Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος
Η ζωή της, μια κοσμοπολιτική πολεμική περιπέτεια γεμάτη κινδύνους στο Παρίσι και την Μασσαλία, την περίοδο της γερμανικής κατοχής.
Η δράση της, σκληρή και αποτελεσματική, χωρίς συναισθηματικούς ενδοιασμούς με τέτοια επιτυχία που οι κατακτητές της είχαν επικηρύξει για πέντε εκατομμύρια φράγκα!
Ήταν ένας μύθος της Αντίστασης και κορυφαία κατάσκοπος και σαμποτέρ των συμμάχων.
Λέγεται ότι είχε σκοτώσει Γερμανούς που την καταδίωκαν όχι με όπλα, αλλά με θανατηφόρες λαβες τζούντο, ως αρίστη γνώστις πολεμικών τεχνών.
Ήταν όμορφη σαν ηθοποιός του κινηματογράφου και στα μπλόκα που έπεφτε, προκαλούσε τους διώκτες της να την ψάξουν φλερτάροντας μαζί τους, βγάζοντας προκλητικά τα ρούχα της.
Αλίευσε και διοχέτευσε σημαντικές πληροφορίες και έσωσε περισσότερους πιλότους και στρατιωτικούς που είχαν παγιδευτεί στην Γαλλία, προωθώντας τους η στην Ελβετία η στην Ισπανία.
Συνεληφθη, βασανίστηκε απάνθρωπα, αλλά επιβίωσε και πέθανε σε βαθύ γήρας πριν από μερικά χρόνια.
Ήταν η πιο παρασημοφορημένη γυναίκα του Πολέμου!
ΤΟ ψευδώνυμο της, «The White Mouse»
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΝΟΣΟΚΟΜΑ… ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ
Η Nancy Grace Augusta Wake ,(30 Αυγούστου 1912 – 7 Αυγούστου 2011), επίσης γνωστή ως Madame Fiocca και Nancy Fiocca , ήταν νοσοκόμα και δημοσιογράφος που εντάχθηκε στη Γαλλική Αντίσταση και αργότερα στέλεχος Ειδικών Επιχειρήσεων (ΣΟΕ) κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Γεννημένη στο Wellingtonτης Νέας Ζηλανδίας, η Wake μεγάλωσε στοΣίδνεϊ, Νέα Νότια Ουαλία, Αυστραλία.
Μέχρι τη δεκαετία του 1930, η Wake ζούσε στη Μασσαλία με τον πάμπλουτο Γάλλο βιομήχανο σύζυγό της, Henri Fiocca.
Εκεί την βρήκε όταν ξέσπασε ο πόλεμος.
Τον Νοέμβριο του 1942, τα στρατεύματά της Βέρμαχτ κατέλαβαν τη Γαλλία του Βισύ μετά την έναρξη της Επιχείρησης των Συμμάχων Πυρσός.
Αυτό έδωσε στους Γερμανούς και την Γκεστάπο απεριόριστη πρόσβαση σε όλα τα μέρη τηςΓαλλίας Vichyκαι έκανε τη ζωή πιο επικίνδυνη για τον Wake.
Όταν το δίκτυο προδόθηκε την ίδια χρονιά, αποφασίστηκε να φύγει από τη Γαλλία.
Ο σύζυγός της, Henri Fiocca, έμεινε πίσω. Αργότερα συνελήφθη, βασανίστηκε από την Γκεστάπο.
Η Γουέικ περιέγραψε την τακτική της:
«Λίγη πούδρα και λίγο ποτό καθ’ οδόν, περνούσα τις (γερμανικές) γραμμές τους και έκλεινα το μάτι και έλεγα:
«Θέλεις να με ψάξεις;».
Θεέ μου, τι φλερτ μικρό κάθαρμα ήμουν».
Ως μέλος του δικτύου διαφυγής, βοήθησε τους συμμαχικούς αεροπόρους να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Γερμανούς και να διαφύγουν στην ουδέτερη Ισπανία.
Το 1943, όταν την αντιλήφθηκαν οι Γερμανοί, διέφυγε στην Ισπανία και συνέχισε την δραση της στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο σύζυγός της συνελήφθη και εκτελέστηκε.
Στις 29–30 Απριλίου 1944 ως μέλος μιας τριμελούς ομάδας SOE με την κωδική ονομασία “Freelance”, η Wake επεσε με αλεξίπτωτο στην κατεχόμενης Γαλλία για να έρθει σε επαφή με ομάδες των Maquis. Συμμετείχε σε μια μάχη μεταξύ των Μακί και μιας μεγάλης γερμανικής δύναμης τον Ιούνιο του 1944.
Στον απόηχο της μάχης,( ήττα για τους μακί,) αποκάλυψε ότι είχε κάνει ποδήλατο 500 χιλιόμετρα για να στείλει μια αναφορά στη SOE στο Λονδίνο.
ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΣΑΜΠΟΤΕΡ
Η SOE άρχισε να στέλνει μεγάλες ποσότητες εξοπλισμού και χρημάτων.
Τα καθήκοντα της Γουέικ ήταν να εντοπίζουν τις τοποθεσίες στα υλικά και τα χρήματα που πετάχτηκαν με αλεξίπτωτο, να συλλέγουν και να κατανέμονται μεταξύ των Γάλλων ανταρτών, συμπεριλαμβανομένων των αμοιβών σε μεμονωμένους στρατιώτες.
Η Γουέικ είχε μαζί της μια λίστα με τους στόχους που επρόκειτο να καταστρέψουν μαζί με τους μακκί πριν από την εισαγωγή των Συμμάχων στη Γαλλία (η οποία θα γινόταν στις 6 Ιουνίου).
Η καταστροφή γραμμών επικοινωνίας και άλλων εγκαταστάσεων σε όλη τη Γαλλία θα εμπόδιζε τη γερμανική απάντηση στην εισβολή.
Στις 2 Ιουνίου όμως , οι Γερμανοί εξαπέλυσαν μια διερευνητική επίθεση στη βάση του Couloudon στοMont Mouchet.
Στις 10 Ιουνίου οι Γερμανοί εξαπέλυσαν μεγαλύτερη επίθεση και στις 20 Ιουνίου περικύκλωσαν τις θέσεις του Couloudon και ανάγκασαν τους αντιστασιακούς να τραπούν σε φυγή αφού είχαν μεγάλες απώλειες.
Η Wake είπε ότι αυτή οργάνωσε μια σειρά επιθέσεων σε γερμανικές συνοδείες και αντιμετώπισαν μια επίθεση στο στρατόπεδό τους από τους Γερμανούς κατά την οποία σκοτώθηκαν επτά Γάλλοι αντάρτες.
Η κύρια δουλειά της, ωστόσο, συνέχισε να είναι η οργάνωση της υποδοχής και της διανομής όπλων και υλικού για τις ομάδες αντιστάσεων που πετούσαν με αλεξίπτωτο σε περιοχές της Γαλλίας σχεδόν κάθε δεύτερη νύχτα.
ΕΚΤΕΛΕΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟ
Η Γουέικ αποκάλυψε επίσης ότι συμμετείχε σε μια επιδρομή (δεν επιβεβαιώθηκε από άλλες πηγές) που κατέστρεψε τα κεντρικά γραφήματα της Γκεστάπο στο Montluçon, σκοτώνοντας 38 Γερμανούς.
Κάποια στιγμή η Γουέικ είπε ότι ανακάλυψε ότι οι άντρες χρησιμοποιούσαν τρία κορίτσια ως πόρνες και τα κακομεταχειρίζονταν.
Διέταξε τους αντάρτες να απελευθερώσουν τις γυναίκες, στις οποίες έδωσε καινούργια ρούχα.
Η Nancy Wake άφησε ελεύθερα δύο από τα κορίτσια, αλλά υποψιάστηκε ότι το τρίτο ήταν Γερμανός κατάσκοπος.
Αφού την ανέκρινε και αποκάλυψε τον ρόλο της,, η Γουέικ διέταξε την ομάδα αντίστασης να πυροβολήσει την νεαρή Γαλλίδα πληροφοριοδότη.
Δεν είχαν την καρδιά να τη σκοτώσουν εν ψυχρώ, αλλά όταν η Γουέικ επέμεινε ότι θα εκτελούσε την εκτέλεση, συνθηκολόγησαν.
Η Nancy Wake ισχυρίστηκε ότι η κατάσκοπος έφτυσε και γδύθηκε μπροστά της πριν από το εκτελεστικό απόσπασμα.
Η Γουέικ δεν μετάνιωσε για την εκτέλεση.
Αμέσως μετά τον πόλεμο, η Γουέικ τιμήθηκε με τομετάλλιο George, το Μετάλλιο Ελευθερίαςτων Ηνωμένων Πολιτειών , τοMédaille de la Resistance και τρεις φορές με το Croix de Guerre.
Η Γουέικ διορίστηκε Ιππότης (Ιππότης) της Λεγεώνας της Τιμής το 1970 και προήχθη σε Αξιωματικό της Λεγεώνας της Τιμής το 1988.
Εργάστηκε για το τμήμα πληροφοριών στο Βρετανικό Υπουργείο Αεροπορίας.
Παραιτήθηκε το 1957 αφού παντρεύτηκε έναν αξιωματικό της RAF, τον John Forward, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.
Μετακόμισαν στην Αυστραλία στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑ
Το 1985, η Wake δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της, «The White Mouse» . Αργότερα, μετά από 40 χρόνια γάμου, ο δεύτερος σύζυγος της John Forward πέθανε στο Port Macquarie στις 19 Αυγούστου 1997. Το ζευγάρι δεν είχε παιδιά.
Πούλησε τα μετάλλια της για να χρηματοδοτήσει τον εαυτό της, λέγοντας:
«Δεν είχε νόημα να κρατήσω, μάλλον θα πάω στην κόλαση και ούτως ή άλλως θα λιώσουν»
Το 2001, η Γουέικ άφησε την Αυστραλία για τελευταία φορά και μετανάστευσε στο Λονδίνο.
Έγινε κάτοικος στο ξενοδοχείο Stafford στο St. James’ Place, κοντά στο Piccadilly, πρώην λέσχη βρετανικών και αμερικανικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Εκεί είχε γνωρίσει το πρώτο της «αίμαστο ποτό» από τον τότε γενικό διευθυντή, Λουί Μπουρντέτ.
Είχε επίσης εργαστεί για την Αντίσταση στη Μασσαλία.
Τα πρωινά την έβρισκαν συνήθως στο μπαρ του ξενοδοχείου, πίνοντας το πρώτο της τζιν τόνικ της ημέρας και διηγούμενη πολεμικές ιστορίες.
Η Γουέικ πέθανε στις 7 Αυγούστου 2011, σε ηλικία 98 ετών, στο νοσοκομείο Κίνγκστον αφού εισήχθη με λοίμωξη στο στήθος.
Είχε ζητήσει να διασκορπιστούν οι στάχτες της στο Montluçon στην κεντρική Γαλλία.
Οι στάχτες της σκορπίστηκαν κοντά στο χωριό Verneix, το οποίο βρίσκεται κοντά στο Montluçon, στις 11 Μαρτίου 2013.
Πληροφοριες
«Nancy Wake: SOEs Greatest Héroïne» Braddon, Russell, 1956.
“Nancy Grace Augusta Wake”
The White Mouse
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019