνητή νοημοσύνη τα έκανε κουρελόχαρτα.
Με αυτές τις εικόνες φορτωμένη χάιδεψα συγκινημένη το καλάθι των αναμνήσεων, βούτηξα το χέρι μου στο πήλινο πυθαράκι μήπως να έβρισκα κανένα καρύδι, κανένα σύκο. Άδικα, μόνο αναμνήσεις κούρνιαζαν στον πάτο του! Θλιμμένη, πήρα τον δρόμο για την πόλη, (θύμα της βλέπετε κι εγώ) φανερά ενοχλημένη, για ένα άλλο καλάθι μαϊμού, που έκανε την εμφάνιση του τώρα τελευταία. « Καλάθι του νοικοκυριού» το βάφτισαν οι εξουσιαστές . Είναι ένα καλάθι με ρόδες, που δεν γνώρισε ποτέ την απόλαυση να λικνίζεσαι σε γυναικείο ώμο. Ένα καλάθι χωρίς ψυχή. Καλάθι της ντροπής, της ψευτιάς, της κοροϊδίας. Καλάθι της ζητιανιάς, του πρέπει να λέγεται. Ντροπή ο Έλληνας να απλώνει το χέρι να ζητιανέψει, το κάθε επίδομα, το κάθε περισσευούμενο ψίχουλο. Αυτά τα χέρια που κτυπούσαν παλαμάκια στους χορούς, που κράτησαν το χέρι το όπλο, για τα υπερασπιστούν την λευτεριά, αυτά τα χέρια που υψώθηκαν τους θεούς του να υμνήσουν, αυτά τα χέρια που χάιδεψαν τον έρωτα, τώρα απλώνονται, να ζητιανέψουν σαν επαίτες. Το χειρότερο διαπαιδαγωγείται η καινούρια γενιά με αυτές τους τις πράξεις κι επιλογές.
Πόσο μας υποτιμάτε κύριοι τάδε, πόσο υποτιμάτε την νοημοσύνη μας και παίζετε με την φτώχεια που τόσο απλόχερα μας προσφέρατε. Ζήσαμε τον τέλειο εξευτελισμό, την παραπληροφόρηση και την παραπλάνηση, δύο χρόνια τώρα, με την κατάρα του κορωνοϊού, μα δυστυχώς δεν μάθαμε με αυτά που πάθαμε. Κι αναρωτιέμαι, γιατί τόση φτώχεια στην υφήλιο, αφού τόσα αγαθά παρέχει ο πλανήτης που θα μπορούσε να θρέψουν εμάς κι άλλους τόσους κι από ΄΄αλλους πλανήτες, αν δεν τα εκμεταλλευόταν οι σεσημασμένοι σατανάδες, από τότε που η εξουσία του σπαθιού και των θρησκειών δεσπόζουν της μεγάλης αδικίας.
Τώρα πίσω από την πλάτη τής φτιαχτής ενεργειακής κρίσης, οι φτωχούληδες των Θεών,πήραν δρόμο τσουλώντας το άδειο καλάθι με την ελπίδα ότι τούτη την φορά δεν μπορεί κάποια αλήθεια θα κρύβει η έννοια των σωτήρων. Απατήθηκαν οι από πάντα απατηθέντες. Κι έρχονται μέρες δύσκολες μεταδίδουν, χαιρέκακα, μέσω των δολοφονικών ΜΜΕ, οι υπεύθυνοι. Ακούγαμε για έλλειψη τροφίμων και γελούσαμε, βλέπαμε κάποιους συμπολίτες μας να τρέχουν, χωρίς σοβαρή αιτία, στα σούπερ μάρκετ και μιλούσαμε, με κατανόηση, για «σύνδρομο Κατοχής». Κι όμως να, η πενία μάς έφθασε και μας κρατά αγκιστρωμένους στα σαγόνια της τα κοφτερά. Πείνα, ανεργία, φτώχεια , κρύο και παγωνιά. Τρελαίνουν τα συμβάντα κι όσα προβλέπουν οι χρησμοί ανόητων μάντηδων. Ενεργειακή κρίση σε μια χώρα που κολυμπά στο πετρέλαιο, στο φυσικό αέριο, στις σπάνιες γαίες με την εύνοια των δικών της Θεών
Συνάνθρωποι και συνέλληνες μου, καταλάβετέ το επιτέλους, έντεχνα και μαστορικά ετοιμάζουν μια φυλή, χωρίς έθνος, χωρίς πατριωτικά ιδεώδη, χωρίς θρησκεία, χωρίς ένα στόχο σαν λαός, σαν κοινωνία.
Κι εμείς απλοί θεατές. Μια και μοναδική η έννοια μας , Πώς θα επιζήσουμε. Δυσκολά τα πράγματα HOMO SAPIENS. Όταν με την συμβολή των ξένων γονιδίων επιδιώκουν την γενετική μας μετάλλαξη, επέρχεται απαραιτήτως κι η εξαφάνισή μας. Οι λαοί μετατρέπονται σε μια ομαδοποιημένη μαζα, χωρίς εθνική, ιστορική, θρησκευτική και πολιτισμική συνοχή. Όλο αυτό σχεδιάστηκε σε βάθος δεκαετιών. Πρώτα δια της παιδείας έπρεπε να γαλουχηθούν μαθητές και οι νέοι γονείς, στη συνεχεία θα έπρεπε ο λαός να συνηθίσει στο εύκολο και αρκετό χρήμα, ελλείψει τού οποίου να είναι διατεθειμένος να δεχθεί τα πάντα. Όλα αυτά, μαζί με την συνδρομή των ΜΜΕ, έχουν αλλοτριώσει απολύτως τον Έλληνα και τον έχουν καταστήσει εύκολη βορά στις ορέξεις των χαλαστών της κανονικότητας . Και τώρα αρνείται να πιστέψει αυτό που παίζεται γύρω του. Τα δίνει όλα να μη χάσει την βολή του, το κλουβάκι του. Ναι Έλληνα, έχεις υποστεί την μετάλλαξη πολύ πριν το εμβόλιο και δεν βλέπεις ότι οι παγκόσμιοι σωτήρες ,θέλουν να ενώσουν τους ανθρώπους με αλυσίδες και όχι κάτω από πραγματικά πανανθρώπινα ιδανικά, όπως είναι η ελευθερία και το φιλότιμο, τα οποία οι Έλληνες ταξιδέψαμε και ταξιδεύουμε σε όλον τον κόσμο . Αυτό που πονά είναι που θα υπάρξουν Έλληνες που θα φορέσουν ευχαρίστως τις αλυσίδες, για να μην χάσουν την υποτιθέμενη βολή. Στην πορεία της ανθρωπότητος φαίνεται να μην υπάρχει επιστροφή. Κι αλήθεια, τι έχουν να χάσουν οι άλλοι λαοί, εν σχέσει με την Ελλάδα, που χάνει την μοναδική ιστορία της ,τους ήρωες, τον πολιτισμό της , τις παραδόσεις της, την φιλοσοφία της , τα απέθαντα ιδανικά και τις πανανθρώπινες αξίες της.
Δυστυχώς συμβαίνουν πολλά, μα την αλήθεια την έχει καταπιεί η προπαγάνδα.
Πάρε λοιπόν ποίμνιο, τα δηλητήρια που σου δίνουν, πάρε το καλαθάκι σου και πάρε σβάρνα το μεγαλοκαταστήματα. Τι φταις κι εσύ φουκαρά! Αλλά καλά να πάθουμε. Ξεχάσαμε, ότι όλα τα κεκτημένα τα κερδίσαμε με αγώνες, επαναστάσεις και προσωπική αντίσταση.
«ΚΑΛΕΣ ΑΓΟΡΕΣ».
ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ-ΖΩΙΔΑΚΗ
(*) Η κ. Ελένη Μανιωράκη – Ζωϊδάκη είναι δασκάλα – λογοτέχνις
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019