Έχει υποστηριχτεί σε προηγούμενα άρθρα, από τη στήλη αυτή, ότι όλα τα οικονομικο – κοινωνικά κ.ά. προβλήματα του σημερινού κόσμου, είναι αποτέλεσμα του συνεχώς αυξανόμενου υπερ – πληθυσμού της Γης. Τις συνέπειες του φαινομένου αυτού, τις έχουμε στην εμπειρία μας και τις ζούμε καθημερινά – πολλές φορές χωρίς να αναφερόμαστε στην αιτία. Όλοι οι σημερινοί περιορισμοί και οι απαγορεύσεις, που μας σερβίρονται ως πολιτισμός ή νοικοκύρεμα, ανάγονται στην υπέρμετρη αύξηση του πληθυσμού στον πλανήτη. Η σύσταση να κάνουμε οικονομία στις μετακινήσεις, η μετανάστευση, ο περιορισμός στην καύση υλικών που περιέχουν άνθρακα (ξύλα, πετρέλαιο, αέριο κ.λπ.), η εκμετάλλευση ηλιακής, αιολικής ενέργειας, η διαλογή των οικιακών απορριμμάτων, η δημιουργία επιδημιών και η έλευση της πρόσφατης πανδημίας, για να καταλήξουμε στη χρήση μάσκας και στην αποφυγή σε πολυσύχναστους χώρους…, όλα τούτα έχουν αίτια που ανάγονται στον υπερπληθυσμό της Γης.
Μία μέθοδος για τη επίλυση ενός προβλήματος είναι να εξετάσουμε τι συμβαίνει σε δύο ακραίες, πολλές φορές φανταστικές ή θεωρητικές καταστάσεις και η λύση θα βρίσκεται κάπου ανάμεσα σ’ αυτές. Ας φανταστούμε, λοιπόν, ότι σε μια περιοχή, δύο τσομπάνηδες βόσκουν τα πρόβατά τους σε δύο αντικριστές βουνοπλαγιές, δηλ. αφενός είναι λίγοι και αφετέρου βρίσκονται σε απόσταση. Η επαφή που έχουν είναι μόνο με τη φωνή εξ αποστάσεως, με σφυρίγματα ή με νοήματα. Στην ακραία αυτή περίπτωση, είναι απίθανο να μεταδώσει ο ένας στον άλλο κάποιο νόσημα ή ιό. Αντίθετα, με την είσοδό μας στο λεωφορείο ή σε άλλο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, όπου η έννοια του προσωπικού χώρου έχει μηδενιστεί, και όπου η σαρδελοποίηση είναι ο πλησιέστερος χαρακτηρισμός που μπορούμε να σκεφτούμε, είναι βέβαιο ότι εφόσον υπάρχουν κάποιοι φορείς, ο ιός θα μεταδοθεί σε ένα αριθμό επιβατών… Κάπως έτσι εξελίσσεται η ζωή πάνω στον πλανήτη μας, όπου ο πληθυσμός αυξάνει με τρομακτικό ρυθμό, οι άνθρωποι συνωθούνται στις μεγαλουπόλεις, αλλά και διακινούνται ελεύθερα με την ευκολία που προσφέρουν τα σύγχρονα μέσα της συγκοινωνίας και η έλευση της π α γ κ ο σ μ ι ο π ο ί η σ η ς.
Υπάρχει ένας ελληνικός όρος, που τον έχει υιοθετήσει όλος ο υπόλοιπος επιστημονικός κόσμος. Αυτός είναι η Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α. Η Ενέργεια είναι το «παγκόσμιο νόμισμα», που διέπει όλα τα φαινόμενα. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να παραχθεί ΕΡΓΟ. Ό,τι και αν θελήσει να πραγματοποιήσει ο άνθρωπος, πρέπει να καταβάλλει το αντίτιμο που λέγεται ενέργεια. Και η ενέργεια έχει και αυτή ένα κόστος, που πληρώνεται και εξαργυρώνεται στην καθημερινότητα με το ΧΡΗΜΑ, που είναι η υλική της έκφραση. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, πως καθώς ο πληθυσμός της Γης αυξάνει, τόσο περισσότερη ενέργεια πρέπει να παραχθεί, αφού ο άνθρωπος είναι το πιο ενεργοβόρο όν … που έπλασε η φύση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Αμερική (ΗΠΑ), όπου ενώ έχει το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού (330 εκατομ.), καταναλώνει το 25% της συνολικής ενέργειας. Αυτό δείχνει ότι πέραν από την κατανάλωση της ενέργειας που βρίσκεται στους δεδομένους φυσικούς πόρους και όπου με τον υπερπληθυσμό αντιστοιχεί στον καθένα μας, κάθε μέρα και ένα μικρότερο κομμάτι, έχουμε και την ανισότητα κατανομής, όπως δείχνουν τα ποσοστά, παραπάνω. Αυτός είναι και ο λόγος που οι ΗΠΑ δεν έχουν υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο, όπως και ο Καναδάς, που αποχώρησε το 2012… και μιλώντας για ανισότητα κατανομής, μην ξεχνάμε ότι το εισόδημα που έχουν οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο είναι μεγαλύτερο από το συνολικό εισόδημα των 49 φτωχότερων κρατών!
Ο Άγγλος οικονομολόγος Τόμας Μάλθους είχε προβλέψει από νωρίς (1798), ότι η τάση της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού θα υπερβαίνει, τελικά, την παραγωγική ικανότητα της παγκόσμιας οικονομίας… Αν και οι απόψεις του φάνηκε να διαψεύδονται από το Ρικάρντο και άλλους εκπροσώπους της ελεύθερης οικονομίας, το πρόβλημα επανέρχεται όλο και πιο έντονα, καθώς ο πληθυσμός της Γης έχει διπλασιαστεί μέσα στα τελευταία 40 χρόνια. Βέβαια, μπορεί να φαίνεται ότι ο πλανήτης «αντέχει» να μας θρέψει, όμως αυτό γίνεται με την αποψίλωση δασών, για την εξεύρεση καλλιεργήσιμων εκτάσεων, με την εντατικοποίηση της γεωργίας, όπου ο άνθρωπος εκβιάζει τη φύση για να παράγει όλο και περισσότερο, χρησιμοποιώντας εντομοκτόνα, ζιζανιοκτόνα και άλλες ουσίες. Αυτές, αφενός παραμένουν πάνω στις τροφές που καταναλώνουμε, είτε… με τη βροχή, εισέρχονται στον υδροφόρο ορίζοντα και τελικά στο νερό που πίνουμε. Τα λιγοστά αποθέματα γλυκού – πόσιμου νερού, είναι το 1% του συνολικού νερού της Γης. Κάποιοι, μάλιστα, ισχυρίζονται, ότι η αιτία του τρίτου παγκόσμιου πολέμου, θα είναι το νερό!
Όμως, ο πλανήτης δεν κινδυνεύει μόνο από την αλόγιστη κατανάλωση της ενέργειας των φυσικών πόρων, λόγω του υπερπληθυσμού. Κινδυνεύει και από τα απόβλητα που παράγει ο άνθρωπος, τα οποία επιστρέφουν και ρυπαίνουν το περιβάλλον. Αφορμή για το σημερινό άρθρο, έδωσε αναγνώστης της στήλης, ο οποίος σχολιάζοντας το προηγούμενο άρθρο, αναφορικά με τα αποτελέσματα του υπερπληθυσμού, ανέφερε ότι πριν 150 – 200 χρόνια, υπήρχε η πρόβλεψη, ότι «το Λονδίνο δεν θα μπορούσε να κατοικηθεί, μελλοντικά, λόγω της ακαθαρσίας στους δρόμους από τα άλογα στις άμαξες και τα άλλα μέσα μεταφοράς». Σε αυτό το σημείο, η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, αντικατέστησαν τις ιππήλατες άμαξες με … αυτοκίνητα! Μπορεί να συνέβη αυτό, όμως με τα «σημερινά μάτια», η ρύπανση από τους δρόμους του Λονδίνου, διαχύθηκε και μεταφέρθηκε ως διοξείδιο του άνθρακα, ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρα. Επιπλέον, το τότε πρόβλημα του Λονδίνου έχει εμφανιστεί, σήμερα, σε πολλές άλλες πόλεις του κόσμου (Φιλιππίνες, Μεξικό και αλλού). Για παράδειγμα, η Μανίλα έχει αποχετευτικό σύστημα, που εξυπηρετεί μόνο το 11% του πληθυσμού της. Για το άλλο 89% τι ισχύει;
Ας θυμόμαστε ότι, την εποχή του Χριστού, η Γη είχε πληθυσμό ~ 190.000.000, δηλ. κάτι λιγότερο από ότι έχει σήμερα η Νιγηρία. Χρειάστηκαν 1800 χρόνια (να το λέμε 1821, για να το θυμόμαστε), για να φτάσει ο πληθυσμός του πλανήτη το 1 δισεκατομμύριο (1 δις). Στη συνέχεια, μόνο μέσα σε 200 χρόνια, δηλ. μέχρι τις μέρες μας, ο πληθυσμός της Γης ΟΚΤΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΕ, καθώς μέσα στο 2023 (δηλ. του χρόνου) θα ξεπεράσουμε τα 8 δις. Η προοπτική είναι ότι με το ρυθμό αυτό, το 2.100 θα πλησιάζουμε τα 11 δις.
Το πώς θα είναι τότε η ζωή πάνω στη Γη, δεν είναι εύκολο να φανταστούμε. Οπωσδήποτε, θα είμαστε πιο «στριμωγμένοι», με καθημερινό πρόγραμμα τήρησης κανόνων περιορισμού στις κινήσεις και στην κατανάλωση ενέργειας. Και, φυσικά, όλα και όλοι, υπό την στενή παρακολούθηση με ηλεκτρονικά συστήματα υπολογιστών, καθώς η ζωή του καθενός μας θα βρίσκεται υπό συνεχή επιτήρηση και πάντα πάνω στην (δημοκρατική;) αρχή: Ζούμε όπως μας επιβάλλεται και όχι όπως επιθυμούμε!
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019