Ταξίδι στο χρόνο στον οικισμό του Ράφτη – Εγκαταλείφθηκε πριν από 60 χρόνια (φωτογραφίες)

Πέτρες πελεκητές, πέτρινες γούρνες και μια ζωή που σταμάτησε πριν από έξι δεκαετίες. Ένα χωριό, σταυροδρόμι εθνικοτήτων, θρησκειών και πολιτισμών που ατενίζει τον κάμπο της Μεσαράς γυρίζοντας την πλάτη στον Ψηλορείτη.

Ο οικισμός Ράφτης του Δήμου Γόρτυνας, είναι επίσημα εγκαταλελειμμένος εδώ και δεκαετίες με κάποια ωστόσο σπίτια επισκευάζονται και δύο φορές τουλάχιστον το χρόνο, του Αγίου Κωνσταντίνου και του Αγίου Γεωργίου το χωριό “ζωντανεύει” έστω και για λίγο. Οι εκκλησιές ανοίγουν και οι Γεργιανοί που έχουν ιδιοκτησίες στο χωριό αλλά και κάτοικοι της περιοχής που τους αρέσει η μεσαιωνική ατμόσφαιρα που αποπνέει πάνε στο Ράφτη.

Στο χωριό σύμφωνα με στοιχεία και μαρτυρίες στους δέκα  αιώνες που κατοικήθηκε δίπλα στον ποταμό ληθαίο και μόλις μια ανάσα από τον εύφορο κάμπο της Μεσαράς στο χωριό έζησαν Ενετοί, Τούρκοι και Κρητικοί ενώ μια εικόνα του Αγίου Μοδέστου στο ναό του Αγίου Κωνσταντίνου μαρτυρά ότι πιθανότατα κάποιοι κάτοικοι του χωριού ήταν καθολικοί.

Είναι χαρακτηριστικό πως πάνω από τον οικισμό βρίσκεται «ο κούλες», στρατιωτικό παρατηρητήριο των Τούρκων.

Το χωριό είναι ακατοίκητο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Με βάση τις αφηγήσεις των κατοίκων, το χωριό κτίστηκε είτε από τους Ενετούς είτε από τους Τούρκους. Αλλά σύμφωνα με έγγραφο του 1414 το χωριό Ράπτης είναι ενετικό και το μοιράζονται ο Νικόλαος Dandulo και ο Ανδρέας Καλικάς.

Ο τρόπος ζωής ήταν παραδοσιακός, ενώ επρόκειτο για ένα πλούσιο χωριό αφού παρήγαγε 41.000 τόνους σιτάρι, 9.000 τόνους κριθάρι, δύο μύλους, λάδι και κηπευτικά ενώ κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι εξάγονταν τυρί στην Βενετία από τον Ράφτη.

Στο χωριό κάποτε φέρονται να ζούσαν 200 οικογένειες ενώ λίγο πριν εγκαταλειφθεί κατοικούνταν μόνιμα 12 σπίτια και περιστασιακά από επισκέπτες άλλα 44.

Στην κατασκευή των σπιτιών έχουν χρησιμοποιηθεί φυσικά υλικά (πελεκόπετρες) από κοντινή περιοχή. Μοιάζει στο χωριό αυτό να σταμάτησε το ρολόι του χρόνου πριν από 60 χρόνια, αφού ο οικισμός έμεινε σχεδόν ανέπαφος τα χρόνια αυτά.

Η Βενετσιάνικη βρύση, τα χαλάσματα αλλά και ότι διασώζεται πλέον αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας του Ράφτη.