Το ποδόσφαιρο και ο πόλεμος έχουν πολλά κοινά σημεία. Μπορεί να πει κανείς, ότι το ποδόσφαιρο είναι αναίμακτος πόλεμος, (πράγμα που δεν συμβαίνει πάντα) και ο πόλεμος είναι ένας αιματηρός αγώνας … ποδοσφαίρου. Και στις δύο περιπτώσεις, καθένας από τους αντιπάλους προσπαθεί να επιβληθεί του άλλου. Εδώ, εξαίρεση παρατηρείται στο ποδόσφαιρο, όταν ο αγώνας είναι άνευ βαθμολογικού ενδιαφέροντος και οι ομάδες εμφανίζονται στο γήπεδο, για το τυπικό της υπόθεσης. Πάντως, τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στον πόλεμο, οι αντίπαλοι φέρουν σ τ ο λ έ ς και μάλιστα ευδιάκριτες… Πριν μερικές δεκαετίες, η είσοδος των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο γινόταν χωριστά, με τη φιλοξενούμενη ομάδα να προηγείται. Αυτή, η μη ταυτόχρονη είσοδος, έδινε την ευκαιρία σε μεμονωμένες ή μη ομάδες φιλάθλων, να αποδοκιμάζουν –κατά κανόνα- τους «φιλοξενούμενους», εφόσον υπήρχαν προηγούμενα από παλιότερες συναντήσεις. Έτσι, θεσπίστηκε η Σολομώντεια λύση της ταυτόχρονης εισόδου των ομάδων. Μάλιστα, σε ειδικές περιπτώσεις, όπου υπάρχει η ευχέρεια προετοιμασίας, οι παίκτες όλοι συνοδεύουν (ή συνοδεύονται) από μικρά παιδιά, ανά ένα σε κάθε ποδοσφαιριστή, ντυμένα με αθλητικές στολές. Έτσι, δίνεται και μια νότα τρυφερότητας, που αναμφίβολα εκφράζει η παιδική αθωότητα…
Το άρθρο, δεν φιλοδοξεί να θεωρηθεί «διατριβή» πάνω σε θέματα ποδοσφαιρικά ή «μελέτη» πάνω σε θέματα πολέμου. Έτσι, οποιαδήποτε παράλειψη ή και αστοχία, να θεωρηθεί αβλεψία της στιγμής. Εκείνο που δεν αλλάζει και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στον πόλεμο, υπάρχουν κανόνες! Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, η μπάλα, έχει ριφθεί από ελικόπτερο, ή το «εναρκτήριο λάκτισμα» έχει γίνει από ένα άτομο υψηλού κύρους, που χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης … «τιμής ένεκεν» και αυτό όχι σε επίσημο αγώνα. Εκείνο που δεν έχει ακόμα συμβεί, είναι οι φιλοξενούμενη ομάδα να πέσει στο γήπεδο με αλεξίπτωτα και να συναντήσουν εκτός από την αντίπαλη ομάδα και το πλήθος των φιλάθλων… και μάλιστα, εξαγριωμένων !!!
Αντιλαμβανόμαστε, ότι έχουμε περάσει στη Μάχη της Κρήτης (20 Μαϊου – 31η Ιουνίου, 1941). Ήταν η μοναδική, πρώτη και τελευταία, στρατιωτική επιχείρηση, που έγινε ε ξ ο λ ο κ λ ή ρ ο υ από αέρος. Και λέμε «η τελευταία», επειδή οι απώλειες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών ήσαν τόσο μεγάλες, που παρά την τελική επικράτησή τους, δεν χρησιμοποιήθηκαν, ξανά, στη συνέχεια του πολέμου… Μετά την κατάρρευση του μετώπου (γραμμή Μεταξά) και τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας, σειρά είχε η κατάληψη της Κρήτης, αφενός για να διασπάσει τον άξονα των αγγλοκρατούμενων νησιών Μάλτας και Κύπρου και αφετέρου, να αποτελέσει προωθημένη θέση για τις επικείμενες επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική.
Οι Γερμανικές δυνάμεις ήσαν περίπου 30.000 (αλεξιπτωτιστές και πεζικό), με 1.200 αεροπλάνα και ανεμοπλάνα μεταφοράς. Οι συνολικές συμμαχικές δυνάμεις στην Κρήτη ανέρχονταν σε 40.000, χωρίς όμως τον απαραίτητο και τον επαρκή εξοπλισμό, που έπρεπε να έχουν. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο Νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος του Α! Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και είχε αρκετές πληροφορίες αναφορικά με την επικείμενη εισβολή, λόγω της αποκρυπτογράφησης, από τους Άγγλους, του κώδικα Enigma, των Γερμανών, δεν ήταν μέσα στην ψυχολογία μιας επίθεσης αλεξιπτωτιστών, από αέρος. Όντως, ήταν μία μοναδική στρατιωτική επιχείρηση, με το όνομα «Ερμής» (Unternehmen Merkur) και ως υπεύθυνος είχε αρκετές αντιρρήσεις με τους ανωτέρους του, στο Αρχηγείο της Μέσης Ανατολής και στη Μεγ. Βρετανία…
Οι αλεξιπτωτιστές άρχισαν να πέφτουν γύρω στις 8 π.μ. στην περιοχή των Χανίων και στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, γύρω στις 3 μ.μ. στο Ρεθύμνο και μια ώρα αργότερα, στο Ηράκλειο. Η αντίσταση που συνάντησαν ήταν απρόσμενη, με εξαιρετικά μεγάλες απώλειες. Μάλιστα, όπως αναφέρεται, ο υπεύθυνος της επιχείρησης γερμανός πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ βρέθηκε πολύ κοντά στην αυτοκτονία, λόγω των απωλειών της πρώτης ημέρας, αναλογιζόμενος την υπόσχεσή του, στο Φύρερ, για μια εύκολη νίκη. Μεταξύ άλλων, οι Γερμανοί ήθελαν να πιστεύουν ότι ο τοπικός πληθυσμός, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, θα τους υποδέχονταν, περίπου, ως απελευθερωτές, αφού λόγω Βενιζέλου, οι Κρητικοί ήσαν αντιμοναρχικοί… Η συμμετοχή του άμαχου πληθυσμού, δεν ανεμένετο, αφού δεν ήταν «σύννομη» με τη Συνθήκη της Γενεύης, άρα πρωτόγνωρη γι’ αυτούς. Άσχετα, όμως, με το τι γράφουν τα χαρτιά, όταν απειλείται η ζωή, η ατομική ελευθερία και η σωματική ακεραιότητα, το νομικό κομμάτι περνά σε δεύτερη μοίρα.
Αναφέραμε, πως είναι κανόνας σε μια πολεμική αντιπαράθεση η χρήση σ τ ο λ ή ς. Τις πρώτες ημέρες μετά την κατάληψη της Κρήτης, σημειώθηκαν εκτελέσεις βρακοφόρων, που οι Γερμανοί θεώρησαν ότι επρόκειτο για επίλεκτο στρατιωτικό σώμα και θέλησαν να τους εκδικηθούν, για τις μεγάλες απώλειες που είχαν υποστεί από αυτούς. Οι Γερμανικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν για πρώτη φορά, στη διάρκεια του Β! Π.Π. αντίσταση από τον ίδιο τον τοπικό πληθυσμό. Έτσι, από την 1η Ιουνίου, μέσα σε μια εβδομάδα, εκτελέστηκαν 200 κάτοικοι, ανάμεσά τους και 15 γυναίκες. Η δικαιολογία από γερμανικής πλευράς ήταν ότι από 200 χρόνια πριν, είχε καταργηθεί διεθνώς το δικαίωμα των πολιτών να μετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις, εφ’ όσον δεν έχουν στρατευθεί. Έτσι, επιβεβαιώνεται και η απρονοησία για τον εφοδιασμό των Κρητών εθελοντών με κάποιο είδος στολής, που θα τους προσέδιδε μια επίσημη ιδιότητα. Δυστυχώς, μέσα σε μια πρωτόγνωρη πολεμική κατάσταση και στην αναμπουμπούλα της μάχης, οι ελληνοβρετανικές αρχές δεν φρόντισαν να εφοδιάσουν τους Κρήτες με έστω και ένα απλό περιβραχιόνιο, ώστε στην περίπτωση σύλληψής τους να μην θεωρηθούν ελεύθεροι σκοπευτές και εκτελεστούν.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής, η Πολιτεία έχει δώσει σε πολλούς δρόμους ονόματα πεσόντων στη Μάχη της Κρήτης. Κάθε προσπάθεια ονομαστικής αναφοράς θα δημιουργούσε μεγαλύτερο πρόβλημα, λόγω παράλειψης πολλών, από όσο η τιμή στη μνήμη των πεσόντων. Ας ευχηθούμε, στο μέλλον να μη χρειαστεί η ηρωική θυσία συνανθρώπων μας για τα ιδανικά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας. Η πραγματικότητα δείχνει πως όσο λιγότερους ήρωες έχει μια χώρα, τόσο καλύτερα πορεύεται, διαχρονικά…
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019