Από γνωστή Ηρακλειώτισσα που για ευνόητους λόγους επιθυμεί να κρατήσει την ανωνυμία της, πήραμε την ακόλουθη επιστολή:
Γλύτωσα τα χειρότερα
Έχουν περάσει σχεδόν οκτώ ώρες από την ώρα που δέχτηκα επίθεση από ένα μπουκάλι γεμάτο που εκσφενδόνισε στο αυτοκίνητό μας ένας νεαρός Ρομά. Το μπουκάλι πέρασε από το ανοιχτό παράθυρο του οδηγού και μου κατάφερε ένα τόσο δυνατό χτύπημα στο πρόσωπο και στη συνέχεια στο στήθος, που πραγματικά, ακόμα και τώρα, πονάω και μόνο που κινώ το σαγόνι μου, έχει δημιουργηθεί ένα μικρό οίδημα που μάλλον θα μετεξελιχθεί σε μώλωπα, ενώ με διακατέχει ένας έντονος πονοκέφαλος. Το μπουκάλι ήταν μικρό αλλά γεμάτο και η δύναμη που ασκήθηκε στο πρόσωπο μου ήταν τρομακτική. Δεν μπορώ πραγματικά να σας περιγράψω πως ένιωσα.
Φυσικά, δεν άφησα επουδενί τον άντρα μου και τον γιο μου που ήταν μαζί μου να κατέβουν από το αυτοκίνητο για να ζητήσουν τον λόγο από τον νεαρό και την πολυπληθή παρέα του. Το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν να δω τους δικούς μου ανθρώπους να εμπλέκονται σε καυγά μαζί τους. Όταν φτάσαμε σπίτι μας, κάναμε τα αυτονόητα.
Το χτύπημα ως αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν αναίτιο. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα τι διαφορετικό θα μπορούσε να είχε γίνει. Να χτυπήσει τον οδηγό, να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να βγούμε εκτός πορείας με όποιες συνέπειες μπορεί να είχε αυτό. Να με χτυπούσε λίγο πιο ψηλά στον κρόταφο και να με άφηνε στον τόπο. Να καθόταν ένα μικρό παιδί στη θέση μου που, αν δεχόταν το χτύπημα με τόση δύναμη, να είχε υποστεί πολύ σοβαρότερη ζημιά. Να έσπαγε το παράθυρο και να τραυματιζόμασταν από τα θραύσματα του γυαλιού. Πολλά τα πιθανά σενάρια που όμως δεν είναι και τόσο πιθανά τελικά.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να ασκήσω κριτική σε κανέναν. Ούτε στους Ρομά, ούτε στους ιθύνοντες της πόλης, ούτε στην ελληνική αστυνομία, ούτε στις ανθρωπιστικές οργανώσεις, ούτε στους πολιτικούς. Όσοι γνωρίζουν τις συζητήσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς για το ζήτημα της μετεγκατάστασης τους, θα καταλάβουν γιατί αναφέρομαι σε αυτές τις κατηγορίες παραπάνω. Όχι, δεν επιθυμώ να δώσω τροφή για “κανιβαλισμό”. Μου αρκεί που από αυτήν την περιπέτεια βγήκα με ένα εξωτερικό τραύμα που θα περάσει. Ας αναλογιστεί όμως ο καθένας από τους παραπάνω που διαβάζει αυτήν την ανάρτηση, ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και ας αναλάβει τις όποιες ευθύνες του αναλογούν.
Εγώ πάντως, που γλύτωσα τα χειρότερα, δεν πρόκειται να ξαναπεράσω από εκεί. Με αυτόν τον τρόπο διαλέγω να αντιμετωπίσω την πιθανότητα μιας νέας επίθεσης (συμβαίνουν κατά καιρούς και σε άλλους στο ίδιο σημείο) και να προστατεύσω τη σωματική μου ακεραιότητα. Εγώ η ίδια θα προστατεύσω τον εαυτό μου. Δεν περιμένω τίποτα από κανένα κράτος ούτε από καμία αυτοδιοίκηση. Αν μπορούσε ή αν ήθελε, θα είχε βρει τα κότσια να αντιμετωπίσει σωστά, αποτελεσματικά και ανθρώπινα τη γνωστή σε όλους μας κατάσταση.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019